Ξεκινώντας με μια...παράφραση του καλύτερου (προσωπική άποψη) show αυτού του μεγάλου κωμικού, θα αποτολμήσω σήμερα να του κάνω ένα μικρό αφιέρωμα... Αιτία, το γεγονός ότι μετά από πολλές ώρες ξοδέματος (αν και μόνο ξόδεμα δεν το λες) πάνω στο υλικό της πολυετούς καριέρας του, καταλαβαίνω, σιγά σιγά, πόσα παραπάνω ήταν αυτός ο άνθρωπος από ένας απλός stand-up κωμικός.
Στις αρχές του '70, λοιπόν, "εμφανίζεται" ο Carlin που αγαπάμε όλοι οι fans του. Βρίσκει τον εαυτό του, επαναπροσδιορίζει τη σχέση του με το κοινό, αλλά κυρίως, αποφασίζει ποια επιθυμεί να είναι η καριέρα του, ένας απλός κωμίκος ή ένας σχολιαστής της κοινωνίας μέσω κωμικών στοιχείων;;; Ευτυχώς για εμάς, επιλέγει το δεύτερο, την κοινωνική κριτική. Και το έκανε καλύτερα από τον καθένα. Τον Ιούλιο του 1972 παρουσιάζει την ρουτίνα του με τίτλο "Seven Words You Can Never Say on Television" (μία από τις διασημότερές του) στο Milwaukee, όπου και συλλαμβάνεται "εξαιτίας" της για παραβίαση των νόμων περί βωμολοχίας, οδηγούμενος έτσι σε μια δίκη, την οποία τελικά κέρδισε, αφού ο Δικαστής αποφάσισε πως ναι μεν ο Carlin βωμολοχούσε, αλλά είχε την ελευθερία να το κάνει, εφόσον δεν προκαλούσε περαιτέρω φασαρία. Όλη αυτή η διαμάχη (μαζί με άλλα περιστατικά γύρω από τις 7 κακές λέξεις του) μεγάλωσε τη φήμη του και μαζί με τη νίκη του στα Grammys για το προηγούμενο κωμικό άλμπουμ του, FM & AM, η καριέρα του έδειχνε να παίρνει τα πάνω της. Παραδόξως και προς έκπληξη όλων, τότε, ο Carlin αποφασίζει να μείνει εκτός παραστάσεων για 5 ολόκληρα χρόνια, παρόλο που συνέχιζε να εμφανίζεται στο The Tonight Show και ξεκίνησε να κάνει specials για το HBO.. Αργότερα αποκάλυψε ο ίδιος ότι το έκανε γιατί εκείνη την περίοδο υπέστη την πρώτη από τις τρεις συνολικά καρδιακές του προσβολές. Τα δύο πρώτα του specials μεταδόθηκαν το 1977 (On Location: George Carlin at USC) και το 1978 (George Carlin: Again!)...
Το 1981 ο Carlin επανεμφανίζεται στη σκηνή με το A Place for My Stuff, από το οποίο προέρχεται και το αγαπημένο ομώνυμο κομμάτι... «Have you noticed that their stuff is shit and your shit is stuff;;»...
Για την επόμενη 15ετία (1980-1995) συμμετέχει σε κάποιες παδικές(και όχι μόνο) σειρές της τηλεόρασης αποκτώντας και τους πρώτους του (κυρίως μικρούς σε...ηλικία) φανατικούς οπαδούς. Το 1987 τιμάται με το δικό του "αστέρι" στο Hollywood Walk of Fame (όχι ότι τον πολυενδιέφερε κάτι τέτοιο).
