John Wick - Κριτική Ταινίας - Movie Review

Καλησπέρα σας...

     Τέταρτη, στη σειρά, κριτική ταινίας για τον εκπληκτικό κριτικό κινηματογράφου: εμένα. 

Περίμενα ΕΝΑΓΩΝΙΩΣ να βγει σε καλή ανάλυση η νέα ταινία του Keanu Reeves, John Wick, διότι, όπως γνωρίζετε, είμαι μεγάλος θαυμαστής του. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από τα βασικά σημεία της ταινίας και όσα πρέπει να ξέρει κάποιος που πάει να τη δει, προτού περάσουμε σε κάποια μικρά spoiler-άκια.

     Καταρχήν, η ταινία έχει ως σκηνοθέτες δύο πρώην (ή και νυν, δεν είμαι σίγουρος) stuntmen. Και οφείλω να ομολογήσω πως, πέραν κάποιων προβλημάτων με τη "φωτεινότητα" της ταινίας, η σκηνοθεσία τους ήταν αρκετά καλή. Μιας και από ότι παρατηρώ στο βιογραφικό τους είναι η πρώτη τους "μεγάλη" προσπάθεια, θα τους δώσω κάποια ελαφρυντικά και για το ότι "κλέβουνε" στυλ από άλλες ταινίες (Matrix, Oldboy κλπ) αλλά και για το ότι είναι αρκετά επιφανειακή η όλη ιστορία. Αρκετά υποσχόμενη προσπάθεια, πάντως.

     Δεύτερον, σε μια σκηνή στα πρώτα λεπτά της ταινίας ζητείται από τον Keanu να υπογράψει για να παραλάβει ένα δέμα. Παρατηρείστε την υπογραφή του, ειλικρινά νόμιζα πως γράφει έκθεση, μισή ώρα του πήρε.

     Τρίτον, γιατί πρέπει το αγαπημένο μου αυτοκίνητο να έχει οδηγηθεί σε ταινίες από δύο από τους πιο ατάλαντους μεγαλο-ηθοποιούς του Hollywood? Είναι πραγματικά απίστευτο!!

Τέταρτον, η ταινία τσιμπάει έναν βαθμό παραπάνω, έτσι στην ψύχρα, μόνο και μόνο επειδή συμμετέχουν σε αυτή δύο ηθοποιοί της καλύτερης σειράς όλων των εποχών, The Wire.

Και τώρα που τελειώσαμε με τα βασικά και τετριμμένα, ας περάσουμε στα αγαπημένα μας 

