"Σκοτώστε τον! Σφάξτε τον! Που είναι το κράτος?"
"Αν γινόταν στο δικό σου το παιδί τι θα έλεγες?"
"Αυτός δε γίνεται άνθρωπος, σκοτώστε τον τώρα που τον πιάσατε! Όταν βγει, τα ίδια θα κάνει!"
Αυτές είναι μερικές "ήρεμες" αντιδράσεις συγκατοίκων μας στην κοινωνία αυτή, όταν πρόκειται για στυγερά εγκλήματα που λαμβάνουν χώρα κοντά μας.
Ας κοιτάξουμε τα πράγματα με μια δόση στατιστικής, την οποία μόνος μου μόλις τώρα εφηύρα, διότι έτσι αποφάσισα.
Η αποφασιστικότητα ενός ατόμου ως προς τη στήριξη της θανατικής ποινής προσαρμόζεται και σκαρφαλώνει εκθετικά μέχρι να φτάσει στο "σκοτώστε τον, τον ^%$&^&# " βάσει δύο στοιχείων!
Πρώτον, το έγκλημα που έκανε ήταν εναντίον ενός άλλου ενήλικα? Τότε, εντάξει, δε μας πειράζει πολύ. Ήταν εναντίον παιδιού ή μωρού? Everyone loses their minds! Δεύτερον, το έγκλημα που έκανε ήταν κοντά μας, πχ στη Λαμία ή ήταν στη Λιβερία? Όσον αφορά το δεύτερο μέρος, εντάξει, θα στεναχωρηθούμε (not), αλλά δε θα βγούμε να ζητήσουμε θανατική ποινή! Στο πρώτο? Μέχρι και σχόλιο στο facebook θα γράψουμε για τον αλήτη που πρέπει να πεθάνει!
Παρ'ότι στις περισσότερες κοινωνίες μεγαλώνουμε μαθαίνοντας να θεωρούμε δεδομένη την ευγενή φύση του ανθρώπου, το "καλό μέσα μας", ποτέ δεν πείστηκα για αυτό. Οι άνθρωποι είναι τα πιο σκληρά ζώα του πλανήτη, σκοτώνουν και εξαπατούν για ευχαρίστηση. ΓΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ.
Το μίσος, λοιπόν, που βγαίνει αβίαστα από μέσα μας είναι μια ενδιάθετη τάση, η οποία πλέει σε ήρεμα νερά ώσπου κάτι να τα αναταράξει.
Για να μην μπερδευόμαστε, θανατική ποινή δεν είναι ένας τρελός και "στο'να χέρι το Κοράνι, στ'άλλο χέρι η βομβίτσα", σαν άλλη Μαίρη Χρονοπούλου. Θανατική ποινή είναι το κράτος να δολοφονεί νόμιμα. Ποιο κράτος? Αυτό που μας λέει μόνο αλήθειες και έχει στη δούλεψή του μια Δικαιοσύνη ανεξάρτχαχαχαχα...
Όταν επιζητάς θανατική ποινή, πες μου που σταματά. Αυτό είναι πάντα το πρόβλημα. Σταματάει στους βιασμούς βρεφών? Στις 10 δολοφονίες? Στις 100 δολοφονίες? Στην εθνική προδοσία (κυρ-Ερντογάνας) ? Που σταματά? Πουθενά! Πέρα, λοιπόν, από το βασικό της ελάττωμα -σκοτώνεις κάποιον σημαίνει είσαι 100% σίγουρος για την ενοχή του- η θανατική ποινή έχει κι άλλα εγγενή ελαττώματα, τα οποία δε διορθώνονται. Ας ξεφύγουμε, όμως, από την ίδια την ποινή και ας γυρίσουμε σε εμάς.
Δύο σημαντικά σημεία.
Πρώτον, έχετε παρατηρήσει ότι εκείνοι που κραυγάζουν πιο εύκολα από όλους για θανάτους είναι εκείνοι που τον υπόλοιπο καιρό κηρύσσουν την Αγάπη, την Ειρήνη και την ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ? Το "όλοι είμαστε παιδιά του Θεού εκτός από εκείνον τον ^&%&*# που βίασε τον 15χρονο. Σκοτώστε τον". Ας πω και κάτι για τους ευφυείς ανάμεσά μας. ΔΕΝ υποστηρίζω τον βιαστή, δολοφόνο κ.ο.κ. , απλά προσπαθώ να καταλάβω. Προφανώς, λοιπόν, η Αγάπη του Θεού δε χωρά ένα δολοφόνο, ΑΛΛΑ παραδόξως χωρά εκείνον που ζητά το θάνατο ενός συνανθρώπου του, πόσο μάλλον αν τον "φάει" ο ίδιος ε? Fuck Logic, που λένε και στο χωριό μου.
