Οι πιο υπερτιμημένες ταινίες / Most overrated Movies

Η λίστα που παραθέτω παρακάτω-πέρα του ότι, προφανώς, είναι η προσωπική μου άποψη, οπότε σχόλια τύπου "τι κάνει το τάδε εδώ μέσα" δεν ισχύουν-έχει φτιαχτεί με βάση τη βαθμολογία που έχουν πάρει οι ταινίες στο γνωστό site IMDb και με τη θέση που κατέχουν σε αυτό το Top250, αλλά και με τη γενικότερη αναγνώριση που τους έχει δοθεί είτε από κοινό είτε από κριτικούς.
***Προσοχή: περιέχονται spoilers (γιατί αλλιώς δε γινόταν)...

1) Forrest Gump : Μία πολύ καλή ταινία και ένας εκπληκτικός Tom Hanks. Ως εκεί, όμως, δεν ανήκει στις 15 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Μας παρουσιάζει τη ζωή και την απερίγραπτη τύχη-μέσα στην ατυχία-του πρωταγωνιστή, ο οποίος παρά το γεγονός πως δεν είναι καθόλου έξυπνος, βρίσκεται μπλεγμένος σε μεγάλα γεγονότα του 20ου αιώνα και στέκεται τυχερός, καθώς γίνεται άνευ προσπάθειας πολυεκατομμυριούχος. Μια-δυο έξυπνες ατάκες που μπορούν να δωθούν και ως διδαχές από την ταινία ( όπως το χαρακτηριστικό: My momma always said, "Life was like a box of chocolates. You never know what you're gonna get.") και ο πολύ καλός Hanks δεν αρκούν ώστε η ταινία να έχει βαθμολογία 8.7 και να βρίσκεται ανάμεσα στις 15 πρώτες.
Προσωπική Βαθμολογία: 8 

2) Vertigo : Εδώ έχουμε μια ιδιόμορφη περίπτωση.. Μία πολύ καλή ταινία του Alfred Hitchcock , αλλά σίγουρα όχι η καλύτερή του. Η βαθμολογία στο IMDb από τους χρήστες είναι 8.5 και θα συμφωνήσω. Πρόσφατα, όμως, το έγκριτο περιοδικό Sight & Sound -με την ψηφοφορία που διενεργεί κάθε 10χρόνια-και με τη βοήθεια πολλών κριτικών κινηματογράφου το ονόμασαν ως "την καλύτερη ταινία όλων των εποχών", εκθρονίζοντας από το Νο.1 το αριστούργημα του Orson Welles, Citizen Kane. Καλή ταινία, χτίζει αργό και βασανιστικό σασπένς, όπως λίγοι ξέρουν να κάνουν σαν τον Hitchcock, αλλά δεν είναι κατά τη γνώμη μου η καλύτερη ταινία όλων των εποχών..Ούτε καν στη δεκάδα!
Προσωπική Βαθμολογία: 8

3) The Departed : Αστυνομική ταινία με ισχυρά ονόματα, τόσο στην σκηνοθεσία (Martin Scorsese), όσο και στο καστ ( DiCaprio, Damon και Nicholson). Σχεδόν 442.000 άτομα έχουν ψηφίσει αυτήν την ταινία και την έχουν εκτοξεύσει στη βαθμολογία 8.5 και έχει πάρει και OSCAR ( με το Ματωμένο Διαμάντι και το Κυνήγι της Ευτυχίας να μην είναι καν υποψήφια)!!
Και ρωτώ: ΓΙΑΤΊ ???

Δεν έχετε δει καλύτερες αστυνομικές ταινίες, με περισσότερο μυστήριο, με καλύτερη πλοκή? Δύο καλά έχει αυτή η ταινία. Τον ρόλο του Nicholson και την ομολογουμένως έξυπνη αρχική ιδέα να μπει ο μπάτσος στους κλέφτες και ο κλέφτης στους μπάτσους. Τίποτα παραπάνω. Ο Scorsese βαριέται που σκηνοθετεί(ασχολίαστο ότι κερδίζει αγαλματάκι από την ακαδημία), ο Damon ΔΕΝ είναι καλός ηθοποιός, ο DiCaprio είναι πολύ καλός, αλλά ο ρόλος του είναι προβλέψιμος και στο τέλος ΌΛΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ....!!!!!! Sorry για το μεγάλο spoiler όσων δεν το έχουν δει, αλλά δεν άντεξα (άσε που προειδοποίησα κιόλας)...

Προσωπική Βαθμολογία: 6

4) Saving Private Ryan : Βαθμολογία στο IMDb? 8.5. Κέρδισε 5 Oscars (ήχου,εφέ κλπ, αλλά και εκείνο της σκηνοθεσίας στον Spielberg) και προτάθηκε για ακόμη 6. Αδιάφορο, αν σκεφτεί κανείς πως εκείνη τη χρονιά υπήρξε το American History X, το οποίο ήταν υποψήφιο μόνο στην κατηγορία καλύτερου Α' ανδρικού ρόλου. Λοιπόν, αμερικανοί στρατιώτες με μπροστάρη τον Hanks πάνε να πάρουν από τη μάχη τον στρατιώτη Ryan, του οποίου τα αδέρφια έχουν πεθάνει σε άλλη μάχη.. Και μας δείχνει ο σκηνοθέτης τις διάφορες κακουχίες κλπ κλπ του πολέμου που περνάνε οι στρατιώτες. Πέραν της ανυπόφορης ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΑΣ που επικρατεί σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, ένα από τα πιο γελοία σημεία σε τόσο "μεγάλη" ταινία που έχω δει ποτέ μου είναι ότι σε κάποια φάση βρίσκουν έναν Ryan και του λένε τα άσχημα νέα. Αφού εκείνος βάζει τα κλάμματα (ατάλαντα φυσικά) αποκαλύπτεται ότι δεν είναι ο σωστός Ryan και τζάμπα κλαίει, γιατί τα δικά του 2αδέρφια(!!!) είναι σώα.Λάθος Ryan,φίλε, φύγε από δω!! Πέρα του ότι είναι άσχετο με την ροή και ανούσιο κάτι τέτοιο, η σκηνοθετάρα ο Spielberg σκέφτηκε ότι είναι σκόπιμο να βρει λάθος Ryan και μάλιστα με 2 αδέρφια, ακριβώς όπως και ο Ryan που ψάχνουμε εμείς...Come oooooooon!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Προσωπική Βαθμολογία: 4

5) The Dark Knight Rises : Σχεδόν 448.000 άνθρωποι την έχουν φτάσει στο 8.8 με τις βαθμολογίες τους, κάτι το οποίο σημαίνει και στη θέση νούμερο 14, προφανώς ξεπερνώντας "ιερά τέρατα" του κινηματογράφου. Πολύ καλά γραφικά, καταπληκτικός Tom Hardy, πολύ καλός Michael Caine, αλλά και μέτρια πλοκή & αρκετά λαθάκια σε σκηνές..
Επίσης, τα δύο στοιχεία που την ρίξανε πολύ η αδύναμη catwoman, με την Anne Hathaway πολύ μέτρια και soft για τον συγκεκριμένο ρόλο και κυρίως το ανεκδιήγητο τέλος της(ακολουθεί spoiler), όπου ο Batman και η Catwoman ζουν Happily Ever After....Ε, όχι... Από τον άνθρωπο που έφτιαξε το "The Dark Knight", το οποίο είναι το δεύτερο και καλύτερο μέρος της τριλογίας, περίμενα ένα πολύ καλύτερο τρίτο μέρος και μια πολύ μικρότερη δόση ευτυχίας και δικαιοσύνης στο τέλος της τριλογίας του.That's me, όμως.
Προσωπική Βαθμολογία: 8

6)The Shawshank Redemption: Το ξέρω, ντροπή μου που το λέω κλπ κλπ...Προσοχή, όμως, για μένα είναι μία από τις ταινίες που έχω βαθμολογήσει με 10..Τη λατρεύω..Δε σημαίνει αυτό, όμως, πως είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών. Γιατί ως τέτοια την έχουν βαθμολογήσει οι χρήστες του IMDb, με βαθμολογία 9.2, παρέα με το πρώτο μέρος του Νονού(χάνει λόγω λιγότερων ψήφων) !!! Το μόνο αρνητικό της ταινίας(αν πρέπει να πω κάποιο) είναι ο μετριότατος-για το βεληνεκές της-Tim Robbins , τον οποίο μάλλον βαριεστημένο θα τον χαρακτήριζα... Κατά τ'άλλα, εξαιρετική ταινία, αψεγάδιαστη, με έναν εξαίσιο Morgan Freeman, μια υπέροχη πλοκή και θαυμάσιες μικρές λεπτομέρειες...Επαναλαμβάνω, η ταινία είναι εκπληκτική-εώς και τέλεια-ΑΛΛΆ δεν είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών. Γεγονός που την κάνει υπερτιμημένη...
Προσωπική Βαθμολογία:10

Οι πιο υπερτιμημένοι ποδοσφαιριστές / Most overrated players

Εκεί που κοιτάς έναν αγώνα, ξαφνικά βλέπεις έναν τύπο για τον οποίο αναρωτιέσαι "Γιατί αγωνίζεται αυτός σε τούτη την ομάδα???Τι μέσο έχεις, φίλε μου, τέλος πάντων????"....Για να δούμε ποιες περιπτώσεις εννοώ..
Υπερτιμημένοι ποδοσφαιριστές σε παγκόσμιο επίπεδο...
Λοιπόν, ξεκινάμε από τους τερματοφύλακες...

• Víctor Valdés : Θεωρείται ένας από τους 3-4 καλύτερους τερματοφύλακες στον κόσμο. Λυπάμαι, δεν το βλέπω. Προσπαθεί να παίξει με τα πόδια ως λίμπερο και έχει κάνει πάμπολλα λάθη, ακόμη και στα El Classico. Καλός στα τετ-α-τετ και μόνο.. Για την Μπαρτσελόνα, την καλύτερη ομάδα της τελευταίας 5ετίας-10ετίας πάντως δεν είναι..

