Η Δικαιοσύνη είναι Τυφλή.
Αυτή η φράση, η οποία προέρχεται από τη θεά της Δικαιοσύνης, Θέμιδα, έχει δύο όψεις, δύο τρόπους να τη διαβάσεις.
Η μία όψη μιλά για την αμεροληψία της, ένα από τα ανώτερα αξιώματα της Ανθρωπότητας που ορίζει "κάποιους" με γνώσεις Νόμων και ικανότητα αποστασιοποίησης να αποφασίζουν για τη ΖΩΗ ανθρώπων. Μιλά για την ικανότητα αντικειμενικότητας και ανάγνωσης νόμων και αποδείξεων για αποφάσεις που "παίζουν" με ζωές, υστεροφημίες, οικογένειες, μέλλον.. Και όλα αυτά είναι σωστά, θεωρητικά.
Η άλλη όψη -που πρόσφατα ήρθε ξανά στο φως για όλους εμάς που καθόμαστε σπίτια μας, με τις καναπεδάρες μας και τις τηλεορασάρες μας και τις Netflixάρες μας- έχει να κάνει με το πόσο ΤΥΦΛΗ είναι η Δικαιοσύνη. Η Δικαιοσύνη των ισχυρών, των λευκών, των ανώτερων και κατώτερων στρωμάτων. Η Δικαιοσύνη που υπηρετείται από ανίκανους, ανόητους, ρατσιστές. Η Δικαιοσύνη που υπηρετείται από μπάτσους και όχι αστυνομικούς, από πουλημένους Δικαστές, πουλημένους παρασημοφορημένους ένστολους με μίσος και προσωπικά θέματα που αφήνουν να "μπουν" στη διαδικασία αναγνώρισης, στοιχειοποίησης κ.ο.κ.
Η Δικαιοσύνη που υποκύπτει όχι μόνο στο χρώμα του κατηγορουμένου και του θύματος, αλλά και σε κάτι ανώτερο.. Στο χρώμα του χρήματος που υπάρχει στις τσέπες του καθενός.
Οι δύο ιστορίες, γνώστες ως "The Central Five" και "OJ Trial", πραγματικές πέραν από κάθε αρρωστημένη φαντασία, ήρθαν να μας δείξουν σε τι κόσμο ζούμε. Όχι ζούσαν οι άνθρωποι το '90, ζούμε. Ακόμα.
Δύο ιστορίες με κατηγορούμενους μαύρους και θύματα λευκές γυναίκες. Στη μία περίπτωση, στα τέλη της δεκαετίας του '80, μία ομάδα 5 μαύρων εφήβων από το Harlem κατηγορούνται για το βιασμό μίας γυναίκας, ενώ στη δεύτερη, μια πενταετία σχεδόν μετά, ο διάσημος αθλητής του American Football OJ Simpson κατηγορείται για τη δολοφονία της συζύγου του Nicole Brown. Πρόσφατα στα μάτια μας ως "When they see us" και ως "American Crime Story : O.J. Simpson" αντίστοιχα.
Η μόνη λέξη που βγαίνει από μέσα μου και στις 2 σειρές -ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ- είναι "Τρομακτικό" . Τρομακτικό το πως γίνεται με τόση δόση αντίθετων ενδείξεων-αποδείξεων, οι Δικαστές να κρίνανε ΛΑΘΟΣ. Και όχι, δεν είναι απίστευτο ένας Δικαστής να κάνει λάθος, είναι άνθρωπος. Απίστευτο το πώς οι αξιότιμοι κύριοι αστυνομικοί, οι δικηγόροι που "νικάνε πάση θυσία" και οι Δικαστές να κρίνουν λάθος απέναντι σε τόσα στοιχεία που υποδεικνύουν το αντίθετο συμπέρασμα. Πώς γίνεται οι ένορκοι με τον τόσο σημαντικό ρόλο που τους έχει ανατεθεί να μη βλέπουν αυτά που εμείς στην τηλεόρασή μας (φυσικά άνετοι και γνώστες της αληθινής ιστορίας) πολλά χρόνια μετά βλέπουμε και απορούμε και χτυπιόμαστε.
