Καλησπέρα-Καλημέρα, ό,τι τραβάει η όρεξή σας.
Καλό 2017 θα ευχηθώ και σαν άλλος Σοφός της Μαντικής και της Ποιμαντικής θα πω ότι αποκλείεται να είναι καλό. Καλή συνειδητοποίηση θα αντιπροτείνω, λοιπόν, το οποίο μάλλον είναι πιο απίθανο από ένα καλό έτος. Ξέφυγα μάλλον.. Ας επιστρέψω.
Ας επιστρέψω σε μια κριτική ταινίας, πολύ καιρό μετά την τελευταία που είχα κάνει και ήταν για το Mad Max: Fury Road. Σε εκείνη την ταινία είχα αναφέρει πως το οriginal concept της είχε γυριστεί με πρωταγωνιστή τον Μελ τον Γκίμπσον. Τότε, στα νιάτα του. Που ήταν απλώς τρελός. Όλως περιέργως, η ταινία την οποία θα "αναλύσω" σήμερα έχει σκηνοθετηθεί από τον Μελ τον Γκίμπσον.
Αντιρρησίας συνείδησης, λοιπόν, όπως αποφάσισε κάποιος ανίδεος Έλληνας να μεταφράσει το Hacksaw Ridge...!
Ξεκινάμε από το γεγονός ότι η ταινία είναι η αληθινή ιστορία ενός στρατιώτη του Β' ΠΠ, ο οποίος παρ'ότι ήθελε σαν τρελός να υπηρετήσει τη μαμά-Αμερική στον πόλεμο, δεν ήθελε με τίποτα να πυροβολήσει εναντίον άλλου ανθρώπου. Έτσι, και μετά από κάποιες περιπέτειες, ο Desmond Doss γίνεται "νοσοκόμος πρώτης γραμμής" στη Μάχη της Οκινάουα.
Κάπου εδώ θα ήθελα να τονίσω -επειδή παρακάτω ίσως παρεξηγηθούμε- το πόσο καλή ήταν η σκηνοθετική ματιά του Gibson. Εξαιρετικός σκηνοθέτης, φτάνει σε τρομερά επίπεδα στις σκηνές μάχης από άποψη οπτικής και πρωτοτυπίας -τρανό παράδειγμα η κάμερα επάνω στο όπλο που πυροβολά- πράγμα που το έχει αποδείξει με το Apocalypto, καθώς και με το Braveheart -ΝΑΙ, αυτός το σκηνοθέτησε!!
SPOILER ALERT
Έχετε δει το American Sniper του Clint Eastwood ? Πόσο χολυγουντιανή "αμερικανιά" σας φάνηκε? Ε, πολλαπλασιάστε αυτό επί 3, βάλτε και 50 κιλά θρησκείας μέσα και αποκτήσατε την ταινία που μόλις προτάθηκε για 1234567890 Όσκαρς από την Συνομωσία της Ανοησίας στο Hollywood.
Ο στρατιώτης μας, λοιπόν, είναι ένα θρησκόληπτο χωριατόπαιδο απ'τη Βιρτζίνια, που η μαμά του το μεγάλωσε ως Χριστιανό Χιλιαστή. Τώρα τι ακριβώς είναι αυτό μη με ρωτάτε, κάποιο παρακλάδι του Χριστιανισμού που πιστεύει ότι θα υπάρξει μια Χρυσή Εποχή επάνω στη Γη με τον Χριστό αρχηγό και άλλα τέτοια. ΑΛΛΑ, το θέμα είναι πως έτσι ο Ντέσμοντ μεγάλωσε πιστός στη μη-βία, καθώς και στο ότι τα Σάββατα δεν πρέπει να κάνει τίποτα. Κρατήστε το αυτό, θα μας χρειαστεί πιο κάτω.