•  Pepe Reina : Ο δεύτερος τερματοφύλακας που είναι υπερτιμημένος είναι ο Reina. Ξεκίνησε την καριέρα του στην Μπαρτσελόνα(μόλις 30 εμφανίσεις),συνέχισε στη Βιγιαρεάλ και από το 2005 βρίσκεται στη Λίβερπουλ.Εντάξει, το ξέρω ότι στο Νησί έχετε γενικότερα ένα πρόβλημα στους τερματοφύλακες, αλλά δεν μπορείτε να βρείτε έναν καλύτερο..? Μεγάλος γκαφατζής και για κάποιο λόγο έχει κατακτήσει 2 Euro και 1 Mundial(ο Valdes έλειπε στο πρώτο Euro), φυσικά καθισμένος στον πάγκο, βλέποντας τον Άγιο Ίκερ να πιάνει τα άπιαστα...

 Συνεχίζουμε με αμυντικούς...

• Daniel Van Buyten: Τι να πει κανείς για αυτόν τον ογκόλιθο της άμυνας...Καλός μόνο στο ψηλό παιχνίδι, αγωνίζεται στην Μπάγερν Μονάχου από το 2006. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον τελικό εναντίον της Ίντερ του Μουρίνιο, όπου ο προσωπικός του αντίπαλος, ο Μιλίτο(σιγά τον φορ ολκής) τον έκανε ρεζίλι κι αυτόν και τον Ντεμικέλις, πετυχαίνοντας 2 γκολ για το τελικό 0-2. Ειδικά στη φάση του δεύτερου γκολ φαίνεται πως αυτός ο παίκτης δεν είναι για αυτό το επίπεδο(ΔΕΝ ΣΤΡΊΒΕΙ ΚΑΝ)..
• Fábio Coentrão: Το παληκάρι με το ξανοιγμένο ξανθό μαλλί όταν πήγε στη Ρεάλ και σε ανύποπτο χρόνο-τότε που ο Bale έκανε άνω κάτω την Ίντερ-δήλωσε πως είναι μαζί με τον Bale ένα από τα δύο καλύτερα full-back στον κόσμο...Φυσικά, στη Ρεάλ πέρυσι έπαιξε 22 φορές σε όλες τις διοργανώσεις και κυρίως σε ματς όπου ο Μουρίνιο ήθελε από το αριστερό του μπακ να βαράει στο "ψαχνό" -γιατί είναι και καλός χαρακτήρας το παιδί-και όχι κάποιον soft σαν τον Μαρσέλο(λέμε τώρα...)!! Σε λίγο καιρό που θα πάρει η Ρεάλ τον Bale και θα δώσει στην Τότεναμ και χρήματα και τον ίδιο ως αντάλλαγμα να δούμε τι θα πει "το καλυτερο full-back στον κόσμο"..Στοιχηματίζω πως η πορεία του θα είναι μόνο πτωτική από εδώ και πέρα.
• Paulo Ferreira: Θα μου πείτε τώρα "ποιος τον έχει σε μεγάλη εκτίμηση και μας τον βάζεις ως υπερεκτιμημένο;;;"... Ποιός??Ο Μουρίνιο και ο Αμπράμοβιτς... Το χειρότερο μπακ όσα χρόνια παρακολουθώ εγώ μπάλα,που έχει πάρει Champions League. Κι όχι ένα...!!! Πήρε δύο, ένα με την Πόρτο του Ζοσέ Μουρίνιο κι ένα με την περσινή Τσέλσι..Άρεσε πολύ στον Μουρίνιο, τον πήρε μαζί του στην Τσέλσι κι είναι ακόμα εκεί το θηρίο, έχοντας πέρυσι 6 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα,1 στο FA Cup και 2 στην Ευρώπη...Δεν έχει σέντρα, δεν έχει ντρίπλα, δεν είναι γρήγορος, δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο στην άμυνα που να αντισταθμίζει τα προηγούμενα...Οπότε τί κάνει εκεί???Κανείς δεν ξέρει...
  2 Champions League, 3 Premier League, 1 Uefa κλπ...WTF????

Περνάμε στους μέσους..Εδώ "έχει ψωμί η δουλειά"...

• Simão Sabrosa : Μέτριος, για κάποιους καλός ντριπλέρ. Μάλιστα. Καλός εκτελεστής πέναλτυ. Μάλιστα. Τι άλλο???Καλός στις σέντρες? Όχι. Καλός στις ασίστ? Όχι. Καλός οργανωτής παιχνιδιού(έπαιζε εξτρέμ στην Μπενφίκα, αλλά το παιχνίδι της όλο περνούσε από αυτόν.)? Όχι.
  Χρόνια ολόκληρα λέω για αυτόν τον παίχτη πως δεν κάνει για παραπάνω από Μπενφίκα ή Ολυμπιακό για παράδειγμα και όλοι λέγανε πως μπορεί άνετα να παίξει στα μεγάλα ευρωπαϊκά clubs. Πήγε στην Ατλέτικο Μαδρίτης για 3 χρόνια και ήταν ο γνωστός Simao, τίποτα το ιδιαίτερο. Στα 31 του πήγε στην Μπεσίκτας και ηρέμησα (αφού δεν παρακολουθώ Τουρκικό πρωτάθλημα)..Τώρα είναι σε ηλικία 33 ετών και παίζει στην Εσπανυόλ, θα δούμε ως πότε...
• Florent Malouda: Όποιος γνωρίζει τι καλό χαρακτηριστικό έχει ο Φλορέντ να μου το πει κι εμένα..Με 138 εμφανίσεις και 25(!!!) μόλις γκολ στην Λυών, ο Αμπράμοβιτς αποφάσισε πως έπρεπε να χαλάσει $20εκατομμύρια για να αποκτήσει αυτόν τον ήρωα, ο οποίος απέδωσε στην Τσέλσι και έχει βάλει 35(!!!) γκολ σε 149 εμφανίσεις...Σοβαρέψου Ρομάν...
• Luka Modric: Η Ρεάλ τον αγόρασε με $33 εκατομμύρια από την Τότεναμ.. Το μόνο που έχω να πω είναι πως σε 2 χρόνια θα μιλάμε για μία ακόμη αποτυχημένη κίνηση των Μαδριλένων σε μεταγραφικό επίπεδο... Υ.Γ.: Έχεις Κακά αναξιοποίητο στον πάγκο και η λύση σου είναι η αγορά ενός Λουκά???? Τι να πω...
• Samir Nasri: Θα επαναλάβω την ίδια ερώτηση με του Μαλουντά...Τι καλό έχει ο Νασρί που δεν το έχουν άλλοι 50 ποδοσφαιριστές του πλανήτη και η Μάντσεστερ Σίτυ έδωσε $25 εκατομμύρια να τον αποκτήσει?

Και τελειώνουμε με τους επιθετικούς...

• Theo James Walcott: Είναι γρήγορος. Αυτάααα.....Δεν έχει τίποτα άλλο και θεωρείται ένας καταπληκτικός εξτρέμ...Γιατί ρε παιδιά???Δεν κάνει τίποτα στο γήπεδο...Και εκτός των άλλων, πρέπει να του επιβληθεί και ένα πρόστιμο γιατί πήρε το 14 του Τιτί (Thierry Henry).
  
• Mario Balotelli: Ο ορισμός του ανεγκέφαλου ποδοσφαιριστή.. Δε μας νοιάζει, όμως, γιατί είναι παικταράς!!
  Τι είναι??? Δε νομίζω...Από το 2006 που αγωνίζεται ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής έχει πετύχει σε Ίντερ και Μαν.Σίτυ 39 γκολ...Σύνολο!!! Α!Ναι, έχει και 11 γκολ με εθνική Ιταλίας(6 στην U21 και 5 στην Ανδρών)..50 γκολ στα 22 του χρόνια. Γιατί τόσος ντόρος, λοιπόν, για έναν μέτριο επιθετικό?? Μάλλον επειδή "πουλάει" και όχι για την ποδοσφαιρική του αξία..
  Τουλάχιστον 15 επιθετικοί αυτή τη στιγμή είναι μεγαλύτερης αξίας από τον Mario..Αν δουλέψει και δεν παίζει με σημαιάκια του κόρνερ μπορεί να τα καταφέρει να γίνει...καλός!!
  
  
  Διαφωνίες και προσθήκες δεκτές...
  Κάποια στιγμή θα γράψω και για τους πιο υπερεκτιμημένους Έλληνες παίκτες-εκεί κι αν "έχει ψωμί" η ιστορία....
  
  
  
  

Μεγάλες απορίες...Part 2

Το δεύτερο μέρος από τις απορίες μου είναι έτοιμο..Κοπιάστε!!


Μας ψεκάζουν?
Υπάρχει μια αντίληψη για τις "άσπρες ύπουλες γραμμές" που αφήνουν τα αεροπλάνα-κυρίως τα στρατιωτικά-πίσω τους, η οποία όλο και εγκαθίσταται στο μυαλό περισσότερων ανθρώπων... Ότι, δηλαδή, μας ψεκάζουν ουσίες και άλλα διαβολικά στοιχεία για να σκεφτόμαστε ότι "ΕΚΕΙΝΟΙ" θέλουν.Μη ρωτάτε ποιοι είναι οι εκείνοι, άντε τώρα.. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι κάτι τέτοιο αληθεύει. Όλοι εμείς που έχουμε υποστεί αυτόν τον ψεκασμό σκεφτόμαστε ότι εκείνοι θέλουν.. Αν ήσαστε εσείς οι Εκείνοι, το πρώτο που θα κάνατε δεν θα ήταν ψεκασμός ώστε οι από κάτω να μην γνωρίζουν πως τους ψεκάζουν?? Με άλλα λόγια, αν μας ψέκαζαν, θα ξέραμε ότι μας ψέκαζαν?? Ε?

