Το χρώμα της Τυφλής Δικαιοσύνης.

Η Δικαιοσύνη είναι Τυφλή.
Αυτή η φράση, η οποία προέρχεται από τη θεά της Δικαιοσύνης, Θέμιδα, έχει δύο όψεις, δύο τρόπους να τη διαβάσεις.
Η μία όψη μιλά για την αμεροληψία της, ένα από τα ανώτερα αξιώματα της Ανθρωπότητας που ορίζει "κάποιους" με γνώσεις Νόμων και ικανότητα αποστασιοποίησης να αποφασίζουν για τη ΖΩΗ ανθρώπων. Μιλά για την ικανότητα αντικειμενικότητας και ανάγνωσης νόμων και αποδείξεων για αποφάσεις που "παίζουν" με ζωές, υστεροφημίες, οικογένειες, μέλλον.. Και όλα αυτά είναι σωστά, θεωρητικά.
Η άλλη όψη -που πρόσφατα ήρθε ξανά στο φως για όλους εμάς που καθόμαστε σπίτια μας, με τις καναπεδάρες μας και τις τηλεορασάρες μας και τις Netflixάρες μας- έχει να κάνει με το πόσο ΤΥΦΛΗ είναι η Δικαιοσύνη. Η Δικαιοσύνη των ισχυρών, των λευκών, των ανώτερων και κατώτερων στρωμάτων. Η Δικαιοσύνη που υπηρετείται από ανίκανους, ανόητους, ρατσιστές. Η Δικαιοσύνη που υπηρετείται από μπάτσους και όχι αστυνομικούς, από πουλημένους Δικαστές, πουλημένους παρασημοφορημένους ένστολους με μίσος και προσωπικά θέματα που αφήνουν να "μπουν" στη διαδικασία αναγνώρισης, στοιχειοποίησης κ.ο.κ.
Η Δικαιοσύνη που υποκύπτει όχι μόνο στο χρώμα του κατηγορουμένου και του θύματος, αλλά και σε κάτι ανώτερο.. Στο χρώμα του χρήματος που υπάρχει στις τσέπες του καθενός.
Οι δύο ιστορίες, γνώστες ως "The Central Five" και "OJ Trial", πραγματικές πέραν από κάθε αρρωστημένη φαντασία, ήρθαν να μας δείξουν σε τι κόσμο ζούμε. Όχι ζούσαν οι άνθρωποι το '90, ζούμε. Ακόμα.

