Οι καλύτερες μουσικoβιογραφικές ταινίες όλων των εποχών / Best music-biography movies ever!!

Κάποια άλλη στιγμή θα μαζέψω και τις καλύτερες μουσικές ταινίες, γενικώς, αλλά τώρα -και λόγω του ότι είδα πρόσφατα το "Ρεμπέτικο"- μάζεψα τις καλύτερες βιογραφικές ταινίες που αφορούν μουσικούς. Ο μαγικός αριθμός είναι 7, αυτές είναι όσες αξίζει να σας προτείνω να δείτε, πάντα κατά τη γνώμη μου.  Επιφυλάσσομαι για δύο ταινίες που δεν έχω δει ακόμη, το Amadeus(πρέπει να βρω το κουράγιο να τη δω, μιας και είναι σχεδόν 3 ώρες) και το La môme. Οι υπόλοιπες είναι οι εξής, με βάση την αγάπη που έχω γι'αυτές :

7. Ray (2004) : Η ζωή και η "μαγεία" του μεγάλου Ray Charles, "παιγμένη" από έναν Jamie Foxx στα καλύτερά του (πήρε ειδικά μαθήματα σε Ινστιτούτο Braille για να μπορέσει να ενσαρκώσει όσο καλύτερα γίνεται το ρόλο). Ταινία - απόδειξη ότι ένας άνθρωπος που θέλει, μπορεί.

6. The Pianist (2002) : Μία απίστευτη ιστορία, από αυτές που πρέπει να πατήσεις στο Google για να μάθεις αν, όντως, είναι αληθινή ιστορία. Κι όμως, η ιστορία του Wladyslaw Szpilman είναι αληθινή και πέρα για πέρα συγκινητική. Μέσα από την καταστροφή του ΒΠΠ, ένας άνθρωπος επιβιώνει μέσα στα χαλάσματα της Βαρσοβίας παίζοντας πιάνο, φορώντας το "ειδικό περιβραχιόνιο"... Τρομερή σκηνοθετική ματιά από τον φοβερό (...όταν θυμάται) Roman Polanski.

5. Walk the Line (2005) : Ένας σπουδαίος τραγουδοποιός, ανεξάρτητος κι αυθεντικός ως το τέλος του, ο μεγάλος Johnny Cash, παρουσιάζεται μέσα από το πρόσωπο του εξαιρετικού Joaquin Phoenix.. Τα πρώτα χρόνια του, πριν το τραγούδι του κλέψει την καρδιά, τα χρόνια των μεγάλων επιτυχιών και του απίστευτου έρωτά του με την June Carter, καθώς και τα χρόνια των ναρκωτικών, των λαθών και των παθών του "άντρα με τα μαύρα".  Θα έβριζα την, γενικώς άθλια, Ακαδημία που ο Phoenix δεν πήρε Oscar, αλλά την ίδια χρονιά υπήρχε ο ανεπανάληπτος Truman Capote του Philip Seymour Hoffman.

4. Ρεμπέτικο (1983) : Αυτή η ταινία, του Κώστα Φέρρη, μας βάζει στα άδυτα, όχι μόνο των τραγουδιών, αλλά και των ζωών όσων "έφτιαξαν" το ρεμπέτικο. Μια ματιά, λοιπόν, στα ελληνικά blues, μέσα από τη ζωή της σπουδαίας Μαρίκας Νίνου, την οποία ενσαρκώνει εκπληκτικά η Σωτηρία Λεονάρδου. Από τη Σμύρνη του 1920 ως την καριέρα στην Αθήνα, την έξοδο στο εξωτερικό (Σικάγο) και την επιστροφή στα πάτρια εδάφη στα μέσα του 20ού αιώνα. Μια μεγάλη ρεμπέτισσα, μια μεγάλη ταινία.