Και εκεί που όλα βαίνουν καλώς στην ταινία και ΑΚΟΜΑ και η εμφάνιση του κωμικοτραγικού σε σοβαρούς ρόλους Vince Vaughn δε σε ενοχλεί, αρχίζει η μάχη...
Όοοοοχι... Μη χαίρεσαι...
Εκεί ξεκινάει το αίσχος. Ο νοσοκόμος, που τον υποδύεται ένας φλώρος Σπάιντερμαν(αλλά οκ, not bad, not interesting), ξάφνου μετατρέπεται σε Ήρωα. Όχι Ήρωα απλό, συμβατικό από αυτούς του Ομήρου. Τους άλλους, τους διαστημικούς, Superman ρε παιδί μου!
Σώζει -με τη βοήθεια του Θεού πάντα- ό,τι είναι να σωθεί. Ο παροξισμός και η λόξα του Gibson για θρησκόληπτη ανοησία φτάνει στο σημείο να τον δείχνει να σώζει Ιάπωνα στρατιώτη που πάει να τον σκοτώσει. Έεεεεελα ρε παιδιά τώρα...
Δυστυχώς, τα πάντα ξεκίνησαν όμορφα και ελπιδοφόρα σε αυτήν την ταινία, τέλειωσαν με γέλιο και απογοήτευση. Το 8.5 του IMDb δεν ξέρω από ποιους είναι δοσμένο, αλλά είναι πιο αποπροσανατολιστικό και από το 8.6 του Στρατιώτη Μπράιαν.
Για κερασάκι στην τούρτα θα σας προσφέρω τις δύο καλύτερες στιγμές της ταινίας. Καλύτερες ως προς το γέλιο που προσφέρουν, φυσικά. Μετά το 24ωρο έπος του Ντέσμοντ που μένει μόνος στο ύψωμα και σώζει μέχρι και τα "γατιά" που κυκλοφορούν ετοιμοθάνατα, έρχεται δεύτερη προσπάθεια απόβασης! Έλα όμως που είναι Σάββατο! Και ο Ντέσμοντ δεν κάνει τίποτα το Σάββατο! Οπότε 100+ στρατιώτες και διοικητές περιμένουν έναν νεοσύλλεκτο να προσευχηθεί για το καλό τους στη μάχη.
Best scene, όμως, στο καπάκι, η σκηνή που πετάγεται σαν άλλος Φέντερερ και σφαλιαρώνει μια χειροβομβίδα για να μην σκοτώσει τα συντρόφια του! Και δεύτερο καπάκι, κλωτσάει και την επόμενη χειροβομβίδα, σαν άλλος Κούλης Καραταΐδης.
Μόνη αχτίδα φωτός στην ταινία, η πολύ μεστή, ώριμη και παθιασμένη εμφάνιση του Hugo Weaving..! Ναι, είναι ο Agent Smith από το Μάτριξ.
Oh Jesus, αν υπήρχε Θεός, μέχρι και αυτός θα γελούσε με τις υπερβολές του Gibson.
Βαθμολογία : 3/10
Καλύτερη ατάκα : "With the world so set on tearing itself apart, it don't seem like such a
bad thing to me to want to put a little bit of it back together."
Καλύτερη σκηνή : Είναι τόσες πολλές οι αστείες σκηνές που δεν μπορώ να διαλέξω. Μάλλον, όμως, η Φέντερερ-Καραταΐδης σκηνή νικάει στο νήμα τις υπόλοιπες.
Προτείνεται : Αν είστε Χιλιαστές, ναι, σίγουρα. Αν είστε Αμερικάνοι, επίσης, αλλά μάλλον δε θα καταλαβαίνετε τι λέω. Αν πάλι δε σας νοιάζει τόσο πολύ το νόημα και η λογική πίσω από τις σκηνές και απλά θέλετε δράση ακριβής παραγωγής και μάλιστα Β'ΠΠ, τότε πάλι ναι. Αν θέλετε κωμωδία, σίγουρα ναι!
...Until next time, keep watching seriously and laugh loudly...