SPOILERS

      "Εντάξει, λατρεμένε Keanu, η γυναίκα σου πέθανε, μπορείς να κλάψεις. Τι? Δεν μπορείς? Καλά, άστο τότε, κάνε πως κλαις να γελάσουμε τουλάχιστον." θα ήταν μια καλή περιγραφή του πρώτου 20λεπτου της ταινίας. ΡΙΧΤΕ ΤΟΥ ΕΝΑ ΚΟΛΛΗΡΙΟ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΝΑ ΡΙΞΕΙ ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ, ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ!!!
      Σας είχα ξαναμιλήσει για αυτήν την ταινία,λέγοντας πως περιμένω με αγωνία τον Theon Greyjoy να κάνει μαλακία στον Keanu. Και την έκανε, that stupid fuckface!!! Του σκοτώνει, λοιπόν, το σκυλί (μετά θάνατον δωρό της γυναίκας του-σας σηκώθηκε η τρίχα εεεε???) και του κλέβει το αμάξι... Και ο Keanu αποφασίζει να γυρίσει πίσω στα παλιά του λημέρια και να σκοτώσει σχεδόν όλη τη Ρώσικη(μάλλον Ρώσικη, δε μας λέει) Μαφία. ΌΛΟΥΣ, όμως. Κάτι σε Steven Seagal αλλά στο πιο Matrix-ιάρικό του.
      Πέρα από τα αστεία του όλου εγχειρήματος, όπως το κλασσικό "ο κακός πιάνει τον καλό και του μιλάει κάνα μισάωρο πριν τον σκοτώσει, οπότε ο καλός καταφέρνει να ξεφύγει" έχω να τονίσω δύο αρνητικά και δύο θετικά για την ταινία (που όπως μαθαίνω θα έχει και ΙΙ, σαν τους τόμους των ΖΝ).
      Πρώτον, η ταινία έπρεπε, ΞΕΚΑΘΑΡΑ, να λέγεται The Boogeyman. Το καταλαβαίνω ότι έχουν υπάρξει κι άλλες ταινίες με αυτό το όνομα και δεν ήθελαν να το χρησιμοποιήσουν και πάλι, αλλά έπρεπε τουλάχιστον να μην χρησιμοποιούν τόσο πολύ τη λέξη μέσα στην ταινία.
Δεύτερον, όλη η επιστροφή του δολοφόνου ΜατριξοΣιγκάλ στηρίζεται στην εκδίκηση εναντίον του κωλόπαιδου που του έκανε τα προαναφερθέντα και όταν φτάνει η ώρα του, ένα απλό μπαμ μπαμ χωρίς καν να φαίνεται το πρόσωπο του Greyjoy...... Ένα Μεγάλο Ξενέρωμα!
Πάμε στα θετικά τώρα...
      Αρχικά, οφείλω να ομολογήσω πως, αφότου περάσαμε την όλη φάση που προσπαθούσε να κλάψει κι εγώ γελούσα μόνος μου, ο Reeves είναι αρκετά καλός στην ταινία. Ο λόγος προφανής, το μόνο που χρειαζόταν να κάνει ήταν να μένει ανέκφραστος(κάτι σαν τον Affleck στο Gone Girl).
Δεύτερον, η όλη ταινία ήταν αρκετά διασκεδαστική και ευχάριστη. Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι ήθελα εδώ και καιρό να δω τον Keanu σε νέες περιπέτειες, αλλά πιστεύω πως ευθύνεται και το γεγονός πως, λόγω των δύο σκηνοθετών, οι σκηνές "μάχης" ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες και "πραγματικές", με πολλά στοιχεία που θύμιζαν μάχες στο The Matrix (θύμιζαν απλώς ε, τουλάχιστον για εμάς που μεγαλώσαμε με αυτό...)!
Αρκετά καλή επιλογή ταινίας δράσης για να σκοτώσεις ένα 2ωράκι, εκεί καταλήγουμε λοιπόν.

Βαθμολογία : 7/10

Καλύτερη ατάκα : "John wasn't exactly the boogeyman. He's the one you sent to kill the fucking boogeyman."

Καλύτερη σκηνή : Επαναλαμβάνω, έχει σκηνές που θυμίζουν Reeves στο The Matrix...

Προτείνεται : Ξεκάθαρα, ως μια απλή ταινία δράσης, για ένα διασκεδαστικό 2ωράκι παρέα με τον John Wick... 

Υ.Γ.1 : Θα παρακαλούσα τους σκηνοθέτες στο σίκουελ να δώσουν βασικό ρόλο στον αγαπητό Lance Reddick και όχι ένα απλό ρολάκι. Ευχαριστώ.
Υ.Γ.2 : Από τις ταινίες που βρίσκονται στην παραπάνω λίστα, έχω δει αρκετές, αλλά για κάποιες δεν υπάρχει καν λόγος αναφοράς (The Drop - βαθμολογία 3/10 ) και για κάποιες θα συζητήσουμε με βάση τα μισητά Oscars ( Birdman - βαθμολογία 8/10 ).

Keep Watching Movies

...Until next time...

...Καλή θέαση σε όλους...