Δύο ιστορίες με κατηγορούμενους μαύρους και θύματα λευκές γυναίκες. Στη μία περίπτωση, στα τέλη της δεκαετίας του '80, μία ομάδα 5 μαύρων εφήβων από το Harlem κατηγορούνται για το βιασμό μίας γυναίκας, ενώ στη δεύτερη, μια πενταετία σχεδόν μετά, ο διάσημος αθλητής του American Football OJ Simpson κατηγορείται για τη δολοφονία της συζύγου του Nicole Brown. Πρόσφατα στα μάτια μας ως "When they see us" και ως "American Crime Story : O.J. Simpson" αντίστοιχα.
Η μόνη λέξη που βγαίνει από μέσα μου και στις 2 σειρές -ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ- είναι "Τρομακτικό" . Τρομακτικό το πως γίνεται με τόση δόση αντίθετων ενδείξεων-αποδείξεων, οι Δικαστές να κρίνανε ΛΑΘΟΣ. Και όχι, δεν είναι απίστευτο ένας Δικαστής να κάνει λάθος, είναι άνθρωπος. Απίστευτο το πώς οι αξιότιμοι κύριοι αστυνομικοί, οι δικηγόροι που "νικάνε πάση θυσία" και οι Δικαστές να κρίνουν λάθος απέναντι σε τόσα στοιχεία που υποδεικνύουν το αντίθετο συμπέρασμα. Πώς γίνεται οι ένορκοι με τον τόσο σημαντικό ρόλο που τους έχει ανατεθεί να μη βλέπουν αυτά που εμείς στην τηλεόρασή μας (φυσικά άνετοι και γνώστες της αληθινής ιστορίας) πολλά χρόνια μετά βλέπουμε και απορούμε και χτυπιόμαστε.
Ναι, φυσικά και ο έγχρωμος κατηγορούμενος είναι το εύκολο θύμα στην Αμερική του Τραμπ. Και όχι, η Αμερική του Τραμπ δεν υπάρχει εδώ και 3 χρόνια, υπάρχει δεκαετίες. Αλλά ο έγχρωμος κατηγορούμενος OJ κρίθηκε αθώος από ένα δικαστήριο που είχε στα χέρια του ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ DNA. Ποια, λοιπόν, η διαφοροποίηση των δύο δικαστηρίων; Όχι, δεν ήταν μόνο οι κασέτες με τους εφήβους που εξαναγκάστηκαν σε ομολογία από μερικά αηδιαστικά κατακάθια με σήματα και όπλα. Δεν ήταν μόνο η ικανότητα των αντίπαλων δικηγόρων να καταδικάσουν ή να αθωώσουν τους κατηγορούμενους, δεν ήταν μόνο η ικανότητα των ενόρκων για δίκαιη απόφαση.
Ήταν το χρήμα. Το χρήμα στις τσέπες των κατηγορούμενων, η φήμη τους, η διασημότητα τους ή μη. Το χρήμα για να "λάβουν" την καλύτερη αντιπροσώπηση ή όχι και η πρότερη φήμη τους για να κριθούν απο ένα Δικαστήριο, μια Δικαιοσύνη υποτίθεται Τυφλή.
Η κρίση των Δικαστών ήταν ταξική.
 
Ταξική εναντίον παιδιών από το Χάρλεμ και υπέρ της διασημότητας-μεσίτη-πλέον Πλανητάρχη Trump που ζητούσε την επαναφορά της Θανατικής Ποινής και υπέρ ενός ποδοσφαιριστή, λατρεμένου αθλητή, celebrity που στεκόταν ως ένας ακόμα "μαύρος που τα κατάφερε" και η καταδίκη του θα ήταν μία ακόμα γροθιά στο στομάχι των απανταχού μαύρων της Αμερικής.
Όλες οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν είχαν χρώμα. Χρώμα λευκό και πράσινο. Λευκό σαν τους αντιπάλους τους και πράσινο σαν τα χρήματα που ο καθένας τους είχε. Γιατί, λοιπόν, ταξική και όχι φυλετική;
Διότι αυτού του είδους οι δίκες και οι καταδίκες ή αθωωτικές αποφάσεις συμβαίνουν παντού στον κόσμο. Και στον δικό μας, όπως θα μας επιβεβαίωνε το "παιδί με τα πράσινα σταράκια" και πόσοι ακόμα για όσα ζήσανε μέσα στον Οίκο της Θέμιδος. Ρωτήστε τη Μάγδα. Καθισμένοι σε έδρανα που οι Δικαστές και οι δικηγόροι ορκίστηκαν να υπηρετούν την Αλήθεια. Σε έδρανα που οικογένειες διαλύονται χωρίς αιτία και άνθρωποι καταστρέφονται ή γλιτώνουν αναλόγως με το χρώμα τους και το πάχος του πορτοφολιού τους.
Και κανένα silver lining; Ίσως ένα μόνο. Η σειρά του Netflix αποτελεί μια κραυγή ενάντια στη θανατική ποινή. Μία θανατική ποινή που υπάρχουν ακόμα μέρη που "επιβιώνει" και είναι το χείριστο σημείο ενός κόσμου με κρίση και αποφάσεις. Όχι γιατί είναι "εύκολο για τον ένοχο να πεθάνει γρήγορα" όπως λένε κάποιοι, αλλά γιατί αν ο Trump είχε δύναμη για αλλαγές το 1989, τότε οι έφηβοι του Central Park θα είχαν πεθάνει ως ένοχοι για βιασμό και ποτέ δε θα είχαν μάθει για την αθώωσή τους 13 χρόνια μετά. Δε θα είχαν χάσει μόνο την ελευθερία τους και τα καλύτερά τους χρόνια, αλλά και την ίδια τους τη ζωή. Ας ευχαριστήσουν, λοιπόν, την "τύχη" τους που δε μεγάλωναν στο Texas.
Τρομακτικά.
Δείτε τα.