Το 1993 ξεκινά τη δική του σειρά επεισοδίων ως "ταξιτζής" στη Ν.Υόρκη, στο The George Carlin Show. , η οποία αν και ξεκαρδιστική (ακόμα και για τους ίδιους τους συντελεστές της), κρατάει μόνο για 27 επεισόδια. Η διακοπή και αυτής της σειράς τον οδήγησε ακόμη πιο έντονα στο να στραφεί στην καριέρα ως stand-up κωμικός και συγγραφέας. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος που δεν κυνήγησε την τηλεοπτική καριέρα. Όπως όλοι οι "σπουδαίοι", έτσι και ο Carlin, δε θα μπορούσε να γίνει ένας από αυτούς αν δεν είχε και προσωπικά βιώματα, πόσο μάλλον για το είδος του stand-up που αποφάσισε να υπηρετήσει. Ως χρήστης ναρκωτικών αμελεί τις οικονομικές του υποχρεώσεις προς το κράτος και όπως μαρτυρά ο ίδιος σε συνέντευξη το 2001, αυτή η περιπέτεια που τον ανάγκασε να μείνει πολλές νύχτες στο δρόμο και να μην μπορέσει να κυνηγήσει την καριέρα του ηθοποιού, θα ήταν μία από τις αιτίες που έγινε ένας "καλός κωμικός συγγραφέας", όπως ο ίδιος το τοποθετεί με αρκετή δόση μετριοφροσύνης. Το 1997 είναι μια περίεργη χρονιά για τον σπουδαίο κωμικό. Στο Aspen Comedy Festival, τιμάται με το βραβείο "George Carlin: 40 years of Comedy" για την προσφορά του και αργότερα παρουσιάζει και το πρώτο του "πραγματικό βιβλίο", το Brain Droppings, το οποίο, όπως γράφει στο εξώφυλλό του, περιέχει «ανέκδοτα, έννοιες, αμφιβολίες, απόψεις, ερωτήσεις, σκέψεις, πεποιθήσεις, ισχυρισμούς, παραδοχές και ανησυχητικές αναφορές», όπως και «κωμωδία, ανοησίες, σάτιρα, παρωδία, ευθυμία, σαρκασμό, γελοιοποίηση, ανοησία, παραφορά, και τοξική αλλοτρίωση». Όλος ο Carlin σε ένα βιβλίο δηλαδή, το οποίο παραμένει στην λίστα των best-sellers των NY Times για συνολικά 40 εβδομάδες και πουλάει περί τα 900.000 αντίτυπα. Το ίδιο έτος, όμως, πεθαίνει η γυναίκα του Brenda, από καρκίνο του ήπατος, μία μέρα πριν τα 60ά του γενέθλια. Ένα, σχεδόν, χρόνο μετά, παντρεύεται τη δεύτερη γυναίκα της ζωής του, την Sally Wade, με την οποία θα μείνουν μαζί ως το θάνατό του.
Το 2001 του απονέμεται το βραβείο Lifetime Achievement για τη συνολική του προσφορά στην κωμωδία. Το 2003, ένας γερουσιαστής καταθέτει νομοσχέδιο με το οποίο ζητά να απαγορευτούν οι μεταδόσεις των εφτά κακών λέξεων του Carlin (ΠΑΛΙ) αλλά φυσικά δεν τα καταφέρνει. Μάλιστα, γελοιοποιείται έχοντας χρησιμοποιήσει στο νομοσχέδιο τη λέξη "asshole", η οποία δεν ήταν μία από τις 7 λέξεις του πολύκροτου σκετς. Το 2004 τοποθετείται από το συμβατικό και υπερβολικά mainstream, για τον Carlin, κανάλι Comedy Central στη δεύτερη θέση των 100 καλύτερων κωμικών όλων των εποχών, κάτω μόνο από τον Richard Prayor (φυσικά για μένα ο Carlin είναι Νο1 και μάλιστα με διαφορά). Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι το θάνατό του, ο Carlin γίνεται όλο και πιο πικρόχολος στα αστεία του, αλλά παράλληλα, όλο και πιο διεισδυτικός στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Το 2005, σε μία από τις συνηθισμένες του εμφανίσεις στο Las Vegas, μαλώνει έντονα με το κοινό που τον παρακολουθεί και το show του λαμβάνει τέλος. Οι "μαύρες" αναφορές του Carlin σε επιθέσεις αυτοκτονίας και αποκεφαλισμούς δε λαμβάνονται και πολύ "θερμά" από τον κόσμο και έτσι ο ίδιος αρχίζει να τους προσβάλει λέγοντας πως βιάζεται να φύγει και να πάει σε άλλα μέρη που να υπάρχουν πραγματικοί άνθρωποι κλπ. Ένας από τους θεατές δεν αντέχει και του φωνάζει «Σταμάτα, μας εξεφτελίζεις» και τότε ο Carlin με την οξυδέρκειά του (σε συνδυασμό και με τα...νεύρα του) του απαντά «Ευχαριστώ πολύ ότι κι αν είπες..Ελπίζω να ήταν θετικό. Αν όχι, ε τότε πάρε μου μια πίπα». Φυσικά, αμέσως το show ακυρώθηκε και αργότερα ο εκπρόσωπός του ανακοίνωσε την επακόλουθη προσπάθεια αποτοξίνωσης του Carlin από το αλκοόλ και τα παυσίπονα φάρμακα. Το 2005, επανεμφανίζεται με ακόμα ένα Special Show στο HBO, το Life Is Worth Losing, στο οποίο αποκαλύπτει τον εθισμό του στο αλκοόλ και τις 341 μέρες που είναι νηφάλιος. Με το υλικό του show αυτού (καννιβαλισμός, πόλεμοι, φυσικές καταστροφές, αυτοκτονίες, αλλά και η αμφισβήτηση της ανωτερότητας του ανθρώπινου είδους) κάνει περιοδεία για το επόμενο έτος, ενώ τότε εμφανίζονται και πάλι, σοβαρά προβλήματα στην καρδιά του. Μέσα στο 2006, παράλληλα με την περιοδεία του, συμμετέχει ως Fillmore στην ταινία κινουμένων σχεδίων Cars.