Gimme some Concerts

Πολύ καλησπέρα σας...
Μετά από αρκετό καιρό με ταινίες και πολιτική, ήρθε η ώρα να πούμε και κάτι άλλο... Και τι καλύτερο από μουσική? Τίποτα... Παρόλο που έχω δει πολλές συναυλίες αγαπημένων καλλιτεχνών(Linkin Park, Carlos Santana, Unkle, Wovenhand κλπ) και σύντομα πρόκειται να δω και The Black Keys(παρόλο που έγιναν αρκετά εμπορικοί τα τελευταία χρόνια) μαζί με The Black Angels (αν δεν ακυρωθεί) ομολογώ ότι είναι πάαααρα πολλοί εκείνοι που λαχταράω να παρακολουθήσω από κοντά. Αφήνω εκτός Editors, Damian Marley, B.B.King, The Cure (και κάποιους ακόμα), για να φτιάξω μια μικρή λίστα, λοιπόν, με -κάποιους από- τους πόθους που ελπίζω να εκπληρωθούν σύντομα, είτε σε Ελλαδικό χώρο είτε στο εξωτερικό...

10. Moby. Το καραφλό κάθαρμα από το America είναι ένας από τους καλύτερους σε όλα κι αυτόν τον κάνει νο.10 στη λίστα μου. Why does my heart feel so bad και δε συμμαζεύεται...

9. Tom Waits. Δεν ξέρω που θα πετύχω live αυτήν τη θεόσταλτη φωνή (με το γρέζι λες και είναι μηχανή από το Sons of Anarchy), αλλά μιας και έρχεται συχνά στην από δω μεριά του Ατλαντικού, είμαι αισιόδοξος, παρότι είναι 65 ετών. Chocolate Jesus βρεεεε...

8. Faithless. η αλήθεια είναι πως είχαν βγει εκτός δεκάδας εδώ και χρόνια, μιας και είχαν αποσυρθεί από τη μουσική βιομηχανία.. Παρ'όλα αυτά, ανακοινώσαν, επίσημα, μια συναυλία για να γιορτάσουν τα 20 χρόνια τους, στην Αγγλία. Αυτό σήμανε συναγερμό, όπως καταλαβαίνετε και δεν έχω παρά να ευχηθώ μια νέα αποχή για τους λατρεμένους Αγγλούκους. Μακάρι να μην είναι για ένα σόου μόνο η επιστροφή των παλαιμάχων της ελεκτρόνικα... We Come One...

7. System of a Down. Αλλάζουμε εντελώς στυλ και γυρνάμε στους βάρβαρους Αμερικανοαρμένιους με κάποια από τα καλύτερα headbanging κομμάτια ever και στίχους- τροφή για σκέψη...

6. Röyksopp. Ξαναγυρνάμε στην ελεκτρόνικα με τους ΛΑΤΡΕΜΕΝΟΥΣ Royksopp(λόγω είδους μουσικής δεν πάνε πιο πάνω, αλλιώς θα ήταν νούμερο 1). Μιλάμε, οι άνθρωποι θερίζουν, πάντα φρέσκοι, πάντα με κάτι καινούριο, πειραματισμοί και τρελές παραγωγές που ο Tiesto ζηλεύει γιατί είναι φλώρος και άσχετος. Τα τελευταία τους κατορθώματα είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακά, με τη βοήθεια της θεάς Robyn.(ακούγεται μόνο με τέρμα τη φωνή).

5. Pearl Jam. Μια από τις τελευταίες μεγάλες μπάντες της δεκαετίας του '90, με τον Eddie Vedder αρχηγό και lead singer να μαγνητίζει με τη φωνάρα του!!! Σύντομα θα τους δω κι αυτούς, ελπίζω! Άλλωστε, έχουν ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια ever.

4. Gorillaz. Μέχρι πριν 2 χρόνια, περίπου, οι Gorillaz ήταν στο Νο1 αυτής της λίστας, αλλά από τότε έχουν πέσει αρκετά λόγω της απουσίας τους. Βέβαια, μόλις πρόσφατα, ένας από τους συνιδρυτές της μπάντας, o Hewlett, ανακοίνωσε την επανένωση του γκρουπ και ελπίζουμε σε κυκλοφορία 5ου δίσκου μέσα στο 2015. Πόσο ζηλεύω???

