Movies that changed my world

Καλησπέρα, καλησπέρα που λέει και ο Σταύρος. 

Επηρεασμένος από την πολύ ωραία και "απαιτητική" λίστα που έφτιαξε ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Στεργιόπουλος, για τις ταινίες που τον γαλούχησαν σα χαρακτήρα, αποφάσισα να φτιάξω κι εγώ τη δική μου λίστα, διότι, όπως μας μαθαίνει ο John Cusack στο High Fidelity, το να φτιάχνεις λίστες(για το οτιδήποτε) "τα σπάει".  

Φυσικά, κάποιοι απαραίτητοι περιορισμοί-διευκρινίσεις: Δε μιλάμε για τις καλύτερες ταινίες που έχω δει, αλλά για τις ταινίες που κατάφεραν, όχι μόνο να μπουν στην ταινιοθήκη μου, όχι μόνο να επηρεάσουν το φιλμικό μου γούστο, αλλά να "μπουν" στο χαρακτήρα μου και να τον επηρεάσουν τόσο, που να αλλάξει και η οπτική μου για τον κόσμο γύρω μου. (φαντάζομαι πως, αν κάποιος με ρωτήσει σε 10 χρόνια να ξανακάνω μια τέτοια λίστα, ίσως οι μισές ταινίες να έχουν αντικατασταθεί με άλλες)... 

Αναγκαστικά, μιας και αυτοϋποχρεώνομαι να φτιάξω 10άδα, πρέπει να αφήσω κάποιες ταινίες εκτός αυτής... Ως ένα φόρο τιμής, λοιπόν, σε όσες δεν τα κατάφεραν να μπουν στη δεκάδα μου, αναφέρω τις Eternal Sunshine of the Spotless Mind,   Pi,   Watchmen,   Se7en,   La Haine...

Ξεκινάμε, λοιπόν :

10. The Mist (2007) -Κάθε τόσο, μπαίνω στο IMDb να δω αν άλλαξε η βαθμολογία αυτής της ταινίας. Από τις μεγαλύτερες - βαθμολογικά - αδικίες κι αυτό επειδή δεν είναι ακριβώς ίδια με το βιβλίο του King... Who gives a fuck??? Η ταινία είναι, απλώς, σπουδαία. Ναι, οκ, ατάλαντοι ηθοποιοί, πλην εξαιρέσεων, αλλά και πάλι, η ταινία μιλά βαθιά στα ένστικτα του καθενός μας. Τουλάχιστον στα δικά μου. SuperMarket, γιγαντιαία σαρκοφάγα έντομα, βασικά ένστικτα και τραγικές ειρωνίες.. Αγνή απόλαυση.

Βαθμολογία: 8/10





 9. The Godfather (1972) - O Francis Ford Coppola μεγαλουργεί, σε μια ταινία μύθο - μια ταινία σταθμό για οτιδήποτε κινηματογραφικό είχε να κάνει μελλοντικά με την Μαφία, την Ιταλία, το καπουτσίνο, τα όπλα, τα καπέλα, τα κοστούμια κλπ κλπ κλπ. Ο Μάρλον Μπράντο παραδίδει μαθήματα ηθοποιίας μέσω της απλότητάς του κι εμείς μένουμε με το στόμα ανοιχτό όσες φορές κι αν το δούμε. Μαθήματα στυλ, μαθήματα τιμής, μαθήματα κινηματογράφησης. Όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα.

Βαθμολογία: 10/10

8. Κυνόδοντας (2009) - Θα αντιγράψω όσα έγραψα στο τελευταία "φιλμικό άρθρο' μου για τις καλύτερες Ευρωπαϊκές ταινίες της 10ετίας.  

Εξαιρετική κινηματογραφική αλληγορία της απλότητας του μυαλού και των πλαισίων που λειτουργεί, όταν το περιορίζεις. Τρομερός Λάνθιμος, ευτυχώς αναγνωρίστηκε "στα εξωτερικά" και μακάρι να μπορέσει να μείνει στο ύψος αυτής της δημιουργίας του και στο μέλλον. Πολλά παραπάνω από όσα μοιάζει να δείχνει αυτή η ταινία, με μάγεψε με την πρώτη ανάγνωση, με καθήλωσε με τη δεύτερη, αλλά και με όσες σκέψεις μου δημιούργησε. Ονειρική στιγμή η ατάκα:
"Το ζώο που μας απειλεί λέγεται γάτα. Είναι το πιο επικίνδυνο ζώο που υπάρχει..."