Δεύτερον, επανέρχομαι σε αυτό που είπα και νωρίτερα, ότι δηλαδή όσο πιο κοντά μας συμβεί ένα έγκλημα, τόσο πιο πολύ "τρελαινόμαστε", τόσο πιο πολύ ταυτιζόμαστε, τόσο πιο πολύ ζητάμε τιμωρίες, θανάτους, Δικαιοσύνες και "που'ν'το κράτος?" .
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι μάλλον προφανής, καθώς -από ότι φαίνεται- είναι αλλιώς να μαθαίνεις ότι πέθανε η μικρή Μαρία από την Καρδιτσομαγούλα Μάνης, από το να μάθεις ότι αποκεφαλίστηκε η μικρή Nastya από την babysitter της (την οποία διέταξε ο Αλλάχ, you fucking religious freaks). Η αλήθεια είναι πως όσο πιο πολύ μυρίσουμε το αίμα, τόσο πιο πολύ ενθουσιαζόμαστε. Αν συμβεί και σε γνωστούς μας, εκεί είναι που ξεσαλώνουμε! Έχουμε γνώμη, εμπεριστατωμένη άποψη και λύσεις στο τσεπάκι!
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι μάλλον προφανής, καθώς -από ότι φαίνεται- είναι αλλιώς να μαθαίνεις ότι πέθανε η μικρή Μαρία από την Καρδιτσομαγούλα Μάνης, από το να μάθεις ότι αποκεφαλίστηκε η μικρή Nastya από την babysitter της (την οποία διέταξε ο Αλλάχ, you fucking religious freaks). Η αλήθεια είναι πως όσο πιο πολύ μυρίσουμε το αίμα, τόσο πιο πολύ ενθουσιαζόμαστε. Αν συμβεί και σε γνωστούς μας, εκεί είναι που ξεσαλώνουμε! Έχουμε γνώμη, εμπεριστατωμένη άποψη και λύσεις στο τσεπάκι!
Γι'αυτό, εξάλλου, τα δελτία ειδήσεων είναι γεμάτα από αίμα, θάνατο, ανθρώπινο πόνο και εκδίκηση.. Κανείς μας δε θέλει να δει καλές πράξεις και καλοσυνάτες φυσιογνωμίες. Θέλουμε θάνατο & μίσος, μας τροφοδοτεί σα βαμπίρ.
Τι καλύτερο, λοιπόν, από τη "δικαιολογημένη" δολοφονία? Τι καλύτερο από τη θανατική ποινή για να χορτάσουμε τη δίψα μας? Κι αν γίνεται όχι με ενέσεις, με καμιά γκιλοτίνα ή εκτελεστικό απόσπασμα, να έχει περισσότερη πλάκα.. Και σε live reality T.V., αν είναι δυνατόν..ΤΑ ΕΧΕΙ ΠΕΙ Ο CARLIN...
Η αξία της κριτικής ως προς το ίδιο το θέμα, αλλά και ως προς τις απόψεις των γύρω μας είναι σπουδαία. Όπως έγραψα στο τελευταίο post, η ζωή δεν είναι δουλειά, φαΐ και ύπνος, είναι η συζήτηση για όλα αυτά (και άλλα τόσα). Από την άλλη, που κολλάει η ελαφρότητα της άποψης? Μα είναι προφανές ότι η άποψή μου δεν παίζει κανένα ρόλο. Όταν μια μεμονωμένη άποψη γίνει καθολική, τότε θα παίξει το ρόλο που της αρμόζει στην Ιστορία. Αλλά όταν γίνει καθολική, δε θα είναι πια μια μεμονωμένη άποψη, θα είναι το αντίστοιχα υποφερτό γίγνεσθαι, που κάποιος θα σχολιάζει με μειδίαμα.
ΤΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΙ ΟΙ TOOL...
We all feed on tragedy
It's like blood to a vampire
Vicariously I, live while the whole world dies
Much better you than I
It's like blood to a vampire
Vicariously I, live while the whole world dies
Much better you than I
Have a Nice day.