3. Muse. Εδώ δε θα πω πολλά, παρά μόνο πως θεωρώ αυτήν την μπάντα τη μοναδική "νέα" μπάντα με potential για μυθική καριέρα στυλ Queen, Rolling Stones και όλων των άλλων μεγάλων. Ναι, ξέρω, ιεροσυλία, αλλά αυτό πιστεύω, live with it. Και κάτι ακόμα, αυτό το κομμάτι να ακούσω live ΕΤΣΙ και τι στον κόσμο...

2. Tool. Σαφέστατα, η πιο "δύσκολη" περίπτωση να πετύχω live... Αλλά, δεν πτοούμαι, νούμερο 2 στη λίστα, ανεβαίνοντας σταθερά και δυνατά όσα χρόνια τους ακούω (αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι τους που άκουσα) και σιγά σιγά καταφέρνω να κατανοήσω κάποια από τα νοήματα των κομματιών τους. Για πάαααρα πολλή σκέψη οι Tool, για ανήσυχα πνεύματα μόνο και για καλά μυημένους. Όσοι δεν τους γνωρίζετε, μάθετέ τους, αφού πρώτα δείτε μερικά videos του αγαπημένου τους stand-up comedian, του τεράστιου Bill Hicks! Η μόνη μου συμβουλή, αν τους ακούσετε(που θα έπρεπε), είναι να έχετε δίπλα τα lyrics, αλλιώς δεν υπάρχει ελπίδα...

1. Radiohead. Ούτε εδώ έχω να πω πάρα πολλά, μόνο το γεγονός πως πρόκειται, πιθανότατα, για την αγαπημένη μου, εν ενεργεία, μπάντα. Θεωρώ τον Thom Yorke τον mastermind της γενιάς του στη μουσική, ίσως έναν απο τους σημαντικότερους εν ζωή καλλιτέχνες παγκοσμίως και σε όλα τα είδη και ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΝ ΔΩ LIVE.  Ο άνθρωπος έχει αλλάξει τόσα είδη μουσικής που έχει ξεχάσει κι ο ίδιος τι έχει κάνει. Και πάντα τα κάνει τέλεια. Εδώ ένα δείγμα της δουλειάς του, για αρχάριους...

Ελπίζω, σύντομα, κάποια από αυτά τα lives να μου δωθεί η ευκαιρία να τα ζήσω. Εύχομαι και εσείς να διαγράφετε συνεχώς από τις λίστες σας τους καλλιτέχνες που θέλετε να δείτε live.

...Καλή ακρόαση σε όλους...

Music is Life, μαδαφάκερς!!!

Movies that changed my world

Καλησπέρα, καλησπέρα που λέει και ο Σταύρος. 

Επηρεασμένος από την πολύ ωραία και "απαιτητική" λίστα που έφτιαξε ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Στεργιόπουλος, για τις ταινίες που τον γαλούχησαν σα χαρακτήρα, αποφάσισα να φτιάξω κι εγώ τη δική μου λίστα, διότι, όπως μας μαθαίνει ο John Cusack στο High Fidelity, το να φτιάχνεις λίστες(για το οτιδήποτε) "τα σπάει".  

Φυσικά, κάποιοι απαραίτητοι περιορισμοί-διευκρινίσεις: Δε μιλάμε για τις καλύτερες ταινίες που έχω δει, αλλά για τις ταινίες που κατάφεραν, όχι μόνο να μπουν στην ταινιοθήκη μου, όχι μόνο να επηρεάσουν το φιλμικό μου γούστο, αλλά να "μπουν" στο χαρακτήρα μου και να τον επηρεάσουν τόσο, που να αλλάξει και η οπτική μου για τον κόσμο γύρω μου. (φαντάζομαι πως, αν κάποιος με ρωτήσει σε 10 χρόνια να ξανακάνω μια τέτοια λίστα, ίσως οι μισές ταινίες να έχουν αντικατασταθεί με άλλες)... 