Λογική ανθρώπων
Καλά, τεράστιο ζήτημα.Θα περιοριστώ, όμως, στο τι ερωτήσεις πραγματοποιούν οι άνθρωποι..
Και ερωτώ. Ποιο το νόημα στις εξής περιπτώσεις?
Μπαίνεις σπίτι και ο άλλος σε ρωτάει "Γύρισες?". Σηκώνεις το σταθερό τηλέφωνο και σε ρωτάει "Είσαι σπίτι?". Ετοιμάζεσαι, ντύνεσαι, παρφουμαρίζεσαι και ανοίγεις την πόρτα και-συνήθως η μάνα σου-σε ρωτάει "Θα βγεις?"...Και άλλα τέτοια..Σοβαρευτείτε ως είδος και σταματήστε τις ηλίθιες ερωτήσεις.

"Η ζωή είναι ιερή"
Μωρέ τι μας λες??? Γιατί είναι ιερή μία ζωή? Και ποιά ζωή είναι ιερή? Η ανθρώπινη ή όλες?
Αν είναι όλες, τότε άστα βράστα, γιατί κάθε που σκοτώνουμε ένα μυρμήγκι πρέπει να περνάμε από δίκη και ο καθένας μας πρέπει να λογίζεται ως serial killer. Το αφήνουμε, λοιπόν, αυτό στην άκρη. Άρα είναι μόνο η ανθρώπινη ζωή ιερή. Μάλιστα. Ποιος το αποφασίζει αυτό? Οι άνθρωποι...Λίγο άδικο, δε νομίζετε? Δηλαδή, αν ρωτούσαμε μια ζέβρα ποια ζωή σε αυτόν τον πλανήτη είναι ιερή τι θα έλεγε? "Η ζωή της ζέβρας φυσικά" και όχι του ανθρώπου...Self-interest που λένε και στο χωριό μου, δηλαδή. Και συνεχίζω, υποθέτοντας ότι ΙΣΧΥΕΙ και όντως είναι ιερή η ζωή μας. Τότε, γιατί υπάρχει ακόμη και σήμερα -παλιότερα πολύ περισσότερο- η θανατική ποινή? Σκοτώνουμε, μέσω του νόμου που ευαγγέλεται την ιερότητα της ζωής, έναν άνθρωπο -όσο κακός κι αν είναι. Μπράβο λογική.

Παντοδύναμος Θεός και Διαβολάκος
Ο Θεός είναι παντοδύναμος.Μάλιστα.
Αν ο Θεός είναι παντοδύναμος και τίποτα δεν του ξεφεύγει και και και, τότε γιατί υπάρχει ακόμη ο μικρός κόκκινος κυριούλης με την τρίαινα? Δύο περιπτώσεις υπάρχουν. Ή ο Θεός δεν είναι παντοδύναμος και δεν μπορεί να εξοντώσει τον διάβολο, οπότε ότι ξέραμε ως σήμερα είναι λάθος είτε ο Θεός αποφάσισε να αφήσει τον διάβολο να τριγυρνάει μόνο και μόνο για να εξετάσει ποιοι από εμάς είναι ενάρετοι. Που σημαίνει ότι ο Θεός είναι κακόβουλος και χαιρέκακος, γιατί μας βλέπει να παιδευόμαστε και να χτυπιόμαστε στα πατώματα σαν τον Σάκη τον Ρουβά, σύζυγο Ζυγούλη και δεν κάνει τπτ. Αν ισχύει το δεύτερο, γιατί πιστεύουμε σε έναν χαιρέκακο Θεό που παίζει με τους ανθρώπους ως παιχνιδάκια? Αν πάλι ισχύει το πρώτο, τότε ο Θεός δεν είναι παντοδύναμος. Απλό?

Που κατουράνε οι περιπτεράδες?
Αυτό.

Στον Π. - Αφιερωμένο στον ροκά.

Ένα μικρό αφιέρωμα για τον σπουδαιότερο καλλιτέχνη-και πρωτεργάτη-της ελληνικής Rock, Παύλο Σιδηρόπουλο...

Ο Παύλος γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1948(άλλες πηγές αναφέρουν 20 ή 28) στην Κυψέλη, με πατέρα τον Κωνσταντίνο και μητέρα την Ιωάννα(Τζένη)... Ο πατέρας του ήταν μετανάστης από τον Πόντο, ενώ ήταν δισέγγονος του Ζορμπά από την πλευρά της μητέρας του. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στη Θεσσαλονίκη, όπου μεγάλωσε μέχρι τα 7 του χρόνια, ενώ μετά και τη γέννηση της αδερφής του Μελίνας, η οικογένεια του έφυγε για να εγκατασταθεί στην πρωτεύουσα και συγκεκριμένα στα Πατήσια. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια από μέρους του και με μόνο του εφόδιο το μυαλό του, καταφέρνει να περάσει στο Μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης.

Το ενδιαφέρον του για την τέχνη φυσικά είχε ξεκινήσει από την εφηβεία του, όπου διάβαζε ποίηση, με αδυναμία στον Οδυσσέα Ελύτη και άκουγε τους δίσκους των Animals και Rolling Stones....«Κάθε μουσικό άκουσμα άγγιζε την ψυχή του μικρού Παυλάκη. Νανουριζόταν κάνοντας κούνια πάνω στο μικρό του αλογάκι που το κινούσε με απίστευτο ρυθμό πάνω στη μελωδία που σιγοτραγουδούσε μόνος του», διηγιόταν η μητέρα του.

 Αρχικά προσπάθησε να μάθει να παίζει ντραμς, όμως τα μυστικά της κιθάρας ήταν πολύ πιο ενδιαφέροντα για εκείνον κι έτσι στράφηκε στον λατρεμένο του,για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, φίλο...

Τα φοιτητικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη καθόρισαν και την μετέπειτα πορεία του ως καλλιτέχνη, καθώς εκεί γνώρισε και συγκατοίκησε με τον Βαγγέλη Γερμανό, ο οποίος ήδη ήξερε να παίζει κιθάρα και τον μύησε ακόμη περισσότερο... Αργότερα και αφού είχε φτάσει στο 3ο έτος των σπουδών του, παράτησε τη σχολή του,καθώς ήταν η περίοδος της δικτατορίας και ο Παύλος, έχοντας ήδη σχηματίσει μια αριστερή φιλοσοφία δεν μπορούσε να δεχτεί το γεγονός πως οι γνώσεις που δεχόταν στο Πανεπιστήμιο ήταν περιορισμένες και καθορισμένες, καθώς και το ότι πολλοί καθηγητές και συμφοιτητές του διώκονταν ως αντικαθεστωτικοί... Παρ'όλα αυτά παρέμεινε στη Θεσσαλονίκη, παρακολουθούσε πολλές συναυλίες και ασχολούνταν με την συγγραφή των πρώτων του στίχων...

Κι ενώ το αρχικό του όνειρο ήταν να γίνει ποιητής -και μάλιστα με ψευδώνυμο "Παύλος Αστέρης"- κάτι στην μελωδία και την αρμονία της Rock μουσικής τον τραβούσε κοντά της...

Το 1970 παρακολουθεί τη συναυλία των Olympians στη Θεσσαλονίκη και γνωρίζει τον εκπληκτικό κιθαρίστα Παντελή Δεληγιαννίδη,για τον οποίο αργότερα θα πει : «Ξεχώριζε ο άνθρωπος, δεν είχε καμία δουλειά με τον Πασχάλη και τους υπόλοιπους». Tον πείθει και κατεβαίνουν μαζί στην Αθήνα, μένοντας στο πατρικό σπίτι του...Δεν αργούν να σχηματίσουν συγκρότημα, ονόματι "Δάμων και Φιντίας", στο οποίο ο Παύλος έγραφε τους στίχους και ο Παντελής τη μουσική. Όπως έχει πει ο ίδιος ο Παύλος, το τραγούδι για εκείνον δεν ήταν τόσο "τέχνη", όσο ένας τρόπος να εκφράσει την επαναστατικότητα του, βασισμένος μόνο στην ορμή και το πάθος του...«Η μουσική που με αντιπροσώπευε, μέσα από τα προσωπικά μου βιώματα και γενικά τον τρόπο ζωής μου, ήταν το Ροκ εν Ρολ»...

Μέσα στον επόμενο χρόνο καταφέρνουν να ηχογραφήσουν την πρώτη τους δουλειά, έναν μικρό δίσκο 45 στροφών που περιείχε τα τραγούδια "Ξέσπασμα" και "Ο κόσμος τους", τραγούδι το οποίο έγραψε σε μια διαδρομή Θεσσαλονίκη-Αθήνα, εμπνευσμένος από το ύφος των συνεπιβατών του...

Σε συνέχεια αυτού του δίσκου, ακολούθησαν αρκετές ζωντανές εμφανίσεις του εκπληκτικού αυτού ζευγαριού στο ιστορικό κέντρο Κύτταρο..Μαζί με άλλους καλλιτέχνες της εποχής, όπως τους "Εξαδάκτυλος" του Δημήτρη Πουλικάκου, ηχογραφήσανε το δίσκο "Ζωντανά στο Κύτταρο", στον οποίο μπήκε και ο εξαιρετικός "γερο-Μαθιός"...Το δίδυμο είχε ετοιμάσει και κάποια άλλα τραγούδια, τα οποία, για άγνωστους λόγους, δεν εκδόθηκαν ποτέ.