Το 2008 πραγματοποιεί το τελευταίο του special, με τίτλο It's Bad For Ya!, το οποίο μεταδόθηκε ζωντανά από το HBO (και νιώθω τυχερός που το παρακολούθησα live) την 1η Μαρτίου... Τα θέματα που περιελάμβανε το show αυτό ήταν τα γηρατειά, ο θάνατος, η "ανεξήγητη αγάπη για τα παιδιά", η εθνική υπερηφάνεια (από τα αγαπημένα μου κομμάτια) καθώς και τα δικαιώματα των ανθρώπων. Ως επιμύθιο του συγκεκριμένου show, αλλά και όλων των shows του Carlin νομίζω πως τίποτα δε θα ταίριαζε καλύτερα από την ατάκα του ίδιου "Cut through the bullshit and enjoy the carnival". Στις 22 Ιουνίου του 2008 πεθαίνει από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 71 ετών και όπως είχε ο ίδιος ζητήσει, το σώμα του αποτεφρώνεται και οι στάχτες του σκορπίζονται, χωρίς κάποια "κοινωνική" ή θρησκευτική κηδεία.
Όπως είχε τονίσει ο ίδιος, το έργο του χωριζόταν σε 3 κατηγορίες, τον μικρόκοσμο (χιούμορ μέσα από την καθημερινότητα), τον "μεγαλόκοσμο" (σκληρή και αμείλικτη κοινωνική κριτική) και την ανάλυση των "παραξενιών" της Αγγλικής Γλώσσας. Όλες αυτές, όμως, ανήκαν μέσα στη γενικότερη κατηγορία που πετυχημένα ονόμασε «Οι μαλακίες του ανθρώπινου είδους». Ποτέ του δεν έκρυψε (το αντίθετο, μάλιστα) την απέχθειά του για το είδος του, τους ανθρώπους και όπως λέει στο τελευταίο του show χαίρεται όταν η Φύση αντεπιτίθεται και χτυπάει τον άνθρωπο, που με κάθε μέσο "προσπαθεί" επί χρόνια να την βλάψει. Όπως τόνισα και νωρίτερα, όσο περνούσαν τα χρόνια, ο Carlin γινόταν όλο και πιο μισάνθρωπος, γεγονός που προσωπικά...δε με ενοχλεί καθόλου!! Ίσα ίσα, τον τιμά ως καλλιτέχνη, αφού ποτέ του δεν προσπάθησε να χαϊδέψει τα αυτιά των θεατών του και πάντα έλεγε την άποψή του απερίφραστα και χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Γι'αυτό, άλλωστε, αγαπήθηκε (αλλά και τιμήθηκε) όσο κανένας άλλος κωμικός από τον κόσμο.
Κάπου εδώ θα σταματήσω την ανίκανη να περιγράψει τον τεράστιο Carlin αφήγηση και θα αφήσω το έργο του να μιλήσει για αυτόν. Για όσους δεν τον γνωρίζουν, αυτά τα κομμάτια που ακολουθούν είναι μια πρώτη επαφή μαζί του και σας υπόσχομαι, θα σας μείνει αξέχαστη. ΑΡΚΕΙ, να έχετε τα μάτια και το μυαλό σας ανοιχτά. Για όσους τον ξέρουν, απλώς, θυμηθείτε και λατρέψτε.
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ:
Ο Carlin για την Θρησκεία: Θα σταματήσω να γράφω "αγαπημένο μου απόσπασμα" γιατί θα το γράψω 3-4 φορές ακόμα. Απλώς θα πω, πως αυτό το video ήταν από τα πρώτα του που είδα και με τράβηξε όσο λίγοι άνθρωποι ως τότε.
Ο Carlin για την ανθρώπινη συμπεριφορά: Ένα μικρό μόνο απόσπασμα από το κομμάτι του για την ανθρώπινη συμπεριφορά, όπου μιλά για τις δολοφονίες, αναφερόμενος στο "ποιοι πέφτουν θύματα δολοφονίας". Για....προσέξτε τι ονόματα αναφέρει ΚΑΙ χαρείτε για το είδος μας.
Απλός τυχαίος ΘΥΜΟΣ: Δε θα πω τίποτα άλλο, παρά μόνο ότι στο "κομμάτι" 3:18-3:38 φαίνεται ξεκάθαρα η απίστευτη ευφυία του ανθρώπου αυτού. Και αυτό το κομμάτι θα έπρεπε να μπει και μαζί με τη λίστα των ανθρώπων που θα πρέπει να σκοτωθούν (απλά "θεικός")... «My daddy used to say, fuck your daddy»....!!!