Αναγκαστικά, μιας και αυτοϋποχρεώνομαι να φτιάξω 10άδα, πρέπει να αφήσω κάποιες ταινίες εκτός αυτής... Ως ένα φόρο τιμής, λοιπόν, σε όσες δεν τα κατάφεραν να μπουν στη δεκάδα μου, αναφέρω τις Eternal Sunshine of the Spotless Mind,   Pi,   Watchmen,   Se7en,   La Haine...

Ξεκινάμε, λοιπόν :

10. The Mist (2007) -Κάθε τόσο, μπαίνω στο IMDb να δω αν άλλαξε η βαθμολογία αυτής της ταινίας. Από τις μεγαλύτερες - βαθμολογικά - αδικίες κι αυτό επειδή δεν είναι ακριβώς ίδια με το βιβλίο του King... Who gives a fuck??? Η ταινία είναι, απλώς, σπουδαία. Ναι, οκ, ατάλαντοι ηθοποιοί, πλην εξαιρέσεων, αλλά και πάλι, η ταινία μιλά βαθιά στα ένστικτα του καθενός μας. Τουλάχιστον στα δικά μου. SuperMarket, γιγαντιαία σαρκοφάγα έντομα, βασικά ένστικτα και τραγικές ειρωνίες.. Αγνή απόλαυση.

Βαθμολογία: 8/10





 9. The Godfather (1972) - O Francis Ford Coppola μεγαλουργεί, σε μια ταινία μύθο - μια ταινία σταθμό για οτιδήποτε κινηματογραφικό είχε να κάνει μελλοντικά με την Μαφία, την Ιταλία, το καπουτσίνο, τα όπλα, τα καπέλα, τα κοστούμια κλπ κλπ κλπ. Ο Μάρλον Μπράντο παραδίδει μαθήματα ηθοποιίας μέσω της απλότητάς του κι εμείς μένουμε με το στόμα ανοιχτό όσες φορές κι αν το δούμε. Μαθήματα στυλ, μαθήματα τιμής, μαθήματα κινηματογράφησης. Όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα.

Βαθμολογία: 10/10

8. Κυνόδοντας (2009) - Θα αντιγράψω όσα έγραψα στο τελευταία "φιλμικό άρθρο' μου για τις καλύτερες Ευρωπαϊκές ταινίες της 10ετίας.  

Εξαιρετική κινηματογραφική αλληγορία της απλότητας του μυαλού και των πλαισίων που λειτουργεί, όταν το περιορίζεις. Τρομερός Λάνθιμος, ευτυχώς αναγνωρίστηκε "στα εξωτερικά" και μακάρι να μπορέσει να μείνει στο ύψος αυτής της δημιουργίας του και στο μέλλον. Πολλά παραπάνω από όσα μοιάζει να δείχνει αυτή η ταινία, με μάγεψε με την πρώτη ανάγνωση, με καθήλωσε με τη δεύτερη, αλλά και με όσες σκέψεις μου δημιούργησε. Ονειρική στιγμή η ατάκα:
"Το ζώο που μας απειλεί λέγεται γάτα. Είναι το πιο επικίνδυνο ζώο που υπάρχει..."

Βαθμολογία: 9/10

7. Trainspotting (1996) - Οι δύο καλύτερες ταινίες που αφορούν τα ναρκωτικά είναι ξεκάθαρα αυτή εδώ και το Requiem for a dream. Γιατί αυτή είναι στη λίστα, λοιπόν? Διότι το trainspotting είναι κάτι παραπάνω από ναρκωτικά, είναι κοινωνία, είναι η δομή της οικογένειας, του σχολείου, της παρέας ΚΑΙ των ναρκωτικών. Πραγματικό ποίημα, που ξεκινάει με την πιο δυνατή εισαγωγή ταινίας όλων των εποχών, ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ : "Choose Life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television, choose washing machines, cars, compact disc players and electrical tin openers. Choose good health, low cholesterol, and dental insurance. Choose fixed interest mortage repayments. Choose a starter home. Choose your friends. Choose leisurewear and matching luggage. Choose a three-piece suite on hire purchase in a range of fucking fabrics. Choose DIY and wondering who the fuck you are on a Sunday morning. Choose sitting on that couch watching mind-numbing, spirit-crushing game shows, stuffing fucking junk food into your mouth. Choose rotting away at the end of it all, pishing your last in a miserable home, nothing more than an embarrassment to the selfish, fucked up brats you spawned to replace yourself.
Choose your future.
Choose life."