Το 1972 οι δύο νέοι ενώνονται με το δίδυμο των Ντάλλα(μπασίστας) και Τσιλογιάννη(ντράμερ) στο συγκρότημα τους "Μπουρμπούλια", που μέχρι τότε συνόδευε τον Διονύση Σαββόπουλο στις εμφανίσεις του...Ξεκινούν τις εμφανίσεις στους στα κέντρα "Μαϊμού" και "Ενδέκατη Εντολή",το οποίο για λόγους λογοκρισίας άλλαξε το όνομά του σε "Πέμπτη Εποχή". Παράλληλα, ηχογραφούν δύο κομμάτια, την "Απογοήτευση" και τον "Ντάμη τον Σκληρό", ο οποίος έγινε "Σκληρός" αντί για..."Ληστής" και πάλι υπό τον φόβο της λογοκρισίας!!! Οι "δύσκολοι" στίχοι του Παύλου, αλλά και το γεγονός πως το συγκρότημα δεν έχει εντάξει τραγούδια από το ξένο ρεπερτόριο στις εμφανίσεις του, οδηγούν στο να μην έχουν την αποδοχή που περίμεναν από τον κόσμο...Προσπαθούν να ηχογραφήσουν έναν δίσκο με τραγούδια, όπως τον "Θάνατο του Βασιλιά Σαρδόνιου", μα δεν τα καταφέρνουν· προσπαθούν να γράψουν σε βίντεο κάποια κομμάτια τους ώστε να παιχτούν στην εκπομπή του Ν.Μαστοράκη "Δισκοθήκη για Νεολαία", μα απορρίπτονται από τους λογοκριτές της εκπομπής· προσπαθούν να συνεργαστούν με τον Δ.Σαββόπουλο, ο οποίος τους απορρίπτει, όντας θυμωμένος και με τα Μπουρμπούλια που αποφάσισαν να κάνουν δική τους καριέρα, αλλά και με τον Παύλο που είχε απορρίψει δική του πρόταση συνεργασίας παλιότερα..Οι συνεχόμενες αποτυχίες τους τους οδηγούν στη Θεσσαλονίκη, όπου παρά την αποδοχή του κοινού,δεν αντέχουν από οικονομικής άποψης και αποφασίζουν να διαλύσουν το συγκρότημα στα τέλη του 1973...Ο Παύλος παραμένει στη Θεσσαλονίκη, παίζοντας ξένες κυρίως επιτυχίες στο κοσμικό κέντρο "Ρέμβη", όμως, μετά από πιέσεις της οικογένειας του, κατηφορίζει και πάλι προς την Αθήνα.

Το 1974 «η ροκ σκηνή δεν έχει νόημα ύπαρξης πλέον γιατί το πολιτικό τραγούδι κυριαρχεί»,όπως είχε πει ο ίδιος ο Παύλος στην τελευταία του συνέντευξη στον Rock FM,το 1990. Έτσι, λοιπόν, χωρίς μουσική διέξοδο και αφού δεν άντεξε να δουλέψει στο εργοστάσιο του πατέρα του περισσότερο από λίγους μήνες, "αναγκάζεται" να συνεργαστεί με τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο. Η συνεργασία τους διήρκησε 3 χρόνια('74-'76), μέσα στα οποία βγήκαν τρεις δίσκοι υπό την επιμέλεια του συνθέτη και την μικρή και μόνο τραγουδιστική συμμετοχή του Παύλου.Στον πρώτο δίσκο «Θεσσαλικός Κύκλος»(1974) ο Παύλος συμμετέχει σε 4 τραγούδια(«Εισαγωγή - Τελάλης», «Το τηλέφωνο» , «Η Βασίλω» και «Το Γράμμα»),στον δεύτερο δίσκο «Ανεξάρτητα»(1975) συμμετέχει μόνο στο σκωπτικό τραγούδι «Τούμπου Τούμπου Ζα» και στον τρίτο ονόματι «Οροπέδιο»(1976) ερμηνεύει το «Δεν ήρθα σαν ξένος»...Όπως αργότερα έχει πει,ο Παύλος δεν ένιωθε καθόλου καλά με όσα έκανε τον καιρό που συνεργαζόταν με τον Μαρκόπουλο...Εκτός των ροκ "νερών" του, ένιωθε εγκλωβισμένος σε μια κατάσταση, στην οποία όπως είπε «δεν θα έμπαινα ποτέ αν ήμουν ήρεμος και είχα συνείδηση τι κάνω.Ήταν μια εμπειρία,αυτό που λένε σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, που δεν μου πρόσφερε καμία συγκίνηση ή πολύ ελάχιστες»...Παρ'όλα αυτά, θα συνεργαστεί με τον μουσικοσυνθέτη και μετά από μία δεκαετία, όπου θα ερμηνεύσει διάφορα τραγούδια του, με αποκορύφωμα το εξαίσιο "Ηλεκτρικός Θησέας", το οποίο τραγουδάει μαζί με τη Μαρία Φωτίου, σε στίχους του Δημήτρη Βάρου..Στίχοι ανεξίτηλοι και διαχρονικοί...

Στα τέλη του 1977, ο Παύλος επιστρέφει όσο πιο δυναμικά γίνεται στην ροκ με ένα ηχηρό άκουσμα, που θα περάσει στην Ιστορία της ελληνικής μουσικής σκηνής...Έχει έτοιμο το υλικό του για τον δίσκο "Φλου", αλλά όχι και πρόσφορο,ακόμη, έδαφος για να το ηχογραφήσει...Συναντά-για καλή τύχη όλων μας-τους "Σπυριδούλα", ένα συγκρότημα αποτελούμενο από τους αδερφούς Σπυρόπουλους,τον Μπλαζή,τον Μουζακίτη και τον τραγουδιστή Κωστή Κουρεμένο.Το συγκρότημα είχε πάρει το όνομά του από ένα τραγικό συμβάν της εποχής, την φριχτή ιστορία ενός νεαρού κοριτσιού που είχε βασανιστεί με καυτό σίδερο.Το συγκρότημα έψαχνε μια κατάλληλη φωνή και ο Παύλος ήταν ότι καταλληλότερο...Αμέσως γίνεται η ψυχή του γκρουπ, τόσο με τις εμφανίσεις του στα κλαμπ της εποχής, όπου ερμήνευε διασκευές τραγουδιών των Rolling Stones και του Lou Reed, αλλά και δικά του κομμάτια, όσο και με την συνολική του φυσιογνωμία ανάμεσα στους υπόλοιπους του συγκροτήματος...Την άνοιξη του 1978 ξεκινούν ηχογραφήσεις-ο Μπλαζής και ο Μουζακίτης αντικαθήσταντε από τους Μαστρόκαλο και Φωτοδήμο,αντίστοιχα-στην εταιρία ΕΜΙ, με παραγωγό τον Θόδωρο Σαράντη και συντονιστή τον Μάνο Ξυδούς. Ο δίσκος "Φλου" βγαίνει το 1979 στα δισκοπωλεία, με τη συμμετοχή διάφορων μουσικών-φίλων του συγκροτήματος, όπως για παράδειγμα εκείνη του Γιώργου Μαγκλάρα(βιολί) και της Δήμητρας Γαλάνη στην "Ώρα του Stuff"...Δύο ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για αυτό το τραγούδι??? Πρώτον,η Δ.Γαλάνη δεν ήθελε να υπάρχει το όνομά της στους συντελεστές του δίσκου, γιατί φοβόταν πως θα βλάψει την καριέρα της(είχε ήδη να γίνεται γνωστή μέσω του Νέου Κύματος)...Δεύτερον, αυτή ήταν η πρώτη αναφορά σε τραγούδι του Παύλου για τα ναρκωτικά, με τα οποία είχε ήδη κάνει την πρώτη του "γνωριμία"...Γενικότερα, ο δίσκος πρόκειται για ένα πραγματικό "διαμάντι" στα μουσικά δρώμενα της Ελλάδας και σίγουρα είναι ότι καλύτερο έχει να προσφέρει η ελληνική ροκ σκηνή. Πούλησε πάνω από 10.000 αντίτυπα όταν βγήκε, αριθμός ρεκόρ για ροκ δίσκο εκείνη την εποχή και ψηφίστηκε από το περιοδικό Ποπ+Ροκ, το 1992, ως "το καλύτερο άλμπουμ στην ιστορία της ελληνικής ροκ σκηνής."

Και πιστέψτε με,αν νομίζετε πως η ψηφοφορία είναι...παλιά, τίποτα καλύτερο δεν βγήκε μετά το 1992.......Μία δουλειά με γνήσιο, ωμό ροκ ήχο, ανθρώπους που λατρεύουν αυτό που κάνουν-ακόμα κι αν δεν έχουν τις καλύτερες τεχνικές γνώσεις πάνω σ'αυτό-σκληρά και ανεπανάληπτα σόλο από τα 2 αδέρφια και εκπληκτικές ερμηνείες, γεμάτες πάθος και ευαισθησία από τον Παύλο. Εκτός αυτού, μιλάμε για την πρώτη δουλειά στην μεταπολιτευτική και συντηρητική Ελλάδα, η οποία τόλμησε να αναφερθεί σε θέματα όπως το αλκοόλ(μέσω του υπέροχου-υπαρκτού προσώπου και Σαλονικιού- "Μπάμπη του Φλου"), τα ναρκωτικά που ανέφερα νωρίτερα, τον θάνατο, αλλά και την κατάντια της κοινωνίας μέσω του "Το '69 με κάποιο φίλο", του "Οι σοβαροί κλόουν" και του "Εν Κατακλείδι"...

Ποιος θα φτιάξει μουσική συλλογή ελληνικών ροκ κομματιών και θα αφήσει εκτός τον "Μπάμπη", το "Στην Κ.", το "Μου'πες θα φύγω" ή το "Που να γυρίζεις" ???Δίσκος που αξίζει το κάθε δευτερόλεπτο που ακούς...

Δυστυχώς, δεν υπήρξε συνέχεια για το εγχείρημα "Σιδηρόπουλος+Σπυριδούλα", καθώς μετά από έντονες τριβές ανάμεσα στα μέλη του συγκροτήματος,ο Παύλος αποφασίζει να αποχωρήσει στα τέλη του 1979...Όπως αργότερα είπε ο ίδιος, ένας από τους λόγους της αποχώρησης του ήταν το γεγονός πως τα μέλη της Σπυριδούλας ήθελαν το γκρουπ να έχει σαφή Μαρξιστικό προσανατολισμό και σαφή πολιτική τοποθέτηση, πράγμα με το οποίο διαφωνούσε....