Βαθμολογία: 9/10

7. Trainspotting (1996) - Οι δύο καλύτερες ταινίες που αφορούν τα ναρκωτικά είναι ξεκάθαρα αυτή εδώ και το Requiem for a dream. Γιατί αυτή είναι στη λίστα, λοιπόν? Διότι το trainspotting είναι κάτι παραπάνω από ναρκωτικά, είναι κοινωνία, είναι η δομή της οικογένειας, του σχολείου, της παρέας ΚΑΙ των ναρκωτικών. Πραγματικό ποίημα, που ξεκινάει με την πιο δυνατή εισαγωγή ταινίας όλων των εποχών, ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ : "Choose Life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television, choose washing machines, cars, compact disc players and electrical tin openers. Choose good health, low cholesterol, and dental insurance. Choose fixed interest mortage repayments. Choose a starter home. Choose your friends. Choose leisurewear and matching luggage. Choose a three-piece suite on hire purchase in a range of fucking fabrics. Choose DIY and wondering who the fuck you are on a Sunday morning. Choose sitting on that couch watching mind-numbing, spirit-crushing game shows, stuffing fucking junk food into your mouth. Choose rotting away at the end of it all, pishing your last in a miserable home, nothing more than an embarrassment to the selfish, fucked up brats you spawned to replace yourself.
Choose your future.
Choose life."

Βαθμολογία: 9/10

6. Ikiru (1952) - Ο Akira Kurosawa είναι ο σπουδαιότερος Ιάπωνας σκηνοθέτης και κατά την ταπεινή μου άποψη, ένας από τους σπουδαιότερους παγκοσμίως. Εδώ, μας παρουσιάζει τον, μυθικό πια, Watanabe, ο οποίος προσπαθεί να βρει νόημα στη ζωή του, η οποία γλιστρά από τα χέρια του, αφού σύντομα πρόκειται να πεθάνει. Μαγικές εικόνες από τον Kurosawa, που παρουσιάζει σχεδόν όλες τις ταινίες του σαν καμβάδες ζωγραφικής, χρωματισμένους από το υπέροχο μυαλό του. Μουντάδα, κρύο που τρυπάει τα κόκκαλα ακόμα και μέσω της οθόνης και το εκπληκτικό story-telling του σκηνοθέτη, δημιουργούν μια ανεξήγητη επιθυμία στον θεατή να δει μια αλλαγή στο χαρακτήρα του Watanabe. Επιθυμία, που καμιά άλλη ταινία δε μου έχει δημιουργήσει. Έπος.

Βαθμολογία: 9/10

5. Apocalypse Now (1979) - Δε νομίζω πως μπορούν να ειπωθούν πολλά για αυτό το αριστούργημα, το δεύτερο του Coppola στη λίστα μου.. Από την απόκοσμα ιδιοφυή μουσική των The Doors, μέχρι το "The horror!!", ο σκηνοθέτης καταφέρνει να φτιάξει μια ταινία που δεν αφηγείται, δε μυθοποιεί/απομυθοποιεί το Βιετνάμ, αλλά είναι το ίδιο το Βιετνάμ και ο πόλεμός του, η καρδιά του σκότους! Σκληρή, χαωτική αλλά σε απόλυτη κινηματογραφική τάξη, καθηλωτική και φυσικά, το λατρεμένο έργο του Coppola. Όχι μόνο κατάφερε να φτιάξει, σχεδόν από το μηδέν, ένα νέο είδος πολεμικών ταινιών που δεν υπήρχε ως τότε, αλλά μπόρεσε να απεικονίσει την τρέλα του πολέμου σε όλο της το μεγαλείο και να μας την προσφέρει απλόχερα.

Βαθμολογία: 9/10

4. The Great Dictator (1940) - Σχεδόν οτιδήποτε έφτιαξε ο Τσάπλιν είναι σκέτο χρυσάφι... Μόνο που, εδώ, δεν είναι απλώς ένα επικό κινηματογραφικό δημιούργημα, αλλά μια γροθιά στο φασισμό, "γροθιά" που πρέπει να δίνεται ως εφόδιο σε κάθε παιδί που ξεκινάει να καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του. Μέσα στην καρδιά του φασισμού και της Χιτλερικής "αυτοκρατορίας", ο αγαπημένος Τσάρλι αποφασίζει να δημιουργήσει τον κορυφαίο, ίσως, μονόλογο όλων των εποχών.