Βαθμολογία: 9/10

6. Ikiru (1952) - Ο Akira Kurosawa είναι ο σπουδαιότερος Ιάπωνας σκηνοθέτης και κατά την ταπεινή μου άποψη, ένας από τους σπουδαιότερους παγκοσμίως. Εδώ, μας παρουσιάζει τον, μυθικό πια, Watanabe, ο οποίος προσπαθεί να βρει νόημα στη ζωή του, η οποία γλιστρά από τα χέρια του, αφού σύντομα πρόκειται να πεθάνει. Μαγικές εικόνες από τον Kurosawa, που παρουσιάζει σχεδόν όλες τις ταινίες του σαν καμβάδες ζωγραφικής, χρωματισμένους από το υπέροχο μυαλό του. Μουντάδα, κρύο που τρυπάει τα κόκκαλα ακόμα και μέσω της οθόνης και το εκπληκτικό story-telling του σκηνοθέτη, δημιουργούν μια ανεξήγητη επιθυμία στον θεατή να δει μια αλλαγή στο χαρακτήρα του Watanabe. Επιθυμία, που καμιά άλλη ταινία δε μου έχει δημιουργήσει. Έπος.

Βαθμολογία: 9/10

5. Apocalypse Now (1979) - Δε νομίζω πως μπορούν να ειπωθούν πολλά για αυτό το αριστούργημα, το δεύτερο του Coppola στη λίστα μου.. Από την απόκοσμα ιδιοφυή μουσική των The Doors, μέχρι το "The horror!!", ο σκηνοθέτης καταφέρνει να φτιάξει μια ταινία που δεν αφηγείται, δε μυθοποιεί/απομυθοποιεί το Βιετνάμ, αλλά είναι το ίδιο το Βιετνάμ και ο πόλεμός του, η καρδιά του σκότους! Σκληρή, χαωτική αλλά σε απόλυτη κινηματογραφική τάξη, καθηλωτική και φυσικά, το λατρεμένο έργο του Coppola. Όχι μόνο κατάφερε να φτιάξει, σχεδόν από το μηδέν, ένα νέο είδος πολεμικών ταινιών που δεν υπήρχε ως τότε, αλλά μπόρεσε να απεικονίσει την τρέλα του πολέμου σε όλο της το μεγαλείο και να μας την προσφέρει απλόχερα.

Βαθμολογία: 9/10

4. The Great Dictator (1940) - Σχεδόν οτιδήποτε έφτιαξε ο Τσάπλιν είναι σκέτο χρυσάφι... Μόνο που, εδώ, δεν είναι απλώς ένα επικό κινηματογραφικό δημιούργημα, αλλά μια γροθιά στο φασισμό, "γροθιά" που πρέπει να δίνεται ως εφόδιο σε κάθε παιδί που ξεκινάει να καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του. Μέσα στην καρδιά του φασισμού και της Χιτλερικής "αυτοκρατορίας", ο αγαπημένος Τσάρλι αποφασίζει να δημιουργήσει τον κορυφαίο, ίσως, μονόλογο όλων των εποχών.