Την ίδια χρονιά, ο Παύλος δέχεται μια απρόσμενη πρόταση από τον Ανρέα Θωμόπουλο να συμμετάσχει ως πρωταγωνιστής στη νέα του ταινία "Ο Ασυμβίβαστος"..Ακόμα πιο απρόσμενα-για όσους τον γνώριζαν-ο Παύλος δέχεται και ξεκινά τα γυρίσματα της ταινίας με συμπρωταγωνίστριές του την Μπέτυ Λιβανού και την Βέρα Κρούσκα..Η ταινία παρέχει κάποια στοιχεία που μοιάζουν με την πραγματική ζωή του Σιδηρόπουλου-έτσι πείστηκε να συμμετάσχει- δεν είναι όμως μια κινηματογραφική βιογραφία του, όπως κάποιοι πιστεύουν...Μέσα στην ταινία ακούγονται κάποια τραγούδια τα οποία έχουν αφήσει το στίγμα τους στην μουσική ζωή του τόπου...Για παράδειγμα, το "Κάποτε θα'ρθουν", σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, το "Μη μου μιλάς για τίποτα",το "Στον ύπνο μου" και το "Να μ'αγαπάς" (και τα τρία σε στίχους/μουσική του Θωμόπουλου και όχι του Σιδηρόπουλου-όπως πολλοί νομίζουν)...Μετά τον θάνατο του Παύλου, πολλά ραδιόφωνα ανακάλυψαν το "Να μ'αγαπάς"...Και όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, πολλοί νέοι μεγάλωσαν με την εντύπωση πως το τραγούδι αυτό είναι γραμμένο από τον Παύλο...Και όχι μόνο νόμιζαν-και νομίζουν- πως είναι δικό του, αλλά αν ρωτήσεις "Τι ξέρετε για τον Σιδηρόπουλο;;;", οι περισσότεροι θα σου απαντήσουν "είναι αυτός που έγραψε το Να μ'αγαπάς", πράγμα άδικο, όχι μόνο για τον Θωμόπουλο που έγραψε αυτό το εξαίσιο κομμάτι, αλλά και για τον ίδιο τον Παύλο...Είναι κρίμα για αυτόν τον τεράστιο καλλιτέχνη να χαρακτηρίζεται από ένα τραγούδι που απλά ερμήνευσε και δεν δημιούργησε ο ίδιος....Η προσωπική μου άποψη για το εγχείρημα αυτό είναι πως ο "ροκάς" Παύλος Σιδηρόπουλος βρίσκεται έξω από τα νερά του, τραγουδά κομμάτια που δεν είναι γραμμένα από τον ίδιο και δεν αντικατοπτρίζουν τον χαρακτήρα του και χάνεται μέσα σε μία κατά τ' άλλα μέτρια ταινία.

Το καλοκαίρι του '79 ο Παύλος συναντά τον κιθαρίστα Παπαντίνα (με μεγάλη πορεία την δεκαετία του '70) και έχοντας κι οι δύο κοινές ροκ καταβολές και μεγάλη αγάπη για τους Rolling Stones ξεκινούν να "τζαμάρουν" στο σπίτι του τελευταίου. Μαζί τους παίζουν, φτιάχνοντας σιγά σιγά ένα γκρουπ, ο  Τόλης Μαστρόκαλος(παλιότερο μέλος της Σπυριδούλας), ο Στίλπων Νέστορας (ρυθμική κιθάρα) και ο Τζίμης Τζιμόπουλος (τύμπανα). Ο τελευταίος προτείνει για όνομα του γκρουπ το Art Associations και παρ' όλο που ο Παύλος συμφωνεί με το νόημα του ονόματος, επιμένει να ονομαστεί το γκρουπ με ελληνικό όνομα…Κι έτσι δημιουργείται η "Εταιρεία Καλλιτεχνών". Παίζουν κομμάτια της δεκαετίας '55-'65, καθώς και δικά τους, τα οποία, όμως, ποτέ δεν βγαίνουν στη δισκογραφία. Παίζουν σε clubs της εποχής στην πλήρη μορφή του "sex, drugs and rock'n'roll" κι οι δύο πιο αξιομνημόνευτες συναυλίες τους ήταν μία στο Κιάτο Κορινθίας και μία στο Sporting. Στην πρώτη ο "μύθος" λέει πως, επειδή η συναυλία δεν πήγε καλά και ο μαγαζάτορας δεν είχε χρήματα για την αμοιβή τους, τους "πλήρωσε" με μια σακούλα χασίς. Στην δεύτερη, μια εκρηκτική συναυλία του 1980, το γρουπ κάνει μια εκπληκτική εμφάνιση με δικά του κομμάτια, αλλά και διασκευές γνωστών ροκ τραγουδιών, όπως τα Knockin' on Heaven's Door, Not fade away και Walking the dog. Παρ' όλο που το συγκρότημα αποκτά όλο και καλύτερη φήμη και γίνεται γνωστό, ξαφνικά διαλύεται. Ο λόγος λέγεται πως είναι η επιμονή του Παύλου στον ελληνικό στίχο, ενώ οι υπόλοιποι θέλουν να βάλουν ξένο στίχο, ακολουθώντας το νέο ρεύμα της εποχής των 80's... Μετά το τέλος της Εταιρείας Καλλιτεχνών, ο Σιδηρόπουλος συνεχίζει με διάφορα σχήματα, αρχικά με τους Sharp Ties κι εν συνεχεία, για πολύ λίγο με φίλους του μουσικούς, δημιουργώντας το γρουπ Μουρμούρα. Όπως λέει και το μέλος του συγκροτήματος Νίκος Γιαννάτος σε συνέντευξή του το 2011 «Η Μουρμούρα έπαιξε ένα καλοκαίρι στον Φλοίσβο στο Φάληρο κι έκανε μερικές σποραδικές εμφανίσεις εδώ κι εκεί. Απ' ότι έλεγαν ο Παπαντίνας και ο Μαστρόκαλος που μας είχαν ακούσει, παίζαμε καλά. Μετά ήρθε πάλι η πρέζα, το γκρούπ διαλύθηκε και ο Παύλος έμεινε μόνος»…Παράλληλα, γράφει δύο συνθέσεις για τον Σταύρο Λογαρίδη, τα "Superman" και "Κάποιος περνά", ενώ συμμετέχει στο τηλεοπτικό σήριαλ της ΕΡΤ1 “Οικογένεια Ζαρντή”, ερμηνεύοντας έναν οπιομανή αστό στις αρχές του αιώνα.

Εν συνεχεία, ο Σιδηρόπουλος βρίσκεται και πάλι σε αναζήτηση μουσικών, μόνο που αυτή τη φορά ψάχνει για «νέους, με καλή φυσική κατάσταση μουσικούς, γιατί παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στο να έχεις όρεξη να δημιουργήσεις και όχι απλώς να ψάχνεις να βρεις χαμένες παιδικές ευτυχίες! Η γενιά του '70 όσον αφορά το ροκ εν ρολ είναι τελειωμένη.»

Έτσι, βρίσκει τους Γαλανάκη, Πετρίδη, Αράπη και Σημηριώτη, ονομάζοντας τους "Απροσάρμοστους". Παίζουν σε clubs, κυρίως στο Κύτταρο και, ενώ ο Παύλος έχει βυθιστεί ακόμη περισσότερο στον κόσμο των ναρκωτικών, ξεκινούν την ηχογράφηση του πρώτου τους δίσκου, σε στίχους και μουσική του ίδιου. Ο δίσκος αυτός- "Εν Λευκώ" αποτελούσε τις σκέψεις του Παύλου, κυρίως περί ναρκωτικών^.  μαύρες σκέψεις που αποτυπώθηκαν τόσο στους στίχους και τη μουσική του, όσο και στο ίδιο το εξώφυλλο του άλμπουμ, στο οποίο απεικονίζεται, ως μια καρικατούρα, καθισμένος μπροστά σε ένα τραπέζι, γεμάτο με τα "σύνεργα" της ηρωίνης. Ο δίσκος αντιμετώπισε πολλά προβλήματα όσον αφορά τη λογοκρισία. Αρχικά, η δισκογραφική του εταιρεία του ζήτησε να αποσύρει το εξώφυλλο του δίσκου, πράγμα που βέβαια δε δέχτηκε, καθώς ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του και στη συνέχεια του ζήτησε επίμονα να αποσύρει τα κομμάτια "Η" , "Underground με στρας"  και "Η ύστατη στιγμή", πράγμα που πάλι δε δέχτηκε, γιατί τότε θα χανόταν η νοηματική ροή του έργου του. Όταν, βέβαια, κυκλοφόρησε το άλμπουμ, απαγορεύτηκε από τις αρχές να μεταδίδεται από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, με την κατηγορία "προτροπή της νεολαίας στα ναρκωτικά και προσβολή της δημοσίας αιδούς". Παρ' όλο που ο Σιδηρόπουλος ήταν ευχαριστημένος με το περιεχόμενο του άλμπουμ, είχε μικρή απήχηση στον κόσμο. Έτσι, το συγκρότημα συνέχισε να πραγματοποιεί μερικές εκπληκτικές συναυλίες-μπροστά σε μικρό, μα φανατικό κοινό-ώσπου να διαλυθεί, για δύο μόλις χρόνια. Κατά την περίοδο του χωρισμού τους, ο Παύλος κατηγορεί τα μέλη των Απροσάρμοστων πως "αφού μάθανε όσα θέλανε και δέθηκαν, θεώρησαν τους εαυτούς τους φίρμες. Έτσι, κάποια στιγμή, με είπαν αυταρχικό, απόλυτο κλπ. Μετά από αυτά, διέκοψα κάθε επαφή μαζί τους. Μόνο ο Βασίλης Πετρίδης, ένας πραγματικός γνώστης της κιθάρας, ήρθε τελικά μαζί μου". Τότε, ο Παύλος μαζί με τους BUM(Blue United Musicians) τραγουδά μερικά τραγούδια blues, που τόσο του άρεσαν, παρ' όλο που δεν μπορούσε να ταυτιστεί απόλυτα με τον πόνο και την μελαγχολία που έβγαζαν καλλιτέχνες όπως ο Muddy Waters και ο Howlin'Wolf.