Photo Project - Cats of Syros

Φωτογραφικό Project, το πρώτο.
Το μαγευτικό νησί της Σύρου φημίζεται για τις όμορφες εκκλησίες του, τη συνύπαρξη Καθολικών και Ορθόδοξων Χριστιανών και τον ταυτόχρονο εορτασμό του Πάσχα από τις δύο Εκκλησίες, τον υπέροχο μεσαιωνικό οικισμό της Άνω Σύρου αλλά και τις φαινομενικά αδέσποτες, σχεδόν οικόσιτες όμως, γάτες.
Είχα την ευκαιρία αυτό το Πάσχα να τα ανακαλύψω όλα αυτά. Το ένα project που μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό φτάνοντας στο νησί ήταν να φωτογραφίσω τις γάτες του. Γυρνώντας, τριγυρνώντας βρήκα πολλές, άλλες φροντισμένες, άλλες γέρικες, άλλες όμορφες κι άλλες "άσχημες". Διαλέγω να παρουσιάσω μόνο 13 από αυτές, όχι τίποτα άλλο, να ταιριάζει και ο αριθμός για τους λάτρεις των προλήψεων...

Yawning - Άνω Σύρος

Fear & Loathing in Syros - Κίνι

Καλοκαιρινή ραστώνη - Άνω Σύρος

Who's there? - Γαλησσάς

Prisoner - Ερμούπολη

Top of the World - Άνω Σύρος

Bad Luck - Ερμούπολη(Βαπόρια)

Follow me - Άνω Σύρος

Dirty face, pure soul - Ερμούπολη

Predator - Ποσειδωνία

Summertime Sadness - Ερμούπολη

Paparazzi caught -  Άνω Σύρος

I want your soul - Απάνω Μεριά

The Umbrella Academy - narrator.gr

Αναδημοσιεύω άρθρο μου στο http://narrator.eponymousview.gr/  για το Umbrella Academy του Netflix :

Umbrella Academy

Άρθρα μου για ταινίες, σειρές κ.ά. θα βρίσκετε πλέον στο site του Narrator !! Ακολουθήστε μας σε Facebook και Instagram!!

~Keep Watching Movies~

Roma Vs. The favorite - Oscar battle

Καλημέρα κι από μας εδώ στην εξωτική επαρχία. Η αλήθεια είναι ότι έχω καιρό να ασχοληθώ με ταινία και κριτική - όχι ότι σας έλειψα- κι έτσι αποφάσισα δύο σε ένα νοικοκύρεμα, να μιλήσω για 2 και όχι για 1.. Και, μάλιστα, για τις 2 επικρατέστερες για Oscar καλύτερης ταινίας στα επερχόμενα Oscar awards 2019!

Παρά την απέχθειά μου για το θεσμό αυτό, η επιρροή του στην κοινή γνώμη είναι τρομερό επίτευγμα και άξια αναφοράς. Οι παραλείψεις και τα λάθη μέσα στα χρόνια είναι αμέτρητα και κάποια από αυτά τα ξανάγραψα εδώ παλιότερα.. Φέτος, 2 μη Αμερικανοί είναι φαβορί για τον τίτλο της καλύτερης ταινίας, πράγμα αν μη τι άλλο εντυπωσιακό. Από τη μια ο "δικός μας" Λάνθιμος και από την άλλη ο Μεξικανός Cuaron. Από τη μια ο σκηνοθέτης του -προσωπικά λατρεμένου- Κυνόδοντα κι από την άλλη εκείνος του Gravity με την Σάντρα την Μπούλοκ και του Great Expectations με την Γκουΐνεθ την Πάλτροοοου.