3. Shine (1996) : Ο Geoffrey Rush, ένας εκπληκτικός ηθοποιός, πραγματοποιεί την καλύτερη εμφάνιση της καριέρας του(ως ο ενήλικας Helfgott) και κατ'εμέ, κάνει την ταινία άξια να τη δει κάποιος μόνο και μόνο για τον ίδιο. Παρ'όλα αυτά, η ταινία είναι έτσι κι αλλιώς καταπληκτική, παρουσιάζοντας τη ζωή του David Helfgott, ενός Αυστραλού πιανίστα, από τη νεαρή ηλικία και τον καταπιεστικό πατέρα, την κατάρρευσή του και την είσοδό του σε ψυχιατρικό άσυλο, ως και την έξοδό του από εκεί και την επιστροφή του στο μεγάλο του πάθος, το πιάνο και τη μουσική.(επικός Rush στην σκηνή του πιάνο-μπαρ).

2. 24Hour Party People (2002) : Η μόνη ταινία στη λίστα που δεν αφορά τη ζωή κάποιου μουσικού, αλλά εκείνη του Tony Wilson, του Mr.Manchester, ο οποίος μέσα από την εταιρεία του (Factory Records) και του club Hacienda προώθησε ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ σπουδαία ονόματα της παγκόσμιας μουσικής, που θα ήταν παράλειψη να μη γίνει ταινία για τον ίδιο. Η ταινία, με έναν διασκεδαστικό και κωμικοτραγικό τρόπο, μας παρουσιάζει την άνοδο της μουσικής του Μάντσεστερ, μια επανάσταση στην καλύτερη -μουσικά- χώρα του κόσμου, από την rock και την indie ως την ηλεκτρονική και ρέιβ μουσική. Έτσι για πλάκα θα αναφέρω κάποια ονοματάκια, με τα οποία ασχολείται η ταινία: Joy Division, Sex Pistols, Simply Red, Siouxsie and the Banshees, Iggy Pop, The Stranglers κλπ κλπ...

1. Control (2007) : Αποδέχομαι όσους πουν πως είμαι προκατειλημένος λόγω αγάπης στους Joy Division(σε 3 χρόνια ζωής γράψανε όσα άλλοι δεν κατάφεραν σε καριέρες δεκαετιών).
ΠΑΡ'ΟΛΑ ΑΥΤΑ, έχω να πω μερικά πραγματάκια για αυτήν εδώ την ταινία. Πρώτον, ο Sam Riley πρέπει να ξόδεψε "άπειρες" ώρες μπροστά στον καθρέφτη και μπροστά σε ότι video του Ian Curtis μπόρεσε να βρει. Ίδιος και εξαιρετικός. Δεύτερον, η απόφαση του σκηνοθέτη να γυρίσει την ταινία σε black&white νομίζω δίνει ένα έξτρα μπόνους σ'αυτή. Δίνει τη "μαυρίλα", το σκοτάδι που χρειάζεται για να περιγραφεί η ζωή (και η ψυχή, ίσως) του τρομερά ταλαντούχου, αλλά και τρομερά μπερδεμένου και άρρωστου Curtis. "He's lost control" σίγουρα, αλλά έστω και για αυτά τα τρία χρόνια καριέρας τον ευχαριστούμε.

So, fuck you Robin Williams...

Και γιατί fuck you? Διότι δεν είναι πολλοί εκείνοι οι ηθοποιοί/μουσικοί/καλλιτέχνες γενικώς, τους οποίους περιμένω με αγωνία για το επόμενο βήμα της καριέρας τους. Ακόμα λιγότεροι είναι οι κωμικοί που το έχουν καταφέρει αυτό για μένα. Ο Williams ήταν ένας από αυτούς τους λίγους και εκλεκτούς. Κι όχι γιατί πάντα συμμετείχε σε καλές ταινίες. Αλλά γιατί πάντα, είτε σε κωμωδία(κυρίως) είτε σε δράμα, ήταν το κάτι διαφορετικό. Όσες φορές κι αν πετύχεις το Jumanji ή το Bicentennial Man στο χαζοκούτι, θα κάτσεις να το δεις. Κι αυτό γιατί ο Williams (ακόμα και ως ρομπότ ή ως τζίνι του Αλλαντίν) δίνει κάτι διαφορετικό στους ρόλους του, στην Κωμωδία. Ένα σπάνιο ταλέντο που "έφυγε" στα 63 του, ξαφνικά για εμάς τους άσχετους, ίσως όχι τόσο ξαφνικά για τους δικούς του, αυτοκτονώντας μετά από βαριά κατάθλιψη που τον ταλαιπωρούσε.