Τελικά, όμως, οι Απροσάρμοστοι τα ξαναβρίσκουν με τον Παύλο και μένουν μαζί του μέχρι το τέλος.Μπαίνουν, λοιπόν, στο studio, για την ηχογράφηση του "Zorba the Freak", ενός δίσκου με παραγωγή Δ.Πουλικάκου και τη συμμετοχή πολλών μουσικών-φίλων του Παύλου (Πολίτης, Σκουτάρης, Γιοκαρίνης, Lynch, Αριάδνη MacKinnon κ.ά.). Κυκλοφορεί στα μέσα του '85, με πολλές επιτυχίες, όπως το αναρχικό "Άντε και καλή τύχη μάγκες", το -αφιερωμένο στον Μ.Θεοδωράκη- "Μίκυ Μάου(ς)" και το "R'n'R στο κρεβάτι". Επίσης, περιείχε το πρώτο τραγούδι με αγγλικούς στίχους σε δίσκο του Παύλου, το "Clown", ενώ είχε και μια νέα εκτέλεση της παλιότερης επιτυχίας του "Το '69". Ο δίσκος γνωρίζει μεγάλη επιτυχία και οι συναυλίες που ακολουθούν έχουν μεγάλη ένταση, πάθος και συμμετοχή από το κοινό. Συναυλίες σε clubs, σε μεγάλους συναυλιακούς χώρους, συναυλίες σε διαμαρτυρίες, ακόμα και συμμετοχή στην Μπιενάλε της Βαρκελώνης κ.ά. Μία από τις πιο αξιομνημόνευτες συναυλίες των "Σιδηρόπουλος+Απροσάρμοστοι" ήταν εκείνη στον Πειραιά, το '85. Κατά τη διάρκεια του "Welcome to the show", απρόσκλητα, μερικές μεταμφιεσμένες κοπέλες ανέβηκαν στη σκηνή και άρχισαν να κάνουν στριπτίζ. Σκηνές απείρου κάλους εκτυλίχθησαν, με το κοινό να παραληρεί, τον δήμαρχο του Πειραιά να τραβά τον Παύλο από το παντελόνι για να σταματήσει το τραγούδι και  τους αστυνομικούς να κυνηγούν τις κοπέλες, οι οποίες, τελικά, φυγαδεύτηκαν από το πλήθος. Παράλληλα με τις συναυλίες, ο Παύλος συμμετέχει στο soundtrack της ταινίας "Νοκ Άουτ", ερμηνεύοντας τα τραγούδια "Νοκ Άουτ" και "Φέρε Βότκα", ενώ το 1987 εμφανίζεται η πρώτη συλλογή γνωστών τραγουδιών του, σε επιμέλεια Μάνου Ξυδούς. Επίσης, συνεργάζεται για ακόμη μία φορά με τον Γ. Μαρκόπουλο,  ερμηνεύοντας τα "Μάθε το ζήτω", "Παπαντόπ" και το εκπληκτικό και διαχρονικό "Ηλεκτρικός Θησέας".

Θέλοντας να αποτυπώσει την απίστευτη ατμόσφαιρα των συναυλιών του με τους Απροσάρμοστους, ο Σιδηρόπουλος αποφασίζει να ηχογραφήσει μία συναυλία, με την επιμέλεια του φίλου του Πάνου Ηλιόπουλου. Έτσι το Φλεβάρη του '89 στη μουσική σκηνή Μετρό, ηχογραφείται για πρώτη φορά συναυλία του Παύλου Σιδηρόπουλου, σε ένα άλμπουμ κακοφτιαγμένο, με άσχημη ακουστική, αλλά και με μέτρια απόδοση από τα μέλη της μπάντας. Άλμπουμ, το οποίο έμελλε να είναι και το τελευταίο για τον μεγάλο της ελληνικής ροκ.

Αξίζει εδώ να αναφέρουμε για ακόμη μια φορά και πιο εκτενώς, την αγάπη του Παύλου για την συγγραφή. Υπήρξε ένας άνθρωπος που όπου έβρισκε λευκό χαρτί κάτι θα έγραφε. Είτε στίχο, είτε ποίημα, είτε μια απλή σκέψη. Όπως έχει πει ο ίδιος, μεγάλη επιρροή άσκησε πάνω του το κίνημα της αμερικανικής beat λογοτεχνίας, κυρίως λόγω του Ginserbearg, καθώς κι εκείνο της rock subculture, με κύριο εκφραστή της τον Lou Reed. Επίσης, αγάπησε τους Έλληνες Αναγνωστάκη, Σεφέρη, Ελύτη, Σινόπουλο, Καρούζο κλπ. Τέλος, ο ίδιος αναφέρει ως μεγάλη επιρροή τον Δ. Σαββόπουλο, καθώς ήταν ο μόνος που εξέφρασε ανοικτά τις υποψίες του για το κοινωνικό περιβάλλον στην Ελλάδα, πράγμα που θαύμασε. Τέλος και για να δείξω πόσο σημαντική ήταν η συγγραφή στη ζωή του, παραθέτω τα λόγια του ίδιου σε συνέντευξή του στο ΗΧΟΣ&Ηi-Fi, όπου λέει "Νιώθω περισσότερο στιχουργός, παρά μουσικός".

Από την ηλικία των 31, ο Παύλος μπαίνει στον κόσμο των ναρκωτικών, πιστεύοντας πως είναι τόσο δυνατός, που τίποτα δεν μπορεί να τον καταβάλει. Συχνά προσπαθεί-μόνος του-να αποτοξινωθεί, όμως δεν τα καταφέρνει. Την άνοιξη του 1990 χάνει την μητέρα του, την οποία και λάτρευε, κάτι που τον σπρώχνει σε ακόμη μεγαλύτερη μελαγχολία. Αποφασίζει να ξεκόψει από τα ναρκωτικά και το καλοκαίρι του '90, πηγαίνει στη Νάξο για αποτοξίνωση και όταν γυρνά-τον Αύγουστο- ξεκινά συναυλίες, συνεντεύξεις και ηχογραφήσεις με τους Απροσάρμοστους. Ο ίδιος λέει για την ηρωίνη "Θέλω μάλιστα να πω στους πιτσιρικάδες πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως, μα κανένας λόγος να δοκιμάσουν ηρωίνη.] Η ηρωίνη είναι κάτι που σε εκμηδενίζει. Είναι δηλαδή ένας μύθος, μια μπούρδα".  Όμως, στις 18 Αυγούστου στο Περιφερειακό Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών, οι γιατροί του μιλούν για ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα στο χέρι του - "πάρεση βραχιόνιου αριστερού πλέγματος"- γεγονός που δεν του επιτρέπει να παίζει την αγαπημένη του κιθάρα και επιδεινώνει την ήδη πολύ κακή του ψυχολογία και πιθανότατα τον ρίχνει πάλι στα δίχτυα της ηρωίνης. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των φίλων του-Αράπη και Ηλιόπουλου- ο Παύλος ήταν σε έξαλλη κατάσταση το βράδυ της 5ης Δεκεμβρίου. Μαλώνει με τα μέλη της μπάντας και φεύγει σαν τρελός και πάει να περάσει τη νύχτα στο σπίτι μιας γνωστής του στον Νέο Κόσμο. Αργά το βράδυ πέφτει σε κώμα και τα ξημερώματα της 6ης Δεκεμβρίου του 1990 αφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 41 ετών. Ο θάνατος του σοκάρει τους γνωστούς και φίλους του, καθώς όλοι πίστευαν πως είχε τελειώσει με τα ναρκωτικά. Εκείνα, όμως, τον "νίκησαν". Κηδεύτηκε στις 10/12/90, ενώ πλήθος απλού κόσμου, αλλά και όλοι οι φίλοι και συνεργάτες του μαζεύτηκαν να του πουν το τελευταίο αντίο. Λίγες μέρες αργότερα, οι Απροσάρμοστοι πραγματοποιούν μια συναυλία-φόρο τιμής στον "Φίλο και δάσκαλό τους". Όπως γράφει η εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" στο πρωτοσέλιδό της στις 8 Δεκεμβρίου "Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο μοναχικός τραγουδοποιός του ελληνικού ροκ, παραιτήθηκε από τη ζωή, σε μια μοιραία συνάντηση με τον "λευκό θάνατο. Ήταν μόλις 41 χρονών".

Μετά τον θάνατό του, οι Απροσάρμοστοι μαζεύτηκαν για να ολοκληρώσουν το τελευταίο έργο του Παύλου. Ένα άλμπουμ που δεν πρόλαβε να βγάλει στην κυκλοφορία. Μαζί με διάφορους μουσικούς, όπως τους Χ&Π. Κατσιμίχα, τον Γιοκαρίνη και τον Γιάννη Αγγελάκα μπαίνουν στο studio και 6 μήνες μετά κυκλοφορεί το "Άντε και καλή τύχη μάγκες", με ένα σημείωμα στην πίσω όψη που ευχαριστούσε τους θαυμαστές του γκρουπ για την πολύτιμη ζεστασιά τους και που τελείωνε με τη φράση "Άντε και καλή τύχη μάγκα"…Όλα τα τραγούδια ήταν γραμμένα από τον Παύλο, ο οποίος πρόλαβε να ηχογραφήσει μόνο τα "Πες μου αν θέλεις κάτι", "Ετούτη η πόλη", "Ερωτικό" και "Απροσάρμοστοι". Ο Γ.Αγγελάκας ερμηνεύει το "Ο χαφιές", οι Κατσιμιχαίοι το πολιτικό "Αυτοί μιλάν" και ο Γιοκαρίνης το "Αν ήσουν φίλος". Τέλος, τα μέλη των Απροσάρμοστων ερμηνεύουν το "Άσ'την καρδιά σου".

Για χρόνια από τον θάνατό του, ο μύθος και το όνομα του Παύλου Σιδηρόπουλου γίνονται μεγαλύτερα και οι πωλήσεις των δίσκων του μεγαλώνουν, αναγκάζοντας την ΕΜΙ να επανακυκλοφορήσει ΌΛΑ τα LP που δημιούργησε. Η ΜΒΙ, το 1992, εμφανίζει παλιές και ανέκδοτες ηχογραφήσεις του Σιδηρόπουλου, σε έναν δίσκο με τον υπέροχο τίτλο "Τα μπλουζ του Πρίγκηπα". Ένας δίσκος με τραγούδια που ο Παύλος είχε ηχογραφήσει την δεκαετία του '80 και καμία εταιρεία-τότε-δεν ήθελε να αναλάβει. Βαριά κομμάτια, ένας υπέροχος συνδυασμός ρεμπέτικου με blues, δύο είδη που επηρέασαν βαθύτατα τον Σιδηρόπουλο. Το LP, χωρισμένο σε δύο-την μαύρη και τη λευκή-πλευρές περιέχει κομμάτια όπως "Το μπλουζ του Ρουμπόλα", "Το μπλουζ του Αϊ Ονούφρη" και τα εκπληκτικά "Το μπλουζ του Αποχωρισμού" και "Τα σιγανά ποτάμια"κ.ά.