Στο ζουμί:

Ο Cuaron δημιουργεί μια καθαρά προσωπική ταινία, με συμβολισμούς, ΙΣΩΣ, που όμως μόνο ο ίδιος κατανοεί. Καταλήγει να φτιάχνει μια ταινία άρυθμη, χωρίς "σημείο βρασμού", σχεδόν αδιάφορη για τον θεατή. Σπάνιες οι φορές που θέλησα να προχωρήσω μια ταινία πιο κάτω να "τελειώνω" και η μία ήταν τώρα. Δε γνωρίζω τι "κονέ" έχει ο Μεξικανός αλλά νομίζω πως η απόφαση του Hollywood να "ανοιχθεί" σε άλλες αγορές όπως το, πανίσχυρο πια, Netflix και άλλους ανθρώπους εκτός των "American white men" -γυναίκες, έγχρωμους(ηλίθια λέξη), Λατίνους- για politically correct λόγους και μόνο, τον έχει ευνοήσει τρομερά. Το Roma, μία ταινία flat χωρίς αρχή και τέλος, μία ταινία που εκβιάζει συναισθηματικά τον θεατή με το να είναι ασπρόμαυρη, χωρίς να προσδίδει αυτό κάτι ουσιώδες στο έργο, είναι πρώτο φαβορί για Όσκαρ καλύτερης ταινίας.

Από την άλλη μεριά, ο Λάνθιμος, με την Ευνοούμενή του για ακόμα μια φορά βάζει νέο λιθαράκι στην κινηματογράφηση, στην τεχνική και στην θεματολογία. Κωμωδία εποχής με καταπληκτικές πρωταγωνίστριες, τρομερό ρυθμό και γοητεία που σε κρατάει "εκεί" παρότι και το χιούμορ και το όλο στυλ σού είναι ξένο.

Αρχή & τέλος, κωμικά & δραματικά στοιχεία ακόμα και στην ίδια σκηνή και μία ταινία που έχει κάτι να πει για τη νέα εποχή του cinema όπως την οραματίζεται ένας νεαρός μη Αμερικανός σκηνοθέτης.

Δε νομίζω πως υπάρχει αμφιβολία για το ποια ταινία είναι καλύτερη και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα. Νόημα, συμβολισμό, κινηματογράφηση, ερμηνείες, ρυθμό, εικόνα, φωτογραφία. Παρόλα αυτά, ο Favourite του Hollywood φαίνεται να είναι ο Alfonso Cuaron και έτσι ο Λάνθιμος θα συμβιβαστεί με τη "2η θέση". 

Όπως έχουμε ξανατονίσει, βέβαια, σπάνια η καλύτερη ταινία παίρνει και το Oscar, αφού η πολιτική γύρω από τον θεσμό είναι σημαντικότερη από τις ίδιες τις ταινίες και μας το αποδεικνύουν σχεδόν κάθε χρόνο.

Roma

Βαθμολογία : 3/10

Καλύτερη ατάκα : "mountains are old but they're still green"

Καλύτερη σκηνή : Το τέλος της ταινίας, με τον δραματικό διάλογο ανάμεσα στις δύο γυναίκες.

Προτείνεται : Όχι ιδιαίτερα, μια αδιάφορη ταινία που δε θα σας αφήσει "κάτι" στο τέλος. Δείτε την μόνο αν πάρει το Όσκαρ για να τα κράξετε μαζί μου!

The Favourite

Βαθμολογία : 7.5/10

Καλύτερη ατάκα :

"- Have you come to seduce me or rape me?

  - I am a gentleman.

  - Rape then."