Bad news: Όπως και άλλοι πολλοί μεγάλοι του είδους (Bill Hicks για παράδειγμα) αναφέρεται στην αγάπη του ανθρώπου για κακές ειδήσεις, για πόνο, για αίμα. Με απίστευτα παραστατικό τρόπο και χωρίς ίχνος αυτοσυγκράτησης απευθύνεται στο κοινό του τονίζοντας το πόσο του αρέσουν οι καταστροφές και η...εντροπία!! Ίσως ένα από τα λιγότερο αστεία και περισσότερο διεισδυτικά στην ανθρώπινη ψυχολογία, κομμάτια του.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά: Εδώ ο Carlin αναφέρεται στην Αμερική (1998 παρακαλώ). Πολλά, όμως, από αυτά που λέει όχι μόνο εντοπίζονται και σε άλλες χώρες, αλλά και ακόμη και σήμερα. Διαχρονικά και "διαγαλαξιακά"... Τελειώνει με μια χιουμοριστική και άκρως επιτυχημένη παρουσίαση της Ιστορίας της χώρας του.
Δικαιώματα: Μπορεί να μιλά και πάλι για την Αμερική, αλλά όπως και πριν έτσι κι εδώ, αυτά που λέει ισχύουν ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ. Δικαιώματα=Προσωρινά προνόμια. Και θέλετε να μάθετε πόσο χρονών ήταν όταν έλεγε αυτά τα ριζοσπαστικά πράγματα σε live TV...? Εβδομήντα ενός. Στο τελευταίο του show, λίγο πριν πεθάνει.
Πολιτικοί και εκλογές: Ακόμη μια φορά, ο Carlin στην ουσία βρίζει το κοινό (άσχετα που μερικοί δεν το καταλαβαίνουν) και του επιρρίπτει ευθύνες για το κατάντημα των πολιτικών, για τους οποίους όλοι διαμαρτύρονται.
Θανατική ποινή: Σε ένα από τα πιο σημαντικά και αξιόλογα κομμάτια του, δίνει πραγματικό ρεσιτάλ, και δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Αντισυμβατικός και ανορθόδοξος σε κάθε του σκέψη, "βιάζει" την λογική της κυβέρνησης για θανατική ποινή στους εμπόρους ναρκωτικών, ζητώντας (επιχειρηματολογώντας ΠΑΝΤΑ) να εφαρμοστεί στους τραπεζίτες που ξεπλένουν τα χρήματα από τη διακίνηση των ναρκωτικών. Συνεχίζει, "ξεμπροστιάζοντας" τους ίδιους τους πολίτες που δημοσκοπικά είναι υπέρ της θανατικής ποινής και δημιουργεί μια φανταστική πραγματικότητα για τον Αμερικανό μεσοαστό που παρακολουθεί από το σπίτι του τηλεόραση. "Βάζει" στο παιχνίδι διάσημες εταιρίες και κορυφώνει το show του με πολλούς, διαφορετικούς και "όμορφους" τρόπους θανατικής ποινής...
You are all Diseased: Τελειώνω όπως άρχισα, παρουσιάζοντας το τρομερό αυτό show του Carlin.. Κάποια κομμάτια τα έχω ήδη αναφέρει πιο πάνω, όμως, για όσους ασχοληθούν πιο σοβαρά με το τι λέει και ποιος είναι, πρέπει να παρακολουθήσουν αυτό το απόσπασμα. Όχι μόνο γιατί για να καταλάβεις κάποιον stand-up κωμικό, πρέπει να παρακολουθήσεις όλη την πορεία του μέσα σε ένα show, αλλά και επειδή εδώ μέσα κρύβονται πολλά μικρά και μεγάλα κομμάτια απόλυτης ιδιοφυίας.
Και μερικά "γνωμικά" που προκύπτουν από τα shows του:
- Το να πολεμάς υπέρ της ειρήνης είναι σαν να "πηδάς" υπέρ της παρθενίας.
- Αν ο Θεός δεν ήθελε να αυνανιζόμαστε, θα έκανε τα χέρια μας πιο κοντά.
- Οι περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν μόνο τόσο όσο χρειάζεται για να μην απολυθούν και πληρώνονται μόνο τόσο όσο χρειάζεται για να μην παραιτηθούν.
- Έχεις προσέξει ότι όποιος οδηγεί πιο αργά από σένα είναι ηλίθιος και όποιος πάει πιο γρήγορα είναι τρελός;
- Μέσα σε κάθε κυνικό άτομο υπάρχει ένας απογοητευμένος ιδεαλιστής.
Κλείνω αυτό το αφιέρωμα (αφού πρώτα ζητήσω συγνώμη σε όσους κούρασα και πω ένα ευχαριστώ σε όσους έφτασαν μέχρι αυτή τη γραμμή) χρησιμοποιώντας τα λόγια της κόρης του Carlin, της Kelly μετά το θάνατό του: «Οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν τον George Carlin σαν τον εκφραστή της κωμωδίας και σαν έναν υπερασπιστή της ελευθερίας του λόγου. Τον ξέρω σαν μπαμπά. Και τι μπαμπάς ήταν.. Μου δίδαξε την αξία του να μιλάς με αλήθειες σε έναν κόσμο που δεν θέλει πάντοτε να τις ακούει και μου πρόσφερε το δώρο του γέλιου. Αγαπήθηκε και είχε το σεβασμό των πολλών και θα μας λείψει όσο δε λέγεται… Αλλά δεν θα ξεχασθεί ποτέ».