Το '94, εμφανίζονται παλιές μαγνητοταινίες με συνεντεύξεις του Σιδηρόπουλου, καθώς και 2 τραγούδια των Rolling Stones διασκευασμένα από τον ίδιο ( τα "Brown Sugar" και "Street fighting man"). Επίσης, περιέχονται 11 ηχογραφήσεις κομματιών από την περίοδο '86-'89 στα clubs Μετρό και Ροντέο.

Το ίδιο έτος κυκλοφορεί και το άλμπουμ "Η Φαντασία στην Εξουσία", σε συνθέσεις του Πάνου Ηλιόπουλου και Στέλιου Βαμβακάρη(γιος του ρεμπέτη Μάρκου Βαμβακάρη), όπου ο Παύλος ερμηνεύει το ομώνυμο κομμάτι-μία φορά μόνος του και μία με τους υπόλοιπους συντελεστές- και το "Αμετανόητος".

Έτσι, την δεκαετία του 1990 χτίζεται ένας μύθος γύρω από το όνομα "Παύλος Σιδηρόπουλος", το οποίο-όχι άδικα- διατηρείται έως σήμερα. Πολλά γκρουπ γεννιούνται μέσα από την αγάπη των συντελεστών τους για τον Παύλο και η ροκ σκηνή στην Ελλάδα ανθίζει. Ο άλλοτε περιθωριακός γίνεται ο πατέρας της ροκ.

Τι ήταν τελικά?? Μα και τα δύο…Περιθωριακός και δύσκολος, εθισμένος στην ηρωίνη και δυσνόητος. Μα συνάμα, μεγάλος καλλιτέχνης, ανήσυχος ροκάς, ακούραστος ταξιδευτής των ψυχών μας σε μέρη που δεν ξέραμε πως η μουσική μπορεί να μας πάει.

Καλή τύχη, λοιπόν, όπου κι αν είσαι, μάγκα…Και καλή τύχη και σ' εμάς, με τα τέρατα που μείναμε να παλεύουμε, χωρίς την "προστασία" ενός ροκά ανυπότακτου Παύλου…

Μεγάλες απορίες...Part 1

Καλησπέρα...Το άρθρο αυτό περιέχει κάποιες προσωπικές μου απορίες,γενικές,άσχετες μεταξύ τους,αλλά όλες μαζί δείχνουν το αλλόκοτο του ανθρώπινου μυαλού...
Χριστιανοί Εθνικιστές
Πως γίνεται κάποιος να είναι και τα δύο...?Και Χριστιανός και εθνικιστής?Με την άνοδο της συμμορίας της Χ.Α. και τον προβιβασμό της σε κόμμα-το ίδιο πράγμα είναι βασικά-έχουν εμφανιστεί πολλοί Έλληνες που,όπως τα ζόμπι,ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ και ισχυρίζονται πως είναι Χριστιανοί Εθνικιστές.Λοιπόν,πως γίνεται να αγαπάς τον πλησίον σου-βασικός...άξονας του Χριστιανισμού-και ταυτόχρονα να μισείς οποιονδήποτε δεν είναι ΈΛΛΗΝ ή δεν ξέρω γω τι άλλο...Πως συνδυάζεται το "αγάπα τον πλησίον σου" με το "παν μη Έλλην βάρβαρος"???
Γυναίκες οπαδοί της Χ.Α.
Ένα ακόμη περίεργο φαινόμενο των ημερών μας...Καταλαβαίνω κάποια γυναίκα να νιώθει εθνικίστρια και να θέλει να "καταλάβει" την Τουρκιά ξέρω γω-ο τόνος στο α,δεν ξέρω γιατί,χαίρονται περισσότερο με το "Τουρκιά" αυτοί...Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πως αποδέχεται να έρχεται μια οργάνωση και να της λέει "ξέρεις κάτι,το μόνο για το οποίο προορίζεσαι στη ζωή σου είναι να γεννήσεις και να θρέψεις τα παιδιά της φυλής σου"..Παραθέτω την άποψη,αυτολεξεί,του Μετώπου Γυναικών της Χ.Α.: "Εμείς οι Ελληνίδες, μέλη του Λαϊκού Συνδέσμου, έχοντας βαθύτατη συναίσθηση της καταστροφής που επιφέρει το φεμινιστικό πνεύμα της εποχής μας, είμαστε ενάντια σε κάθε λογής διακηρύξεις για την ισότητα των δύο φύλων."
Ναι,σίγουρα, η ιδιότητα της γυναίκας ως μάνα είναι είναι το δώρο της φύσης προς εκείνη,το γεγονός πως μπορεί να κάνει παιδιά είναι ανεκτίμητο.ΟΜΩΣ,πως αποδέχεται μια γυναίκα που ξέρει ότι μπορεί να γίνει για παράδειγμα μια εκπληκτική γιατρός,μαθηματικός ή οτιδήποτε άλλο και ξέρει πως είναι εξυπνότερη και καλύτερη από πολλούς άντρες,να μην την αφήνουν να το κάνει...? Ποιος αποφασίζει ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να είναι επιτυχημένη στη δουλειά της και επιτυχημένη μητέρα?? Η δική μου μητέρα τα κατάφερε,πάντως!!! Και νομίζω πως κάθε γυναίκα πρέπει να το προσπαθήσει να είναι επιτυχημένη και στα δύο της "καθήκοντα"..Σίγουρα έχετε τα προσόντα να τα καταφέρετε και σίγουρα το οφείλετε στον εαυτό σας. ( Ψήφος στη Χ.Α. )
***Η συγκεκριμένη απορία δεν αφορά τις μαζοχίστριες γυναίκες που νομίζουν πως οι σφαλιάρες του Κασιδιάρη στην Κανέλλη ήταν ένδειξη ανδρείας και μαγκιάς.
Εθνική "Ψευτοπερηφάνια" στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Για να μην παρεξηγηθώ,δεν κατηγορώ κάποιον για το αν είναι εθνικά υπερήφανος...Με γεια του με χαρά του...Ο καθένας όπως νιώθει μέσα του.Μου προκαλεί όμως εντύπωση να βλέπω σελίδες αυτού του τύπου(εδώ)...Δεν τις καταλαβαίνω,το φτωχό μου το μυαλό δεν τις χωνεύει...Σε τι ακριβώς απαντάμε ως Έλληνες???Στο ότι είμαστε περισσότεροι?Αφού δεν είμαστε.Στο ότι χρησιμοποιούμε περισσότερο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως τρόπο απόδειξης της εθνικής μας περηφάνιας μήπως???Φαντάζομαι πως όχι,γιατί και οι Τούρκοι-στην προκειμένη περίπτωση-έχουν αντίστοιχη,προφανώς,σελίδα.Στο ότι είμαστε πιο φανατισμένοι??Θέλω να ελπίζω και πιστεύω πως δεν είμαστε,μιας και δεν είναι κάτι για να περηφανευόμαστε.
Τελικά,ποιος ο σκοπός μιας τέτοιας σελίδας?Το να είσαι Έλληνας δεν είναι το ίδιο με το να είσαι Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός(εδώ) κι οι άνθρωποι συνεχίζουν να τα μπερδεύουν....
Χριστιανισμός-Anime
Τι προβλήματα έχει ο χριστιανισμός με τα anime τέλος πάντων??????χααχαχαχαχα guys,chill out,δεν θα προσπαθήσουμε να εξελιχθούμε σε δαίνομες,ούτε θα αποκτήσουμε-ελπίζω-"χαρακτηριστικά βατράχου και άλλες αηδίες"....
Χριστιανισμός-Ηλικία της Γης-Δεινόσαυροι
Συνεχίζουμε με το αγαπημένο αυτό θέμα...Λοιπόν,η Αγία Γραφή διδάσκει ότι η γη είναι περίπου 6.000 ετών(άλλοι λένε 12.000,ούτε αυτοί έχουν αποφασίσει).Τώρα,πως αυτό έρχεται σε συμφωνία με την ηλικία που έχουν βρει οι επιστήμονες,μέσω πολλών και διαφορετικών μεθόδων,ότι δηλαδή η γη είναι 4,6 δις χρόνια, θα σας γελάσω..Μαζί με αυτό φυσικά,έρχεται και η απορία της ύπαρξης των δεινοσαύρων...Όπως λέει και ο εκπληκτικός Bill Hicks,αφού η γη είναι 6.000 ή και 12.000 ετών και αφού δεχτούμε πως οι δεινόσαυροι υπήρξαν(κάποιοι δεν το δέχονται-oh yes,it's true) μέσα σε αυτήν την χρονική περίοδο,δε νομίζετε πως κάπου μέσα στην Αγία Γραφή θα αναφέρονταν σε αυτούς???
**Ο λόγος για αυτήν την απορία,πέρα του γεγονότος πως είναι και προσωπικά αγαπημένη,είναι αυτό εδώ το άρθρο,με το οποίο πραγματικά τραβούσα τις τρίχες των μαλλιών μου...Στο σημείο που λέει "Τελικά, η ηλικία της γης δεν μπορεί να αποδειχτεί. Είτε είναι 6.000 χρόνια ή 4,6 δισεκατομμύρια – και οι δυο θεωρίες (και κάθε ενδιάμεση) επαφίεται στην πίστη και στις υποθέσεις." έβαλα τα κλάμματα..Το να πιστεύεις στην Αγία Γραφή είναι το ίδιο στο να πιστεύεις σε επιστημονικές αποδείξεις...WTF??????????????
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Ποιοι είναι αυτοί οι 12.439 άνθρωποι,που μπήκανε μέσα στο παραβάν,κοίταξαν τα ψηφοδέλτια και αποφάσισαν ότι μια καλή και ΟΧΙ ΧΑΜΕΝΗ ΨΉΦΟΣ θα ήταν εκείνη στο "Παναθηναϊκό κίνημα"???
Κατανοώ ακόμα κι εκείνους τους 615 που ψήφισαν "Κόμμα Φιλελευθέρων" επειδή αυτό τους πρόσταζε να κάνουν το οποιδήποτε ιδεολογικό τους "κόλλημα",αλλά τους 12.439 του Παν.Κιν. δεν τους αντιλαμβάνομαι,λυπάμαι...Θα ήθελα να γνωρίσω κάποιον από αυτούς,κάποτε...