Καλύτερη σκηνή : Αρκετές σκηνές προσέφεραν γέλιο με αγαπημένη μου εκείνη στην οποία η βασίλισσα απευθύνεται σε έναν servant :

"Did you just look at me? Did you? Look at me! LOOK AT ME!!" και αφού την κοιτάει, του λέει: "How dare you?? CLOSE YOUR EYES!!"

Keep Watching Movies

Αθώα παιχνίδια με ένοχες καταλήξεις

Επ' αφορμή της απόφασης κάποιων σχολείων της επικράτειας για κατάληψη με πρόσχημα το "Μακεδονικό Ζήτημα" , θα ήθελα να σας εκφράσω τη βαθύτατη ανησυχία μου.
Τα παιδιά, σε αντίθεση με τους ενήλικες, δε χωρίζονται σε ανόητους πατριδόκαυλους, εν γνώσει φασίστες και ανθρώπους.
Από όλες τις μεριές θα υπάρξουν προσπάθειες να καπιλευτούν τις τυχόν αντιδράσεις των μαθητών. Οι φασίστες προφανώς θα χαρακτηρίσουν ως νίκη τις καταλήψεις, παρά το γεγονός ότι είναι σαφές πως το 90% αυτών γίνονται με σκοπό το "χάσιμο" μαθημάτων. Οι άλλοι θα το εκμεταλλευτούν προσπαθώντας να αποδείξουν ότι υπήρξε συντονισμός από φασιστικά κέντρα, πράγμα καθόλου απίθανο, αλλά και καθόλου χρήσιμο στον καθημερινό αυτόν πόλεμο.
Αν τα παιδιά, όπως και κάθε ενήλικας, έχουν το αίσθημα αδικίας για το οποιοδήποτε ζήτημα, τότε καλά θα πράξουν να κάνουν τις καταλήψεις τους. Αλλά όχι μόνο καθημερινές για να χάσουμε ώρες μαθήματος.. Πρέπει, όμως, να μην αφήσουν και να μην αφήσουμε ως δάσκαλοι και γονείς να αναδειχθούν ως άξια λόγου τα φασιστικά παράσιτα που κυκλοφορούν σε σχολεία και σπίτια πολλών. Πρέπει, μαζί με το σύνθημα για την Ελληνική Μακεδονία - δεν το εξετάζω καν- να μην αφήσουν να ακουστούν συνθήματα για νεκρούς Τούρκους, για Μεταξάδες, για Αλβανούς κ.ο.κ.. Διότι αυτό θα συμβεί και πάντα αυτό συμβαίνει όποτε οι άνθρωποι μετατρέπονται σε όχλο.

Το Die Welle, η γερμανική αντιφασιστική και αντινεοναζιστική ταινία θα έπρεπε να προβάλλεται σε κάθε σχολείο ΚΑΙ της χώρας μας. Όχι για να μη διαδηλώσει κάποιος για το τι πιστεύει. Αλλά για να καταλάβουν τα παιδιά πόσο εύκολο είναι να πας από αυτό που πιστεύεις σε αντιλήψεις πέραν του ανθρώπινου. Πως γίνεται, δηλαδή, από εκεί που λες "η Μακεδονία είναι ελληνική" να καταλήξεις στο "Τούρκος καλός, μόνο νεκρός" .
Αν δε θέλετε την κατάληψη, να διαφωνήσετε με αυτήν και να μην τη δεχτείτε για χάρη μερικών χαμένων ωρών. Όσο για τους γονείς, προστατεύστε τα παιδιά σας από τους εθνικιστές. Προστατεύστε τα από το μίσος.
Υ.γ.: Εκτός από το Die Welle, βάλτε να δείτε και το American History X στις καταλήψεις σας, μπας και σωθεί κανένας..

Bohemian Rhapsody Movie Review - Κριτική Ταινίας

Freddie wake up , you're hot again...