Το "fuck you", λοιπόν, κολλάει στο γεγονός ότι "έφυγε" οικειοθελώς από το μπουρδέλο αυτό που λέγεται κόσμος και άφησε εμάς με έναν αξιόλογο άνθρωπο και κωμικό λιγότερο. Μπορεί το "κωμικός" να φαίνεται αστείο ή "μικρό" σε κάποιους, αλλά σίγουρα δεν είναι. Ρωτήστε τον ψυχίατρό σας! 

Το μόνο που έχω να πω είναι "fuck you" και "thank you" για όλους αυτούς τους ρόλους που μου χάρισες, τις ατελείωτες ερμηνείες και το αστείρευτο ταλέντο σου(για όσους δεν τα έχουν δει, ας ψάξουν τα live shows-standups που είχε κάνει). Mε τη σειρά που τους αγάπησα, λοιπόν, είναι οι εξής:

10. Man of the year (2006)

  9. One hour photo (2002)

  8. Jumanji (1995)

  7. Patch Adams (1998)

  6. Bicentennial Man (1999)

  5. Insomnia (2002)

  4. Good Morning Vietnam (1987)

  3. Dead Poets' Society (1989)

  2. Mrs. Doubtfire (1993)

  1. Good Will Hunting (1997)

Thank you, Robin Williams.

 Fuck you, Robin Williams.

Weep, and you weep alone...

Περίεργο ζώο ο άνθρωπος. Κι όχι μόνο για τους άλλους, αλλά κυρίως για τον εαυτό του. Φοράς το προσωπείο σου, σηκώνεσαι χαμογελαστός και πας στη δουλειά/σχολή/βόλτα κλπ σα να μην τρέχει τίποτα. Κι ας υποθέσουμε πως κάτι τρέχει. Ας υποθέσουμε πως είσαι στεναχωρημένος για τον χ,ψ λόγο. Δεν μπορείς να κυκλοφορείς δυστυχής και στεναχωρημένος έξω στο δρόμο, ο κόσμος σε κοιτάει σαν ένα προβληματικό ον, σα σκυλί προς ευθανασία. Σχεδόν δε δικαιούσαι να ΜΗΝ είσαι χαρούμενος και γελαστός. 

Laugh and the world will laugh with you, weep, and you weep alone, είχε γράψει η Ella Wheeler Wilcox και τείνω να συμφωνήσω με την προ 100ετίας "ατάκα" της.

Προφανώς, λοιπόν, η μιζέρια και η λύπη δεν είναι για παρέα. Ή μάλλον, έτσι μας έμαθε η κοινωνία να πιστεύουμε. Μας έμαθε να βγαίνουμε έξω να πίνουμε ποτάκια και να χαζεύουμε γκομενάκια ενώ η μόνη ανάγκη που έχουμε είναι μια καλή παρέα, ένα τσιγάρο και 2 δάκρυα για όποιο ανόητο ή σοβαρό πρόβλημα έχουμε. Μάθαμε να είμαστε φωνακλάδες και "αστείοι", να γελάμε πιεζόμενοι από το γίγνεσθαι της ηλιθιότητας γύρω μας και να τη βρίσκουμε με ψεύτικα φουσκωμένα βυζιά, τατουάζ στο φρύδι και να χειροκροτάμε ως βασιλιά όποιον ΚΑΤΑΦΕΡΕ να ανοίξει μια καφετέρια που έγινε in. Μάθαμε να συχνάζουμε σε ιντελεκτουέλ μαγαζιά και να ανεβάζουμε στίχους μοιραίων ποιητών που ούτε ξέραμε ότι υπήρχαν π.fb. (προ facebook). Μάθαμε να ρωτάμε "τι έπαθες" σε όποιον δεν είναι καλά, όχι από ενδιαφέρον, αλλά γιατί μας φαίνεται παράξενο που δεν γελάει, βιαζόμαστε να τον επαναφέρουμε στην "τάξη" της ανοησίας μας.