Θα επανέλθω με το part 2,με πιο πικάντικες απορίες.....

Οι καλύτερες ερμηνείες στην ιστορία του κινηματογράφου / Best performances in the History of Cinema

Ξεκινώντας, να πω πως ο καθένας που είναι μυημένος στον κινηματογράφο, θα βρει ονόματα στη λίστα μου με τα οποία θα διαφωνήσει και σίγουρα θα βρει παραλείψεις, πράγμα φυσιολογικό μιας και δεν έχω δει ΤΑ ΠΑΝΤΑ...Ευπρόσδεκτο λοιπόν κάθε σχόλιο για αντίρρηση σε κάποιο όνομα, αλλά και οποιαδήποτε πρόταση για κάποια ερμηνεία-κάποια ταινία-που δεν αναφέρω και θεωρείτε πως αξίζει να βρίσκεται σε αυτήν τη λίστα..
Προσοχή!!!Περιέχονται Spoilers
Η λίστα μου χωρίζεται σε 2 κατηγορίες...Τα στανταράκια και τα outsiders...
Στην πρώτη κατηγορία περιλαμβάνονται οι εξής:

1) O Al Pacino ως Michael Corleone στην ταινία "Ο Νονός, Μέρος 2ο" απλώς γίνεται μύθος...Η ηρεμία του σώματος του σε συνδυασμό με την ένταση που βγάζει το πρόσωπό του και τα μάτια του είναι κάτι που δε νομίζω πως έχω ξαναδεί σε ηθοποιό.Πλήρως αφοσιωμένος στο ρόλο του, εκπληκτικός σε κάθε σκηνή, είτε πρόκειται να μιλήσει στην αδερφή του ώστε να μην παντρευτεί είτε προσπαθώντας να προστατεύσει την οικογένειά του.Ο αγαπημένος μου ηθοποιός, ο οποίος έχει πραγματοποιήσει εξαιρετικές ερμηνείες επίσης στις ταινίες "The Devil's Advocate"-στην οποία δυστυχώς για όλους μας παίζει ο Keanu Reeves-"Scarface" , "Dog Day Afternoon", καθώς και στην εξαιρετική  Scent of a Woman. Εδώ,όμως, εν έτει 1974 ο μέγιστος Pacino μεταμορφώνεται,απλώς, σε μύθο.

 

2) Ο Heath Ledger στην καλύτερη ταίνια της τριλογίας του Batman του Christopher Nolan, το "Ο Σκοτεινός Ιππότης" αφήνει το στίγμα του στον κινηματογράφο..Εξαιρετικός σε κάθε σκηνή, πολλές φορές ξεχνάς ότι είναι ένας ηθοποιός που παίζει τον Joker και νομίζεις ότι βρήκαν τον ίδιο τον Joker και τον βάλανε στην ταινία. Το περπάτημά του όταν ανατινάζει το νοσοκομείο, το γέλιο του όταν "τρώει" ξύλο από τον Batman και κυρίως η ΓΑΛΗΝΗ-για κάποιον λόγο-στο πρόσωπό του όταν βολτάρει με το περιπολικό θα μείνουν αξέχαστες.

3) Ο Kevin Spacey στο  "Seven"... Νομίζω ένας ηθοποιός που γεννήθηκε για να παίζει τον "περίεργο",τον τρελό,τον πειραγμένο.Οι αλλαγές του από ήρεμος σε φωνακλάς τρελός είναι εξαιρετικές..Το μόνο που έχω να πω είναι πως κάθε φορά που βλέπω αυτήν την ταινία περιμένω να ακούσω το "Detective. Detective. DETECTIVE! You're looking for me."

4) Πολλοί φαντάζομαι πως όταν ακούνε για την "Λίστα του Σίντλερ" και μία εξαιρετική ερμηνεία το μυαλό τους πηγαίνει στον Liam Neeson..Κάποιων, ίσως, στον Ben Kingsley...Όμως,εγώ από αυτήν την εξαιρετική ταινία επιλέγω τον Ralph Fiennes!!! Καταπληκτικός ηθοποιός,σου δίνει κάθε δικαίωμα να τον μισήσεις σε αυτήν την ταινία...Και το κάνει επίτηδες...Καταφέρνει να δώσει ένα κόκκινο χρώμα πάθους και μίσους σε μια ασπρόμαυρη ταινία με τον τρόπο που μισεί ο ίδιος τους Εβραίους σε αυτή.

5) Πηγαίνοντας πιο πίσω,νομίζω αξίζει να αναφερθεί ως εξαιρετική ερμηνεία,εκείνη του Kirk Douglas στο "Paths of Glory". Σου δίνει την αίσθηση πως είναι όντως στη μάχη και προσπαθεί να ανταπεξέλθει σε κάθε αντιξοότητα, είτε αυτή είναι από τον εχθρό είτε από τους ίδιους τους ανωτέρους του..Επίσης,με χαροποιεί το γεγονός να ξέρω πως τουλάχιστον ένας απο την οικογένεια Douglas είναι εξαιρετικός ηθοποιός.

6) Τελευταία προσθήκη στα στανταράκια μου θα είναι ο Jack Nicholson στην "Φωλιά του Κούκου"...
Τα μόνα που πρέπει να ειπωθούν,νομίζω, είναι το γεγονός πως λίγοι θυμούνται πως ήταν ο Nicholson πριν από αυτήν την ταινία,όπως για παράδειγμα στο Chinatown-εξαιρετική ταινία-και το ότι μετά από αυτή, ο Nicholson "αναγκάστηκε" να παίζει μόνο τον "τρελό"..Και όχι μόνο στο Shining,αλλά ακόμα και σε κάτι ψιλοκωμωδίες που ακολούθησαν στην καριέρα του,ο τύπος είναι λες και βγήκε χτες από την Φωλιά...Εξαιρετικός!!!

Πάμε τώρα στα outsiders.
1) O Min-sik Choi στο εξαιρετικό "Oldboy" δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας..Δεν θα ήθελα να μπω σε πολλές λεπτομέρεις γιατί η ταινία είναι Νοτιο-Κορεάτικη και φαντάζομαι πως δεν είναι πολλοί εκείνοι που την έχουν δει...Σας την συνιστώ, όμως, ανεπιφύλακτα και τονίζω μόνο το εξής.Για να αγαπήσετε αυτήν την ταινία πρέπει να μπείτε στην ψυχοσύνθεση και στην λογική των λαών αυτών.
2) Ο Bruno Ganz στην "Πτώση". Τι άλλο,ειλικρινά,χρειάζεται να ειπωθεί πέρα από το ότι έχει κάνει τον πιο πειστικό Hitler από όλες τις ταινίες που αναφέρονται σε εκείνον??? Το μόνο κακό για αυτόν είναι πως ενώ έχει συμμετάσχει σε εξαιρετικές ταινίες,πάντα θα τον ξέρουμε ως "ο Hitler από την Πτώση"...
3) O Daniel Day-Lewis στο There Will Be Blood...Δεν μπορώ να πω πως είμαι μεγάλος θαυμαστής της ταινίας, αλλά η ερμηνεία του Day-Lewis είναι εξαιρετική..Ένας μεταλλευτής στις αρχές του 20ου αιώνα προσπαθεί να πλουτήσει δουλεύοντας σκληρά,αλλά παράλληλα εκμεταλλευόμενος κάθε άνθρωπο που τον περιστοιχίζει..Και όλα αυτά, για τον πλούτο του πετρελαίου..Σκληρός στον ρόλο του και σε πολλά σημεία απάνθρωπος,ο Day-Lewis είναι μια εξαιρετική επιλογή για τέτοιες ταινίες,όπως είχε αποδείξει το 2002 και στο Gangs of New York..
4) Ο Javier Bardem στο "Mar adentro" πραγματοποιεί την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του.Ο Bardem υποδύεται τον Ramon Sampedro, ο οποίος πάλεψε 30 χρόνια για το δικαίωμα του να πεθάνει όντας τετραπληγικός. Όποια κι αν είναι η άποψη του καθενός στο θέμα αυτό, δεν μπορεί να υπάρξει άνθρωπος που να μην συγκινηθεί από αυτήν την ερμηνεία.Αν δεν ήσαστε σίγουροι μέχρι χτες για το πως εκφράζονται ΟΛΑ τα συναισθήματα ενός ανθρώπου ΜΟΝΟ στο πρόσωπό του, τώρα θα το μάθετε.Θυμός,χαρά,λαχτάρα,απογοήτευση,ερωτισμός,μίσος,αγάπη κλπ κλπ...ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ....

Οποιεσδήποτε προτάσεις-προσθήκες-παρατηρήσεις είναι ευπρόσδεκτες!!!!!

Νέος κι ερασιτέχνης blogger...Don't shoot....!!

Καλησπέρα...Αυτό το blog το έφτιαξα ώστε να μπορώ να καταγράφω τις ιδέες και απόψεις μου για θέματα που με αφορούν ή που μου κινούν το ενδιαφέρον και για τα οποία θα ήθελα να συζητήσω με άγνωστους και,σε πολλές περιπτώσεις φαντάζομαι,πολύ διαφορετικούς απο μένα ανθρώπους...Ελπίζω πως όσοι μπείτε εδώ μέσα να βρείτε κάτι που θα είναι άξιο συζήτησης και αναφοράς,ώστε να μπορέσουμε να αναλύσουμε διάφορα θέματα...