Ας πάρουμε τα πράγματα, όμως, από την αρχή... Ο George Dennis Patrick Carlin (όπως ήταν το πλήρες όνομά του) γεννήθηκε στις 12 Μαΐου του 1937 στο Μανχάταν, έχοντας και Ιρλανδικές ρίζες λόγω της μητέρας του, Mary. Μεγάλωσε στην περιοχή Morningside Heights, μόνο με τη μητέρα του και τον αδερφό του, αφού εκείνη χώρισε τον μέθυσο πατέρα τους. Φοίτησε στο σχολείο της Ρωμαιοκαθολικής ενορίας του Morningside Heights καθώς και σε κάποια άλλα ρωμαιοκαθολικά σχολεία, αλλά δεν ταίριαξε σε κανένα. Η σχέση του με τη μητέρα του ήταν γεμάτη εντάσεις και συνεχώς έφευγε από το σπίτι, λόγω και του ατίθασου χαρακτήρα του. Αργότερα και αφου παράτησε τo σχολείο του, κατατάχθηκε στην Πολεμική Αεροπορία των Η.Π.Α. και εκπαιδεύτηκε ως τεχνικός ραντάρ, κάτι που όπως υποπτεύεστε όσοι τον γνωρίζετε έστω και λίγο, δεν ολοκλήρωσε ποτέ, αφού απολύθηκε ως "άχρηστος" και πέρασε από τρία στρατοδικεία και από πολλές πειθαρχικές ποινές... Παράλληλα με τον στρατό ξεκίνησε την καριέρα του, το 1956, ως disc jockey του ραδιοσταθμού KJOE.
Η καριέρα του ως κωμικός ξεκίνησε με τη συντροφιά του φίλου του Jack Burns, όταν και οι δύο δούλευαν στο τοπικό ραδιόφωνο KXOL. Μετά από μερικές πετυχημένες εμφανίσεις τους σε μία διάσημη καφετέρια της εποχής (The Cellar), έφυγαν για την Καλιφόρνια και το Χόλυγουντ τον Φλεβάρη του 1960, όπου θα παρέμεναν "ομάδα" για άλλα δύο χρόνια. Εκεί, από τα πρώτα τους κιόλας βήματα, προσέλκυσαν το ενδιαφέρον του θρυλικού Lenny Bruce, ο οποίος τους άκουσε αρχικά στο ραδιοφωνικό show τους (The Wright Brothers) και τους εξασφάλισε μερικές εμφανίσεις στο "The Tonight Show" (ένα από τα διασημότερα και μακροβιότερα αμερικανικά προγράμματα, στο οποίο ο Carlin θα έκανε συνολικά 130 εμφανίσεις σε όλη του την καριέρα). Carlin και Burns καταγράφουν και το μόνο τους κοινό show, το "Burns and Carlin at the Playboy Club Tonight" το 1960, αλλά τελικά χωρίζουν τους δρόμους τους και ο "δικός" μας συνεχίζει τις εμφανίσεις του στο The Tonight Show, καθώς και σε κάποια άλλα shows της εποχής, ταυτόχρονα με τη συμμετοχή του στο "Away we go". To 1961 παντρεύεται την Brenda Hosbrook, με την οποία αποκτά μία κόρη (Kelly). Κάπου εκεί ξεκίνησε και η καριέρα του ως stand-up κωμικός (κυρίως διασκεδάζοντας τα κοινά τηλεοπτικών σειρών), η οποία, όμως, χαρακτηρίζεται τουλάχιστον συμβατική, ιδίως όταν συγκρίνεται με τα αργότερα αντιθεσμικά "διαμάντια" του... Στις αρχές του '70, λοιπόν, "εμφανίζεται" ο Carlin που αγαπάμε όλοι οι fans του. Βρίσκει τον εαυτό του, επαναπροσδιορίζει τη σχέση του με το κοινό, αλλά κυρίως, αποφασίζει ποια επιθυμεί να είναι η καριέρα του, ένας απλός κωμίκος ή ένας σχολιαστής της κοινωνίας μέσω κωμικών στοιχείων;;; Ευτυχώς για εμάς, επιλέγει το δεύτερο, την κοινωνική κριτική. Και το έκανε καλύτερα από τον καθένα. Τον Ιούλιο του 1972 παρουσιάζει την ρουτίνα του με τίτλο "Seven Words You Can Never Say on Television" (μία από τις διασημότερές του) στο Milwaukee, όπου και συλλαμβάνεται "εξαιτίας" της για παραβίαση των νόμων περί βωμολοχίας, οδηγούμενος έτσι σε μια δίκη, την οποία τελικά κέρδισε, αφού ο Δικαστής αποφάσισε πως ναι μεν ο Carlin βωμολοχούσε, αλλά είχε την ελευθερία να το κάνει, εφόσον δεν προκαλούσε περαιτέρω φασαρία. Όλη αυτή η διαμάχη (μαζί με άλλα περιστατικά γύρω από τις 7 κακές λέξεις του) μεγάλωσε τη φήμη του και μαζί με τη νίκη του στα Grammys για το προηγούμενο κωμικό άλμπουμ του, FM & AM, η καριέρα του έδειχνε να παίρνει τα πάνω της. Παραδόξως και προς έκπληξη όλων, τότε, ο Carlin αποφασίζει να μείνει εκτός παραστάσεων για 5 ολόκληρα χρόνια, παρόλο που συνέχιζε να εμφανίζεται στο The Tonight Show και ξεκίνησε να κάνει specials για το HBO.. Αργότερα αποκάλυψε ο ίδιος ότι το έκανε γιατί εκείνη την περίοδο υπέστη την πρώτη από τις τρεις συνολικά καρδιακές του προσβολές. Τα δύο πρώτα του specials μεταδόθηκαν το 1977 (On Location: George Carlin at USC) και το 1978 (George Carlin: Again!)...