Ναι, φυσικά και ο έγχρωμος κατηγορούμενος είναι το εύκολο θύμα στην Αμερική του Τραμπ. Και όχι, η Αμερική του Τραμπ δεν υπάρχει εδώ και 3 χρόνια, υπάρχει δεκαετίες. Αλλά ο έγχρωμος κατηγορούμενος OJ κρίθηκε αθώος από ένα δικαστήριο που είχε στα χέρια του ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ DNA. Ποια, λοιπόν, η διαφοροποίηση των δύο δικαστηρίων; Όχι, δεν ήταν μόνο οι κασέτες με τους εφήβους που εξαναγκάστηκαν σε ομολογία από μερικά αηδιαστικά κατακάθια με σήματα και όπλα. Δεν ήταν μόνο η ικανότητα των αντίπαλων δικηγόρων να καταδικάσουν ή να αθωώσουν τους κατηγορούμενους, δεν ήταν μόνο η ικανότητα των ενόρκων για δίκαιη απόφαση.
Ήταν το χρήμα. Το χρήμα στις τσέπες των κατηγορούμενων, η φήμη τους, η διασημότητα τους ή μη. Το χρήμα για να "λάβουν" την καλύτερη αντιπροσώπηση ή όχι και η πρότερη φήμη τους για να κριθούν απο ένα Δικαστήριο, μια Δικαιοσύνη υποτίθεται Τυφλή.
Η κρίση των Δικαστών ήταν ταξική.
Ταξική εναντίον παιδιών από το Χάρλεμ και υπέρ της διασημότητας-μεσίτη-πλέον Πλανητάρχη Trump που ζητούσε την επαναφορά της Θανατικής Ποινής και υπέρ ενός ποδοσφαιριστή, λατρεμένου αθλητή, celebrity που στεκόταν ως ένας ακόμα "μαύρος που τα κατάφερε" και η καταδίκη του θα ήταν μία ακόμα γροθιά στο στομάχι των απανταχού μαύρων της Αμερικής.
Όλες οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν είχαν χρώμα. Χρώμα λευκό και πράσινο. Λευκό σαν τους αντιπάλους τους και πράσινο σαν τα χρήματα που ο καθένας τους είχε. Γιατί, λοιπόν, ταξική και όχι φυλετική;
Διότι αυτού του είδους οι δίκες και οι καταδίκες ή αθωωτικές αποφάσεις συμβαίνουν παντού στον κόσμο. Και στον δικό μας, όπως θα μας επιβεβαίωνε το "παιδί με τα πράσινα σταράκια" και πόσοι ακόμα για όσα ζήσανε μέσα στον Οίκο της Θέμιδος. Ρωτήστε τη Μάγδα. Καθισμένοι σε έδρανα που οι Δικαστές και οι δικηγόροι ορκίστηκαν να υπηρετούν την Αλήθεια. Σε έδρανα που οικογένειες διαλύονται χωρίς αιτία και άνθρωποι καταστρέφονται ή γλιτώνουν αναλόγως με το χρώμα τους και το πάχος του πορτοφολιού τους.
Και κανένα silver lining; Ίσως ένα μόνο. Η σειρά του Netflix αποτελεί μια κραυγή ενάντια στη θανατική ποινή. Μία θανατική ποινή που υπάρχουν ακόμα μέρη που "επιβιώνει" και είναι το χείριστο σημείο ενός κόσμου με κρίση και αποφάσεις. Όχι γιατί είναι "εύκολο για τον ένοχο να πεθάνει γρήγορα" όπως λένε κάποιοι, αλλά γιατί αν ο Trump είχε δύναμη για αλλαγές το 1989, τότε οι έφηβοι του Central Park θα είχαν πεθάνει ως ένοχοι για βιασμό και ποτέ δε θα είχαν μάθει για την αθώωσή τους 13 χρόνια μετά. Δε θα είχαν χάσει μόνο την ελευθερία τους και τα καλύτερά τους χρόνια, αλλά και την ίδια τους τη ζωή. Ας ευχαριστήσουν, λοιπόν, την "τύχη" τους που δε μεγάλωναν στο Texas.
Τρομακτικά.