Βαθμολογία: 10/10

3. Oldboy (2003) - Πλέον, το έχω πάρει απόφαση, ότι λίστα και να φτιάξω που να αφορά ταινίες, θα είναι μέσα το Oldboy. Εκτός κι αν μιλήσουμε για καρτούν. Την ταινία την είδα το 2009, 6 χρόνια μετά τη δημιουργία της και πάλι, όμως, ένιωθα σα να ήμουν εκεί στη γέννησή της. Μια ταινία που άλλαξε τον τρόπο που βλέπω ταινίες, ειδικά ταινίες εκδίκησης (και τα συναφή)... Όχι μόνο, όμως, καθώς το Oldboy είναι μια δίωρη "καταιγίδα" - δημιούργημα ενός τρελού σκηνοθέτη, μια καταιγίδα που σε αφήνει μουδιασμένο, αποσβολωμένο, με το στόμα ανοιχτό να αναφωνείς "τι λες τώρα ρε???" . Μου πήρε κάνα μισάωρο να επανέλθω στην πραγματικότητα μετά από την πρώτη προβολή της. Βέβαια, ακολούθησαν γύρω στις 5-6 ακόμη. Και κάθε φορά, η χαρά και ο ενθουσιασμός μου, με το που ξεκινάει, δεν περιγράφεται. Μια ταινία για την εκδίκηση, για την υπομονή και για τη βία που κρύβεται μέσα στον καθένα μας.

Βαθμολογία: 10/10

2. A Clockwork Orange (1971) - Το σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου, έργο ενός από τους 10 σπουδαιότερους κινηματογραφιστές όλων των εποχών, του Stanley Kubrick. Ίσως το σπουδαιότερο κινηματογραφικά να είναι το 2001:A Space Odyssey, αλλά το κουρδιστό πορτοκάλι μιλάει όσο καμιά άλλη ταινία για την κοινωνία. Και όχι για την κοινωνία του '70 που φτιάχτηκε, αλλά και για εκείνη του '90, για την κοινωνία του σήμερα. Ίσως το πιο διαχρονικό φιλμ που έχει εμφανιστεί, "χτυπάει" κατευθείαν στην καρδιά των προβλημάτων των νέων, της άρχουσας τάξης, της πλουτοκρατίας, των μέσων επικράτησης των δυνατών, του συστήματος που περιβάλλει τα πάντα γύρω μας και μας επιβάλλει μια συγκεκριμένη παρουσία-γνώμη-γούστο-άποψη και τέλος, την υπέρτατη πλύση εγκεφάλου που δεχόμαστε από παντού. Κι αν συνέβαινε αυτό μια φορά το 1971, μπορείτε να το πολλαπλασιάσετε καμια 500αριά φορές για να δείτε πόσο έντονα συμβαίνει σήμερα. Κάτι παραπάνω από διαχρονικό, λοιπόν, μαγευτικά & απογοητευτικά προφητικό.

Βαθμολογία: 10/10

1. The Seventh Seal (1957) - Κάποιες φορές (σπάνιες είναι αυτές), τα πάντα μπαίνουν στη θέση τους και νιώθεις ήρεμος για τη ζωή σου, τον εαυτό σου, το μυαλό σου. Μια από αυτές τις φορές, ήταν όταν πρωτοείδα το έπος του μεγαλύτερου σκηνοθέτη που πάτησε πόδι στη Γη, του Ingmar Bergman(ποτέ ως τότε δεν πίστευα ότι μπορεί να το καταφέρει αυτό το συναίσθημα "μια απλή ταινία"). Ένας άντρας αναζητά την αλήθεια στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής του, για το θάνατο, για το Θεό, για την ανθρωπότητα και για την ίδια του την υπόσταση, παίζει σκάκι με τον Μεγάλο Θεριστή και προσπαθεί να μείνει άνθρωπος μπροστά στα δεινά που συναντά. Πανίσχυρη ταινία, σε μαγνητίζει σε κάθε της σκηνή με την επιβλητικότητά της, αλλά και το μουντό σκοτάδι που εμπνέει από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Συναισθήματα που δύσκολα περιγράφονται για αυτό το επικό δείγμα Τέχνης!

Κάτι -πολύ- παραπάνω από μια ταινία.

Βαθμολογία: 10/10 

Το μόνο που έχω να πω, είναι πως όλες οι ταινίες αυτές, είναι Must See.

...Καλή θέαση σε όλους...