Όλος ο κόσμος συζητάει για τη νέα ταινία του Bryan Singer, άλλοι τον βρίζουν, άλλοι τον λατρεύουν. Ήρθα κι εγώ να πω τη γνώμη μου, τη βαρυσήμαντη θα τόνιζα!

Σε αντίθεση με όσες ταινίες έχω ξανασχολιάσει - "κριτικάρει" , εδώ πέρα μπαίνει βαθύτατα το στοιχείο της υποκειμενικότητας. Ο Φρέντι Μέρκιουρι ήταν, για μένα και άλλους άπειρους, ο καλύτερος performer όλων των εποχών. Και λίγο παραπάνω , ίσως η καλύτερη φωνή όλων των εποχών, σίγουρα η πιο συγκινητική. Το βιμπράτο, οι ΤΡΕΙΣ οκτάβες που κάλυπτε η φωνή του, οι εναλλαγές "χαμηλής-ψηλής"  και πολλά άλλα... Για όποιον θέλει να μάθει κάτι παραπάνω για αυτό το θείο δώρο του Freddie, ας δει ΕΔΩ. 

Δεν ήταν μόνο αυτά όμως. Η πιο συναρπαστική περσόνα της μουσικής (μαζί με τον Μικ Τζάγκερ) ήταν στιχουργός σε μερικά από τα επικότερα τραγούδια της rock μουσικής. 

Δεν ήταν μόνο αυτά όμως. Η πιο queen προσωπικότητα ήταν ένας άνθρωπος που έκανε ό,τι ναρκωτικό κυκλοφορούσε, έκανε σεξ με όποιον κυκλοφορούσε, ήταν ασταμάτητος σε όλα: σεξ, δουλειά, μουσική, ποίηση, ιδέες, λόγια.. Λόγια..

Ας πιάσουμε την ταινία, λοιπόν.. 

BOHEMIAN RHAPSODY

Πολύ γρήγορα, πολύ πιο γρήγορα από ότι έγινε στην πραγματικότητα, ο σκηνοθέτης μας "πετάει" στην εποχή που οι Queen μεσουρανούν. OK ως εδώ. Αυτό θέλει να δείξει.. Όλα κυλούν τέλεια στην ταινία, ο Freddie χτίζει περσόνα, πετάει ό,τι του είναι ξένο στο σώμα και στην ψυχή του σιγά σιγά και γίνεται αυτό που όντως ήταν. Queen. Που είναι το πρόβλημα?

Ένας καλός τραγουδιστής, λίγο εκκεντρικός, γκέι και με το ελάχιστο πρόβλημα ναρκωτικών εμφανίζεται εδώ.. Μια ομάδα λαμπρών μουσικών εμφανίζεται εδώ, αλλά όλα αυτά είναι λίγα, είναι μικρά. Δεν ήταν λίγο εκκεντρικός, ήταν ο ΠΙΟ εκκεντρικός, δεν ήταν γκέι επειδή έκανε σεξ με άντρες, ήταν queer, queen πως το λένε??? Δεν έκανε 1-2 χαπάκια, έκανε ό,τι κυκλοφορούσε, όπως όλες οι μπάντες της εποχής. Αλλά, ας υποθέσουμε ότι ο σκηνοθέτης ήθελε να κάνει μια σχετικά "ωραιοποιημένη" βιογραφία της ενήλικης ζωής του Mercury. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο εκεί. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο στα ψέμματα και στα λάθη τις ταινίας (για να μη σας κουράσω δεν τα αναφέρω- είναι του στυλ "η ηχογράφηση του τάδε έγινε πολύ πριν από όταν τη δείχνει" κλπ)..

Ανάμεσα στην αλήθεια, στο ψεύτικο Hollywood και στις απαιτήσεις των υπόλοιπων μελών να μην γίνει ταινία για τον Mercury, αλλά ταινία για τους Queen, ο Freddie χάνεται.