Το 1981 ο Carlin επανεμφανίζεται στη σκηνή με το A Place for My Stuff, από το οποίο προέρχεται και το αγαπημένο ομώνυμο κομμάτι... «Have you noticed that their stuff is shit and your shit is stuff;;»...
Για την επόμενη 15ετία (1980-1995) συμμετέχει σε κάποιες παδικές(και όχι μόνο) σειρές της τηλεόρασης αποκτώντας και τους πρώτους του (κυρίως μικρούς σε...ηλικία) φανατικούς οπαδούς. Το 1987 τιμάται με το δικό του "αστέρι" στο Hollywood Walk of Fame (όχι ότι τον πολυενδιέφερε κάτι τέτοιο).
Το 1993 ξεκινά τη δική του σειρά επεισοδίων ως "ταξιτζής" στη Ν.Υόρκη, στο The George Carlin Show. , η οποία αν και ξεκαρδιστική (ακόμα και για τους ίδιους τους συντελεστές της), κρατάει μόνο για 27 επεισόδια. Η διακοπή και αυτής της σειράς τον οδήγησε ακόμη πιο έντονα στο να στραφεί στην καριέρα ως stand-up κωμικός και συγγραφέας. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος που δεν κυνήγησε την τηλεοπτική καριέρα. Όπως όλοι οι "σπουδαίοι", έτσι και ο Carlin, δε θα μπορούσε να γίνει ένας από αυτούς αν δεν είχε και προσωπικά βιώματα, πόσο μάλλον για το είδος του stand-up που αποφάσισε να υπηρετήσει. Ως χρήστης ναρκωτικών αμελεί τις οικονομικές του υποχρεώσεις προς το κράτος και όπως μαρτυρά ο ίδιος σε συνέντευξη το 2001, αυτή η περιπέτεια που τον ανάγκασε να μείνει πολλές νύχτες στο δρόμο και να μην μπορέσει να κυνηγήσει την καριέρα του ηθοποιού, θα ήταν μία από τις αιτίες που έγινε ένας "καλός κωμικός συγγραφέας", όπως ο ίδιος το τοποθετεί με αρκετή δόση μετριοφροσύνης. Το 1997 είναι μια περίεργη χρονιά για τον σπουδαίο κωμικό. Στο Aspen Comedy Festival, τιμάται με το βραβείο "George Carlin: 40 years of Comedy" για την προσφορά του και αργότερα παρουσιάζει και το πρώτο του "πραγματικό βιβλίο", το Brain Droppings, το οποίο, όπως γράφει στο εξώφυλλό του, περιέχει «ανέκδοτα, έννοιες, αμφιβολίες, απόψεις, ερωτήσεις, σκέψεις, πεποιθήσεις, ισχυρισμούς, παραδοχές και ανησυχητικές αναφορές», όπως και «κωμωδία, ανοησίες, σάτιρα, παρωδία, ευθυμία, σαρκασμό, γελοιοποίηση, ανοησία, παραφορά, και τοξική αλλοτρίωση». Όλος ο Carlin σε ένα βιβλίο δηλαδή, το οποίο παραμένει στην λίστα των best-sellers των NY Times για συνολικά 40 εβδομάδες και πουλάει περί τα 900.000 αντίτυπα. Το ίδιο έτος, όμως, πεθαίνει η γυναίκα του Brenda, από καρκίνο του ήπατος, μία μέρα πριν τα 60ά του γενέθλια. Ένα, σχεδόν, χρόνο μετά, παντρεύεται τη δεύτερη γυναίκα της ζωής του, την Sally Wade, με την οποία θα μείνουν μαζί ως το θάνατό του.