Βαθμολογία: 10/10

3. Oldboy (2003) - Πλέον, το έχω πάρει απόφαση, ότι λίστα και να φτιάξω που να αφορά ταινίες, θα είναι μέσα το Oldboy. Εκτός κι αν μιλήσουμε για καρτούν. Την ταινία την είδα το 2009, 6 χρόνια μετά τη δημιουργία της και πάλι, όμως, ένιωθα σα να ήμουν εκεί στη γέννησή της. Μια ταινία που άλλαξε τον τρόπο που βλέπω ταινίες, ειδικά ταινίες εκδίκησης (και τα συναφή)... Όχι μόνο, όμως, καθώς το Oldboy είναι μια δίωρη "καταιγίδα" - δημιούργημα ενός τρελού σκηνοθέτη, μια καταιγίδα που σε αφήνει μουδιασμένο, αποσβολωμένο, με το στόμα ανοιχτό να αναφωνείς "τι λες τώρα ρε???" . Μου πήρε κάνα μισάωρο να επανέλθω στην πραγματικότητα μετά από την πρώτη προβολή της. Βέβαια, ακολούθησαν γύρω στις 5-6 ακόμη. Και κάθε φορά, η χαρά και ο ενθουσιασμός μου, με το που ξεκινάει, δεν περιγράφεται. Μια ταινία για την εκδίκηση, για την υπομονή και για τη βία που κρύβεται μέσα στον καθένα μας.

Βαθμολογία: 10/10

2. A Clockwork Orange (1971) - Το σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου, έργο ενός από τους 10 σπουδαιότερους κινηματογραφιστές όλων των εποχών, του Stanley Kubrick. Ίσως το σπουδαιότερο κινηματογραφικά να είναι το 2001:A Space Odyssey, αλλά το κουρδιστό πορτοκάλι μιλάει όσο καμιά άλλη ταινία για την κοινωνία. Και όχι για την κοινωνία του '70 που φτιάχτηκε, αλλά και για εκείνη του '90, για την κοινωνία του σήμερα. Ίσως το πιο διαχρονικό φιλμ που έχει εμφανιστεί, "χτυπάει" κατευθείαν στην καρδιά των προβλημάτων των νέων, της άρχουσας τάξης, της πλουτοκρατίας, των μέσων επικράτησης των δυνατών, του συστήματος που περιβάλλει τα πάντα γύρω μας και μας επιβάλλει μια συγκεκριμένη παρουσία-γνώμη-γούστο-άποψη και τέλος, την υπέρτατη πλύση εγκεφάλου που δεχόμαστε από παντού. Κι αν συνέβαινε αυτό μια φορά το 1971, μπορείτε να το πολλαπλασιάσετε καμια 500αριά φορές για να δείτε πόσο έντονα συμβαίνει σήμερα. Κάτι παραπάνω από διαχρονικό, λοιπόν, μαγευτικά & απογοητευτικά προφητικό.

Βαθμολογία: 10/10

1. The Seventh Seal (1957) - Κάποιες φορές (σπάνιες είναι αυτές), τα πάντα μπαίνουν στη θέση τους και νιώθεις ήρεμος για τη ζωή σου, τον εαυτό σου, το μυαλό σου. Μια από αυτές τις φορές, ήταν όταν πρωτοείδα το έπος του μεγαλύτερου σκηνοθέτη που πάτησε πόδι στη Γη, του Ingmar Bergman(ποτέ ως τότε δεν πίστευα ότι μπορεί να το καταφέρει αυτό το συναίσθημα "μια απλή ταινία"). Ένας άντρας αναζητά την αλήθεια στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής του, για το θάνατο, για το Θεό, για την ανθρωπότητα και για την ίδια του την υπόσταση, παίζει σκάκι με τον Μεγάλο Θεριστή και προσπαθεί να μείνει άνθρωπος μπροστά στα δεινά που συναντά. Πανίσχυρη ταινία, σε μαγνητίζει σε κάθε της σκηνή με την επιβλητικότητά της, αλλά και το μουντό σκοτάδι που εμπνέει από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Συναισθήματα που δύσκολα περιγράφονται για αυτό το επικό δείγμα Τέχνης!

Κάτι -πολύ- παραπάνω από μια ταινία.

Βαθμολογία: 10/10 

Το μόνο που έχω να πω, είναι πως όλες οι ταινίες αυτές, είναι Must See.

...Καλή θέαση σε όλους...