Είναι απλώς ένας ακόμα Queen, ίσως ο σημαντικότερος αλλά ένας ακόμη.. Ένας ρόλος, γρήγορος, με έξυπνες ατάκες και χωρίς πολλά λόγια(κι άμα δείτε συνεντεύξεις του θα καταλάβετε γιατί το λέω ξανά και ξανά). Χωρίς βάθος. Χωρίς τρέλα. Flat. 

Ο Remi Malek στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και με το παραπάνω. Δε ξέρω αν ο Cohen θα ήταν καλύτερος, ως "φυζίκ" ή performance, αλλά ο Remi κάνει καταπληκτική δουλειά, έως εκεί που του το επιτρέπει το σενάριο και ο σκηνοθέτης. Οι φήμες των άρθρων από America λένε ότι ο Cohen έφυγε λόγω διαφωνίας με τα μέλη του γκρουπ για το που ακριβώς θα εμβάθυνε η ταινία. 

Τo sum up, που γράφαμε και στ' Αγγλικά, η γνώμη μου είναι η εξής :
Ο σκηνοθέτης ήθελε να κάνει κάτι για τον Mercury και τους Queen. Τα υπόλοιπα μέλη ήθελαν να γίνει ταινία κυρίως για τους Queen. Τελικά, μάλλον κέρδισαν τα μέλη, αλλά ο Freddie είναι τόσο δυνατός, τέτοιος "μαγνήτης" που ακόμα και έτσι τους καλύπτει, τους υπερσκιάζει.

Νιώθω σα μια ευκαιρία να πήγε χαμένη με αυτήν την ταινία, σα να μην έκανε αυτό που πρέπει.
Αλλά δε θα είμαι άδικος, όσο μπορώ. Για έναν όχι τόσο παθιασμένο ή γνώστη ή "φίλο" με τη μουσική ή τον Mercury ή και τους Queen ακόμα, είναι μια ωραία ταινία.

Αν δε ξέρεις για τι μέγεθος μιλάμε, κάτι αντιλαμβάνεσαι. Κάπως, αυτή η προσωπικότητα, με την ομολογουμένως όμορφη σκηνοθεσία -έστω με τις διαφωνίες μου για το περιεχόμενο- σε μαγνητίζει μέσα και από τον Malek, σε κάνει να θες να πας σπίτι και να ψάξεις για αυτόν, να τον ακούσεις, να δεις τις live εμφανίσεις του κ.ο.κ.

Δε ξέρω αν οι απαιτήσεις μου είναι παραπάνω από το μ.ό. των μουσικόφιλων και ταινιόφιλων που την έχουν τοποθετήσει στο 8.4 προς το παρόν, αλλά το βλέπω ως υπερβολή. 

Και ένα δώρο, ακόμα, για όσους μείνατε ως εδώ:

6 Times The Bohemian Rhapsody Movie Lied To You

Υ.Γ. Αν θέλετε να δείτε μουσική βιογραφία και να το ξανασυζητήσουμε, δείτε το Amadeus.

Βαθμολογία :  6/10

Καλύτερη ατάκα : "Ray Foster: It goes on forever, six bloody minutes!

                                Freddie Mercury: I pity your wife if you think six minutes is forever." έστω κι αν δεν υπήρχε στ'αλήθεια αυτός ο χαρακτήρας..

Καλύτερη σκηνή : Το τέλος της ταινίας, με τη συναυλία του Live Aid, παρόλο που τεχνητά ο σκηνοθέτης μας έχει κάνει να δακρύζουμε μιας και υποδηλώνεται ψευδώς ότι η performance του Freddie ήταν τόσο καλή λόγω του ότι καταλάβαινε πως πέθαινε.. Ψεματάκι :) 

Προτείνεται : Παρότι θα φανεί παράδοξο, αφού μάλλον την κράζω, ναι, προτείνεται ανεπιφύλακτα.. Οι 2+ ώρες περνάνε πολύ ευχάριστα, όλα -αληθινά και ψεύτικα-κυλούν υπέροχα, είναι ό,τι πρέπει για ταινία κινηματογράφου.. Στη χειρότερη περίπτωση, απλώς θα χαρείτε ακούγοντας ξανά τα τραγούδια των υπέροχων Queen.