Κι όμως, σκέψου ποιον θεωρείς φίλο/η σου για να καταλάβεις τι άνθρωπος είσαι, τι χρειάζεσαι στη ζωή σου όταν δεν είσαι καλά. (Ναι, δικαιούσαι να μην είσαι καλά). Κρίνε ποιοι είναι εκείνοι που θες κοντά σου όταν είσαι λυπημένος και δέξου τους όπως είναι στις μαύρες τους. Surprise bitch που λέει κι ο Pinkman, δεν είναι εκείνοι που θα βγεις να παρτάρεις(wtf is that?). Είναι εκείνοι που θα κάτσεις σπίτι τους για μπύρες και ηλίθια αστεία περί λυκείου και φοιτητικής ζωής, είναι εκείνοι που θα βουλώσουν το στόμα τους και θα κάτσουν 2 μέτρα παραδίπλα αφήνοντάς σε στην ησυχία σου, δίνοντάς σου όση ώρα χρειάζεσαι για να σταθείς στα πόδια σου. Είναι εκείνοι που όταν πουν "τι έπαθες;" θα καταλάβεις το ενδιαφέρον στα μάτια τους, εκείνοι που θα έρθουν σπίτι σου ή θα απαντήσουν στο τηλέφωνο όταν και όποτε το χρειαστείς. 

Μπορεί εγώ να είμαι γεροπαράξενος και ανάποδος, αλλά ρε φίλε, η κοινωνία που ζεις δεν είναι ίσια. Η κοινωνία που ζεις εξυψώνει το τίποτα και το κάνει νούμερο 1. Το '98 οι Active Member έγραφαν "Στην εποχή αυτή που ζούμε των μετρίων, βασιλιάδες οι τρελοί των ηλιθίων" και ξέρεις κάτι, είχαν δίκιο. Δεν ξέρω για το '98, αλλά σίγουρα ο στίχος ισχύει στο έπακρό του στη σημερινή υποκουλτούρα που ζούμε. Ποια παγκόσμια οικονομία και ξένος δάκτυλος σου φταίει για τα δεινά σου, όταν οι μόνοι "σπουδαίοι" άνθρωποι που ξέρεις δεν έχουν καμία σχέση με τους Έλληνες που διαπρέπουν σε επιστήμες/τεχνολογία κλπ, αλλά ασχολούνται με κοκτέιλς και τατουάζ?
Που κολλάνε όλα αυτά με το "περίεργο ζώο ο άνθρωπος" θα με ρωτήσεις. Θα σου πω, αν δεν έκλεισες το link ακόμη. Δε γεννήθηκες να λατρεύεις το τίποτα, δε μεγάλωσες να τραγουδάς Πάολα σε ξεκωλάδικα περιμένοντας το γκομενάκι απέναντι να ανέβει στο τραπέζι μπας και δεις το βρακί της, δεν ονειρεύτηκες να έχεις 100 "φίλους" στο smartphone έτοιμους για ποτάρες. Κάπου, κανείς νομίζω δεν ξέρει που, το χάσαμε. Και οι νέες γενιές το χάνουν όλο και πιο γρήγορα. Μπλέξαμε σε ένα πλαίσιο, ένα τριπάκι, που μας επιβάλλει συμπεριφορές, ντυσίματα, κουρέματα και λυκοφιλίες. Γι'αυτό είμαστε περίεργα ζώα. Γιατί, ως ζώα, θα έπρεπε να φροντίζουμε τις ανάγκες μας και τις ανάγκες των δικών μας. Αντ'αυτού, φροντίζουμε τις ψευτοανάγκες μιας κοινωνίας που δε μας προσφέρει τίποτα παρά αποξένωση και ψεύτικη χαρά. Κανείς δε γεύεται τα συναισθήματά του, όλα έρχονται κονσερβοποιημένα, όπως "πρέπει να είναι". 

Και σε ρωτάω "φίλε" μου, αν δεν κλάψεις στ'αλήθεια, ποιος σου είπε ότι γελάς με την καρδιά σου?

Παρακμή...