Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2018

Αθώα παιχνίδια με ένοχες καταλήξεις

Επ' αφορμή της απόφασης κάποιων σχολείων της επικράτειας για κατάληψη με πρόσχημα το "Μακεδονικό Ζήτημα" , θα ήθελα να σας εκφράσω τη βαθύτατη ανησυχία μου.
Τα παιδιά, σε αντίθεση με τους ενήλικες, δε χωρίζονται σε ανόητους πατριδόκαυλους, εν γνώσει φασίστες και ανθρώπους.
Από όλες τις μεριές θα υπάρξουν προσπάθειες να καπιλευτούν τις τυχόν αντιδράσεις των μαθητών. Οι φασίστες προφανώς θα χαρακτηρίσουν ως νίκη τις καταλήψεις, παρά το γεγονός ότι είναι σαφές πως το 90% αυτών γίνονται με σκοπό το "χάσιμο" μαθημάτων. Οι άλλοι θα το εκμεταλλευτούν προσπαθώντας να αποδείξουν ότι υπήρξε συντονισμός από φασιστικά κέντρα, πράγμα καθόλου απίθανο, αλλά και καθόλου χρήσιμο στον καθημερινό αυτόν πόλεμο.
Αν τα παιδιά, όπως και κάθε ενήλικας, έχουν το αίσθημα αδικίας για το οποιοδήποτε ζήτημα, τότε καλά θα πράξουν να κάνουν τις καταλήψεις τους. Αλλά όχι μόνο καθημερινές για να χάσουμε ώρες μαθήματος.. Πρέπει, όμως, να μην αφήσουν και να μην αφήσουμε ως δάσκαλοι και γονείς να αναδειχθούν ως άξια λόγου τα φασιστικά παράσιτα που κυκλοφορούν σε σχολεία και σπίτια πολλών. Πρέπει, μαζί με το σύνθημα για την Ελληνική Μακεδονία - δεν το εξετάζω καν- να μην αφήσουν να ακουστούν συνθήματα για νεκρούς Τούρκους, για Μεταξάδες, για Αλβανούς κ.ο.κ.. Διότι αυτό θα συμβεί και πάντα αυτό συμβαίνει όποτε οι άνθρωποι μετατρέπονται σε όχλο.

Το Die Welle, η γερμανική αντιφασιστική και αντινεοναζιστική ταινία θα έπρεπε να προβάλλεται σε κάθε σχολείο ΚΑΙ της χώρας μας. Όχι για να μη διαδηλώσει κάποιος για το τι πιστεύει. Αλλά για να καταλάβουν τα παιδιά πόσο εύκολο είναι να πας από αυτό που πιστεύεις σε αντιλήψεις πέραν του ανθρώπινου. Πως γίνεται, δηλαδή, από εκεί που λες "η Μακεδονία είναι ελληνική" να καταλήξεις στο "Τούρκος καλός, μόνο νεκρός" .
Αν δε θέλετε την κατάληψη, να διαφωνήσετε με αυτήν και να μην τη δεχτείτε για χάρη μερικών χαμένων ωρών. Όσο για τους γονείς, προστατεύστε τα παιδιά σας από τους εθνικιστές. Προστατεύστε τα από το μίσος.
Υ.γ.: Εκτός από το Die Welle, βάλτε να δείτε και το American History X στις καταλήψεις σας, μπας και σωθεί κανένας..