Keep Watching Movies

Venom - Κριτική Ταινίας - Movie Review

Καλώς ήρθατε και καλή βραδιά.

Έτοιμοι για νέα βραδιά με ποπ κορν και Marvel? 

Ήρθε η ώρα για Venom, Tom Hardy και πλαστική Michelle Williams! 

Ξεκινώντας ανάποδα, κοιτάω τη σελίδα του Venom στο IMDb και βλέπω τους χαρακτηρισμούς Action, Horror, Sci-Fi. 

Action Ναι, Sci-Fi προφανώς Ναι, Horror Όχι. Comedy Σίγουρα Ναι.

Το trailer μας παρέσυρε να πιστεύουμε ότι θα δούμε μια dark action comic movie και όχι κάτι ανάμεσα σε Superman και Deadpool. Τα πρώτα 30' της ταινίας περνάνε -τουλάχιστον- αδιάφορα, δε θυμάμαι καν τι γίνεται! Και την είδα προχτές! Μετά, το πράγμα ξεφεύγει από τη λογική. Όχι μόνο τη λογική του comic, για την οποία θα μιλήσουν πιο γνώστες από εμένα -αν και απ'όσα ξέρω, και εκεί το "χάνει" η ταινία- αλλά και από τη λογική της action, horror comic movie.  
Πολλή κωμωδία, λίγη δράση με λίγα λόγια. 

Ένας εξαιρετικός, όπως πάντα, Tom Hardy, ενσαρκώνει το ρόλο του ανήξερου τυχαίου τυπάκου που του τυχαίνει ό,τι του τυχαίνει και τρομάζει, θυμώνει, αγχώνεται, προσαρμόζεται και σιγά σιγά γουστάρει ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ, με όλα τα συναισθήματα να κατοπτρίζονται στο πρόσωπό του! Τρομερός.

Εκτός τούτου, ουδέν. Ο τρελός-κακός επιστήμονας πολύ "λίγος", η Michelle εκτός από αδιάφορη, είναι και "όχι πλαστικά σε θάλασσες κι ακτές" πλέον, οι δευτερότριτοι ρόλοι ανύπαρκτοι σχεδόν, χωρίς κάποια υποκριτική ένταση ή σεναριακή αβάντα.. 

Σκηνοθετικά και για τα της "παραγωγής" , δεν έχω να πω πολλά. Πολύ λίγα πράγματα, 1.5 σκηνή μάχης όλη κι όλη σε 2 ώρες ταινίας και αρκετή παραπάνω κωμωδία στα του Venom από ότι θα περίμενε κάποιος. Μια ταινία στραμμένη κυρίως σε ένα πολύ νεανικό κοινό, αλλά και πάλι, μια ταινία που χωρίς τον Hardy, θα έπεφτε στα τάρταρα των μεταφορών κόμικ σε ταινία. 

Tom, σταμάτα να παίζεις σε ανοησίες και ασχολήσου με κάνα Bronson ή Warrior και πάλι!!!

Βαθμολογία :  4/10

Καλύτερη ατάκα : "Eyes! Lungs! Pancreas! So many snacks, so little time! "

Καλύτερη σκηνή : Για λόγους κωμικούς και, δυστυχώς, όχι δράσης, η σκηνή που ο Venom πρωτοεπισκέπτεται τον Hardy και ο μεταξύ τους διάλογος.. 

Προτείνεται : Δυστυχώς, δεν μπορώ να την προτείνω για άλλον λόγο πέραν του Tom Hardy. Ίσως σε κάποια slow Sunday, σε κινηματογράφο, με παρέα για να γελάσετε.. Tom, βελτίωσε τις επιλογές σου!

Keep Watching Movies