Δείτε τα.
Αυτή η φράση, η οποία προέρχεται από τη θεά της Δικαιοσύνης, Θέμιδα, έχει δύο όψεις, δύο τρόπους να τη διαβάσεις.
Η μία όψη μιλά για την αμεροληψία της, ένα από τα ανώτερα αξιώματα της Ανθρωπότητας που ορίζει "κάποιους" με γνώσεις Νόμων και ικανότητα αποστασιοποίησης να αποφασίζουν για τη ΖΩΗ ανθρώπων. Μιλά για την ικανότητα αντικειμενικότητας και ανάγνωσης νόμων και αποδείξεων για αποφάσεις που "παίζουν" με ζωές, υστεροφημίες, οικογένειες, μέλλον.. Και όλα αυτά είναι σωστά, θεωρητικά.
Η άλλη όψη -που πρόσφατα ήρθε ξανά στο φως για όλους εμάς που καθόμαστε σπίτια μας, με τις καναπεδάρες μας και τις τηλεορασάρες μας και τις Netflixάρες μας- έχει να κάνει με το πόσο ΤΥΦΛΗ είναι η Δικαιοσύνη. Η Δικαιοσύνη των ισχυρών, των λευκών, των ανώτερων και κατώτερων στρωμάτων. Η Δικαιοσύνη που υπηρετείται από ανίκανους, ανόητους, ρατσιστές. Η Δικαιοσύνη που υπηρετείται από μπάτσους και όχι αστυνομικούς, από πουλημένους Δικαστές, πουλημένους παρασημοφορημένους ένστολους με μίσος και προσωπικά θέματα που αφήνουν να "μπουν" στη διαδικασία αναγνώρισης, στοιχειοποίησης κ.ο.κ.
Η Δικαιοσύνη που υποκύπτει όχι μόνο στο χρώμα του κατηγορουμένου και του θύματος, αλλά και σε κάτι ανώτερο.. Στο χρώμα του χρήματος που υπάρχει στις τσέπες του καθενός.
Οι δύο ιστορίες, γνώστες ως "The Central Five" και "OJ Trial", πραγματικές πέραν από κάθε αρρωστημένη φαντασία, ήρθαν να μας δείξουν σε τι κόσμο ζούμε. Όχι ζούσαν οι άνθρωποι το '90, ζούμε. Ακόμα.
Δύο ιστορίες με κατηγορούμενους μαύρους και θύματα λευκές γυναίκες. Στη μία περίπτωση, στα τέλη της δεκαετίας του '80, μία ομάδα 5 μαύρων εφήβων από το Harlem κατηγορούνται για το βιασμό μίας γυναίκας, ενώ στη δεύτερη, μια πενταετία σχεδόν μετά, ο διάσημος αθλητής του American Football OJ Simpson κατηγορείται για τη δολοφονία της συζύγου του Nicole Brown. Πρόσφατα στα μάτια μας ως "When they see us" και ως "American Crime Story : O.J. Simpson" αντίστοιχα.
Η μόνη λέξη που βγαίνει από μέσα μου και στις 2 σειρές -ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ- είναι "Τρομακτικό" . Τρομακτικό το πως γίνεται με τόση δόση αντίθετων ενδείξεων-αποδείξεων, οι Δικαστές να κρίνανε ΛΑΘΟΣ. Και όχι, δεν είναι απίστευτο ένας Δικαστής να κάνει λάθος, είναι άνθρωπος. Απίστευτο το πώς οι αξιότιμοι κύριοι αστυνομικοί, οι δικηγόροι που "νικάνε πάση θυσία" και οι Δικαστές να κρίνουν λάθος απέναντι σε τόσα στοιχεία που υποδεικνύουν το αντίθετο συμπέρασμα. Πώς γίνεται οι ένορκοι με τον τόσο σημαντικό ρόλο που τους έχει ανατεθεί να μη βλέπουν αυτά που εμείς στην τηλεόρασή μας (φυσικά άνετοι και γνώστες της αληθινής ιστορίας) πολλά χρόνια μετά βλέπουμε και απορούμε και χτυπιόμαστε.