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2018

Bohemian Rhapsody Movie Review - Κριτική Ταινίας

Freddie wake up , you're hot again...
Όλος ο κόσμος συζητάει για τη νέα ταινία του Bryan Singer, άλλοι τον βρίζουν, άλλοι τον λατρεύουν. Ήρθα κι εγώ να πω τη γνώμη μου, τη βαρυσήμαντη θα τόνιζα!
Σε αντίθεση με όσες ταινίες έχω ξανασχολιάσει - "κριτικάρει" , εδώ πέρα μπαίνει βαθύτατα το στοιχείο της υποκειμενικότητας. Ο Φρέντι Μέρκιουρι ήταν, για μένα και άλλους άπειρους, ο καλύτερος performer όλων των εποχών. Και λίγο παραπάνω , ίσως η καλύτερη φωνή όλων των εποχών, σίγουρα η πιο συγκινητική. Το βιμπράτο, οι ΤΡΕΙΣ οκτάβες που κάλυπτε η φωνή του, οι εναλλαγές "χαμηλής-ψηλής"  και πολλά άλλα... Για όποιον θέλει να μάθει κάτι παραπάνω για αυτό το θείο δώρο του Freddie, ας δει ΕΔΩ
Δεν ήταν μόνο αυτά όμως. Η πιο συναρπαστική περσόνα της μουσικής (μαζί με τον Μικ Τζάγκερ) ήταν στιχουργός σε μερικά από τα επικότερα τραγούδια της rock μουσικής. 
Δεν ήταν μόνο αυτά όμως. Η πιο queen προσωπικότητα ήταν ένας άνθρωπος που έκανε ό,τι ναρκωτικό κυκλοφορούσε, έκανε σεξ με όποιον κυκλοφορούσε, ήταν ασταμάτητος σε όλα: σεξ, δουλειά, μουσική, ποίηση, ιδέες, λόγια.. Λόγια..
Ας πιάσουμε την ταινία, λοιπόν.. 
Πολύ γρήγορα, πολύ πιο γρήγορα από ότι έγινε στην πραγματικότητα, ο σκηνοθέτης μας "πετάει" στην εποχή που οι Queen μεσουρανούν. OK ως εδώ. Αυτό θέλει να δείξει.. Όλα κυλούν τέλεια στην ταινία, ο Freddie χτίζει περσόνα, πετάει ό,τι του είναι ξένο στο σώμα και στην ψυχή του σιγά σιγά και γίνεται αυτό που όντως ήταν. Queen. Που είναι το πρόβλημα?
Ένας καλός τραγουδιστής, λίγο εκκεντρικός, γκέι και με το ελάχιστο πρόβλημα ναρκωτικών εμφανίζεται εδώ.. Μια ομάδα λαμπρών μουσικών εμφανίζεται εδώ, αλλά όλα αυτά είναι λίγα, είναι μικρά. Δεν ήταν λίγο εκκεντρικός, ήταν ο ΠΙΟ εκκεντρικός, δεν ήταν γκέι επειδή έκανε σεξ με άντρες, ήταν queer, queen πως το λένε??? Δεν έκανε 1-2 χαπάκια, έκανε ό,τι κυκλοφορούσε, όπως όλες οι μπάντες της εποχής. Αλλά, ας υποθέσουμε ότι ο σκηνοθέτης ήθελε να κάνει μια σχετικά "ωραιοποιημένη" βιογραφία της ενήλικης ζωής του Mercury. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο εκεί. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο στα ψέμματα και στα λάθη τις ταινίας (για να μη σας κουράσω δεν τα αναφέρω- είναι του στυλ "η ηχογράφηση του τάδε έγινε πολύ πριν από όταν τη δείχνει" κλπ)..
Ανάμεσα στην αλήθεια, στο ψεύτικο Hollywood και στις απαιτήσεις των υπόλοιπων μελών να μην γίνει ταινία για τον Mercury, αλλά ταινία για τους Queen, ο Freddie χάνεται.
Είναι απλώς ένας ακόμα Queen, ίσως ο σημαντικότερος αλλά ένας ακόμη.. Ένας ρόλος, γρήγορος, με έξυπνες ατάκες και χωρίς πολλά λόγια(κι άμα δείτε συνεντεύξεις του θα καταλάβετε γιατί το λέω ξανά και ξανά). Χωρίς βάθος. Χωρίς τρέλα. Flat. 
Ο Remi Malek στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και με το παραπάνω. Δε ξέρω αν ο Cohen θα ήταν καλύτερος, ως "φυζίκ" ή performance, αλλά ο Remi κάνει καταπληκτική δουλειά, έως εκεί που του το επιτρέπει το σενάριο και ο σκηνοθέτης. Οι φήμες των άρθρων από America λένε ότι ο Cohen έφυγε λόγω διαφωνίας με τα μέλη του γκρουπ για το που ακριβώς θα εμβάθυνε η ταινία. 

Τo sum up, που γράφαμε και στ' Αγγλικά, η γνώμη μου είναι η εξής :
Ο σκηνοθέτης ήθελε να κάνει κάτι για τον Mercury και τους Queen. Τα υπόλοιπα μέλη ήθελαν να γίνει ταινία κυρίως για τους Queen. Τελικά, μάλλον κέρδισαν τα μέλη, αλλά ο Freddie είναι τόσο δυνατός, τέτοιος "μαγνήτης" που ακόμα και έτσι τους καλύπτει, τους υπερσκιάζει.
Νιώθω σα μια ευκαιρία να πήγε χαμένη με αυτήν την ταινία, σα να μην έκανε αυτό που πρέπει.
Αλλά δε θα είμαι άδικος, όσο μπορώ. Για έναν όχι τόσο παθιασμένο ή γνώστη ή "φίλο" με τη μουσική ή τον Mercury ή και τους Queen ακόμα, είναι μια ωραία ταινία.
Αν δε ξέρεις για τι μέγεθος μιλάμε, κάτι αντιλαμβάνεσαι. Κάπως, αυτή η προσωπικότητα, με την ομολογουμένως όμορφη σκηνοθεσία -έστω με τις διαφωνίες μου για το περιεχόμενο- σε μαγνητίζει μέσα και από τον Malek, σε κάνει να θες να πας σπίτι και να ψάξεις για αυτόν, να τον ακούσεις, να δεις τις live εμφανίσεις του κ.ο.κ.
Δε ξέρω αν οι απαιτήσεις μου είναι παραπάνω από το μ.ό. των μουσικόφιλων και ταινιόφιλων που την έχουν τοποθετήσει στο 8.4 προς το παρόν, αλλά το βλέπω ως υπερβολή. 
Και ένα δώρο, ακόμα, για όσους μείνατε ως εδώ:
Υ.Γ. Αν θέλετε να δείτε μουσική βιογραφία και να το ξανασυζητήσουμε, δείτε το Amadeus.
Βαθμολογία :  6/10
Καλύτερη ατάκα : "Ray Foster: It goes on forever, six bloody minutes!
                                Freddie Mercury: I pity your wife if you think six minutes is forever." έστω κι αν δεν υπήρχε στ'αλήθεια αυτός ο χαρακτήρας..
Καλύτερη σκηνή : Το τέλος της ταινίας, με τη συναυλία του Live Aid, παρόλο που τεχνητά ο σκηνοθέτης μας έχει κάνει να δακρύζουμε μιας και υποδηλώνεται ψευδώς ότι η performance του Freddie ήταν τόσο καλή λόγω του ότι καταλάβαινε πως πέθαινε.. Ψεματάκι :) 
Προτείνεται : Παρότι θα φανεί παράδοξο, αφού μάλλον την κράζω, ναι, προτείνεται ανεπιφύλακτα.. Οι 2+ ώρες περνάνε πολύ ευχάριστα, όλα -αληθινά και ψεύτικα-κυλούν υπέροχα, είναι ό,τι πρέπει για ταινία κινηματογράφου.. Στη χειρότερη περίπτωση, απλώς θα χαρείτε ακούγοντας ξανά τα τραγούδια των υπέροχων Queen.
Keep Watching Movies