Το 2008 πραγματοποιεί το τελευταίο του special, με τίτλο It's Bad For Ya!, το οποίο μεταδόθηκε ζωντανά από το HBO (και νιώθω τυχερός που το παρακολούθησα live) την 1η Μαρτίου... Τα θέματα που περιελάμβανε το show αυτό ήταν τα γηρατειά, ο θάνατος, η "ανεξήγητη αγάπη για τα παιδιά", η εθνική υπερηφάνεια (από τα αγαπημένα μου κομμάτια) καθώς και τα δικαιώματα των ανθρώπων. Ως επιμύθιο του συγκεκριμένου show, αλλά και όλων των shows του Carlin νομίζω πως τίποτα δε θα ταίριαζε καλύτερα από την ατάκα του ίδιου "Cut through the bullshit and enjoy the carnival". Στις 22 Ιουνίου του 2008 πεθαίνει από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 71 ετών και όπως είχε ο ίδιος ζητήσει, το σώμα του αποτεφρώνεται και οι στάχτες του σκορπίζονται, χωρίς κάποια "κοινωνική" ή θρησκευτική κηδεία.
Όπως είχε τονίσει ο ίδιος, το έργο του χωριζόταν σε 3 κατηγορίες, τον μικρόκοσμο (χιούμορ μέσα από την καθημερινότητα), τον "μεγαλόκοσμο" (σκληρή και αμείλικτη κοινωνική κριτική) και την ανάλυση των "παραξενιών" της Αγγλικής Γλώσσας. Όλες αυτές, όμως, ανήκαν μέσα στη γενικότερη κατηγορία που πετυχημένα ονόμασε «Οι μαλακίες του ανθρώπινου είδους». Ποτέ του δεν έκρυψε (το αντίθετο, μάλιστα) την απέχθειά του για το είδος του, τους ανθρώπους και όπως λέει στο τελευταίο του show χαίρεται όταν η Φύση αντεπιτίθεται και χτυπάει τον άνθρωπο, που με κάθε μέσο "προσπαθεί" επί χρόνια να την βλάψει. Όπως τόνισα και νωρίτερα, όσο περνούσαν τα χρόνια, ο Carlin γινόταν όλο και πιο μισάνθρωπος, γεγονός που προσωπικά...δε με ενοχλεί καθόλου!! Ίσα ίσα, τον τιμά ως καλλιτέχνη, αφού ποτέ του δεν προσπάθησε να χαϊδέψει τα αυτιά των θεατών του και πάντα έλεγε την άποψή του απερίφραστα και χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Γι'αυτό, άλλωστε, αγαπήθηκε (αλλά και τιμήθηκε) όσο κανένας άλλος κωμικός από τον κόσμο.
Κάπου εδώ θα σταματήσω την ανίκανη να περιγράψει τον τεράστιο Carlin αφήγηση και θα αφήσω το έργο του να μιλήσει για αυτόν. Για όσους δεν τον γνωρίζουν, αυτά τα κομμάτια που ακολουθούν είναι μια πρώτη επαφή μαζί του και σας υπόσχομαι, θα σας μείνει αξέχαστη. ΑΡΚΕΙ, να έχετε τα μάτια και το μυαλό σας ανοιχτά. Για όσους τον ξέρουν, απλώς, θυμηθείτε και λατρέψτε.
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ:
Ο Carlin για την Θρησκεία: Θα σταματήσω να γράφω "αγαπημένο μου απόσπασμα" γιατί θα το γράψω 3-4 φορές ακόμα. Απλώς θα πω, πως αυτό το video ήταν από τα πρώτα του που είδα και με τράβηξε όσο λίγοι άνθρωποι ως τότε.
Ο Carlin για την ανθρώπινη συμπεριφορά: Ένα μικρό μόνο απόσπασμα από το κομμάτι του για την ανθρώπινη συμπεριφορά, όπου μιλά για τις δολοφονίες, αναφερόμενος στο "ποιοι πέφτουν θύματα δολοφονίας". Για....προσέξτε τι ονόματα αναφέρει ΚΑΙ χαρείτε για το είδος μας.
Απλός τυχαίος ΘΥΜΟΣ: Δε θα πω τίποτα άλλο, παρά μόνο ότι στο "κομμάτι" 3:18-3:38 φαίνεται ξεκάθαρα η απίστευτη ευφυία του ανθρώπου αυτού. Και αυτό το κομμάτι θα έπρεπε να μπει και μαζί με τη λίστα των ανθρώπων που θα πρέπει να σκοτωθούν (απλά "θεικός")... «My daddy used to say, fuck your daddy»....!!!
Bad news: Όπως και άλλοι πολλοί μεγάλοι του είδους (Bill Hicks για παράδειγμα) αναφέρεται στην αγάπη του ανθρώπου για κακές ειδήσεις, για πόνο, για αίμα. Με απίστευτα παραστατικό τρόπο και χωρίς ίχνος αυτοσυγκράτησης απευθύνεται στο κοινό του τονίζοντας το πόσο του αρέσουν οι καταστροφές και η...εντροπία!! Ίσως ένα από τα λιγότερο αστεία και περισσότερο διεισδυτικά στην ανθρώπινη ψυχολογία, κομμάτια του.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά: Εδώ ο Carlin αναφέρεται στην Αμερική (1998 παρακαλώ). Πολλά, όμως, από αυτά που λέει όχι μόνο εντοπίζονται και σε άλλες χώρες, αλλά και ακόμη και σήμερα. Διαχρονικά και "διαγαλαξιακά"... Τελειώνει με μια χιουμοριστική και άκρως επιτυχημένη παρουσίαση της Ιστορίας της χώρας του.