Ναι, φυσικά και ο έγχρωμος κατηγορούμενος είναι το εύκολο θύμα στην Αμερική του Τραμπ. Και όχι, η Αμερική του Τραμπ δεν υπάρχει εδώ και 3 χρόνια, υπάρχει δεκαετίες. Αλλά ο έγχρωμος κατηγορούμενος OJ κρίθηκε αθώος από ένα δικαστήριο που είχε στα χέρια του ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ DNA. Ποια, λοιπόν, η διαφοροποίηση των δύο δικαστηρίων; Όχι, δεν ήταν μόνο οι κασέτες με τους εφήβους που εξαναγκάστηκαν σε ομολογία από μερικά αηδιαστικά κατακάθια με σήματα και όπλα. Δεν ήταν μόνο η ικανότητα των αντίπαλων δικηγόρων να καταδικάσουν ή να αθωώσουν τους κατηγορούμενους, δεν ήταν μόνο η ικανότητα των ενόρκων για δίκαιη απόφαση.
Ήταν το χρήμα. Το χρήμα στις τσέπες των κατηγορούμενων, η φήμη τους, η διασημότητα τους ή μη. Το χρήμα για να "λάβουν" την καλύτερη αντιπροσώπηση ή όχι και η πρότερη φήμη τους για να κριθούν απο ένα Δικαστήριο, μια Δικαιοσύνη υποτίθεται Τυφλή.
Η κρίση των Δικαστών ήταν ταξική.
Ταξική εναντίον παιδιών από το Χάρλεμ και υπέρ της διασημότητας-μεσίτη-πλέον Πλανητάρχη Trump που ζητούσε την επαναφορά της Θανατικής Ποινής και υπέρ ενός ποδοσφαιριστή, λατρεμένου αθλητή, celebrity που στεκόταν ως ένας ακόμα "μαύρος που τα κατάφερε" και η καταδίκη του θα ήταν μία ακόμα γροθιά στο στομάχι των απανταχού μαύρων της Αμερικής.
Όλες οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν είχαν χρώμα. Χρώμα λευκό και πράσινο. Λευκό σαν τους αντιπάλους τους και πράσινο σαν τα χρήματα που ο καθένας τους είχε. Γιατί, λοιπόν, ταξική και όχι φυλετική;
Διότι αυτού του είδους οι δίκες και οι καταδίκες ή αθωωτικές αποφάσεις συμβαίνουν παντού στον κόσμο. Και στον δικό μας, όπως θα μας επιβεβαίωνε το "παιδί με τα πράσινα σταράκια" και πόσοι ακόμα για όσα ζήσανε μέσα στον Οίκο της Θέμιδος. Ρωτήστε τη Μάγδα. Καθισμένοι σε έδρανα που οι Δικαστές και οι δικηγόροι ορκίστηκαν να υπηρετούν την Αλήθεια. Σε έδρανα που οικογένειες διαλύονται χωρίς αιτία και άνθρωποι καταστρέφονται ή γλιτώνουν αναλόγως με το χρώμα τους και το πάχος του πορτοφολιού τους.
Και κανένα silver lining; Ίσως ένα μόνο. Η σειρά του Netflix αποτελεί μια κραυγή ενάντια στη θανατική ποινή. Μία θανατική ποινή που υπάρχουν ακόμα μέρη που "επιβιώνει" και είναι το χείριστο σημείο ενός κόσμου με κρίση και αποφάσεις. Όχι γιατί είναι "εύκολο για τον ένοχο να πεθάνει γρήγορα" όπως λένε κάποιοι, αλλά γιατί αν ο Trump είχε δύναμη για αλλαγές το 1989, τότε οι έφηβοι του Central Park θα είχαν πεθάνει ως ένοχοι για βιασμό και ποτέ δε θα είχαν μάθει για την αθώωσή τους 13 χρόνια μετά. Δε θα είχαν χάσει μόνο την ελευθερία τους και τα καλύτερά τους χρόνια, αλλά και την ίδια τους τη ζωή. Ας ευχαριστήσουν, λοιπόν, την "τύχη" τους που δε μεγάλωναν στο Texas.
Τρομακτικά.
Δείτε τα.