Δικαιώματα: Μπορεί να μιλά και πάλι για την Αμερική, αλλά όπως και πριν έτσι κι εδώ, αυτά που λέει ισχύουν ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ. Δικαιώματα=Προσωρινά προνόμια. Και θέλετε να μάθετε πόσο χρονών ήταν όταν έλεγε αυτά τα ριζοσπαστικά πράγματα σε live TV...? Εβδομήντα ενός. Στο τελευταίο του show, λίγο πριν πεθάνει.
Πολιτικοί και εκλογές: Ακόμη μια φορά, ο Carlin στην ουσία βρίζει το κοινό (άσχετα που μερικοί δεν το καταλαβαίνουν) και του επιρρίπτει ευθύνες για το κατάντημα των πολιτικών, για τους οποίους όλοι διαμαρτύρονται.
Θανατική ποινή: Σε ένα από τα πιο σημαντικά και αξιόλογα κομμάτια του, δίνει πραγματικό ρεσιτάλ, και δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Αντισυμβατικός και ανορθόδοξος σε κάθε του σκέψη, "βιάζει" την λογική της κυβέρνησης για θανατική ποινή στους εμπόρους ναρκωτικών, ζητώντας (επιχειρηματολογώντας ΠΑΝΤΑ) να εφαρμοστεί στους τραπεζίτες που ξεπλένουν τα χρήματα από τη διακίνηση των ναρκωτικών. Συνεχίζει, "ξεμπροστιάζοντας" τους ίδιους τους πολίτες που δημοσκοπικά είναι υπέρ της θανατικής ποινής και δημιουργεί μια φανταστική πραγματικότητα για τον Αμερικανό μεσοαστό που παρακολουθεί από το σπίτι του τηλεόραση. "Βάζει" στο παιχνίδι διάσημες εταιρίες και κορυφώνει το show του με πολλούς, διαφορετικούς και "όμορφους" τρόπους θανατικής ποινής...
You are all Diseased: Τελειώνω όπως άρχισα, παρουσιάζοντας το τρομερό αυτό show του Carlin.. Κάποια κομμάτια τα έχω ήδη αναφέρει πιο πάνω, όμως, για όσους ασχοληθούν πιο σοβαρά με το τι λέει και ποιος είναι, πρέπει να παρακολουθήσουν αυτό το απόσπασμα. Όχι μόνο γιατί για να καταλάβεις κάποιον stand-up κωμικό, πρέπει να παρακολουθήσεις όλη την πορεία του μέσα σε ένα show, αλλά και επειδή εδώ μέσα κρύβονται πολλά μικρά και μεγάλα κομμάτια απόλυτης ιδιοφυίας.
Και μερικά "γνωμικά" που προκύπτουν από τα shows του:
- Το να πολεμάς υπέρ της ειρήνης είναι σαν να "πηδάς" υπέρ της παρθενίας.
- Αν ο Θεός δεν ήθελε να αυνανιζόμαστε, θα έκανε τα χέρια μας πιο κοντά.
- Οι περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν μόνο τόσο όσο χρειάζεται για να μην απολυθούν και πληρώνονται μόνο τόσο όσο χρειάζεται για να μην παραιτηθούν.
- Έχεις προσέξει ότι όποιος οδηγεί πιο αργά από σένα είναι ηλίθιος και όποιος πάει πιο γρήγορα είναι τρελός;
- Μέσα σε κάθε κυνικό άτομο υπάρχει ένας απογοητευμένος ιδεαλιστής.
Κλείνω αυτό το αφιέρωμα (αφού πρώτα ζητήσω συγνώμη σε όσους κούρασα και πω ένα ευχαριστώ σε όσους έφτασαν μέχρι αυτή τη γραμμή) χρησιμοποιώντας τα λόγια της κόρης του Carlin, της Kelly μετά το θάνατό του: «Οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν τον George Carlin σαν τον εκφραστή της κωμωδίας και σαν έναν υπερασπιστή της ελευθερίας του λόγου. Τον ξέρω σαν μπαμπά. Και τι μπαμπάς ήταν.. Μου δίδαξε την αξία του να μιλάς με αλήθειες σε έναν κόσμο που δεν θέλει πάντοτε να τις ακούει και μου πρόσφερε το δώρο του γέλιου. Αγαπήθηκε και είχε το σεβασμό των πολλών και θα μας λείψει όσο δε λέγεται… Αλλά δεν θα ξεχασθεί ποτέ».
