Weep, and you weep alone...

Περίεργο ζώο ο άνθρωπος. Κι όχι μόνο για τους άλλους, αλλά κυρίως για τον εαυτό του. Φοράς το προσωπείο σου, σηκώνεσαι χαμογελαστός και πας στη δουλειά/σχολή/βόλτα κλπ σα να μην τρέχει τίποτα. Κι ας υποθέσουμε πως κάτι τρέχει. Ας υποθέσουμε πως είσαι στεναχωρημένος για τον χ,ψ λόγο. Δεν μπορείς να κυκλοφορείς δυστυχής και στεναχωρημένος έξω στο δρόμο, ο κόσμος σε κοιτάει σαν ένα προβληματικό ον, σα σκυλί προς ευθανασία. Σχεδόν δε δικαιούσαι να ΜΗΝ είσαι χαρούμενος και γελαστός. 

Laugh and the world will laugh with you, weep, and you weep alone, είχε γράψει η Ella Wheeler Wilcox και τείνω να συμφωνήσω με την προ 100ετίας "ατάκα" της.

Προφανώς, λοιπόν, η μιζέρια και η λύπη δεν είναι για παρέα. Ή μάλλον, έτσι μας έμαθε η κοινωνία να πιστεύουμε. Μας έμαθε να βγαίνουμε έξω να πίνουμε ποτάκια και να χαζεύουμε γκομενάκια ενώ η μόνη ανάγκη που έχουμε είναι μια καλή παρέα, ένα τσιγάρο και 2 δάκρυα για όποιο ανόητο ή σοβαρό πρόβλημα έχουμε. Μάθαμε να είμαστε φωνακλάδες και "αστείοι", να γελάμε πιεζόμενοι από το γίγνεσθαι της ηλιθιότητας γύρω μας και να τη βρίσκουμε με ψεύτικα φουσκωμένα βυζιά, τατουάζ στο φρύδι και να χειροκροτάμε ως βασιλιά όποιον ΚΑΤΑΦΕΡΕ να ανοίξει μια καφετέρια που έγινε in. Μάθαμε να συχνάζουμε σε ιντελεκτουέλ μαγαζιά και να ανεβάζουμε στίχους μοιραίων ποιητών που ούτε ξέραμε ότι υπήρχαν π.fb. (προ facebook). Μάθαμε να ρωτάμε "τι έπαθες" σε όποιον δεν είναι καλά, όχι από ενδιαφέρον, αλλά γιατί μας φαίνεται παράξενο που δεν γελάει, βιαζόμαστε να τον επαναφέρουμε στην "τάξη" της ανοησίας μας.

Κι όμως, σκέψου ποιον θεωρείς φίλο/η σου για να καταλάβεις τι άνθρωπος είσαι, τι χρειάζεσαι στη ζωή σου όταν δεν είσαι καλά. (Ναι, δικαιούσαι να μην είσαι καλά). Κρίνε ποιοι είναι εκείνοι που θες κοντά σου όταν είσαι λυπημένος και δέξου τους όπως είναι στις μαύρες τους. Surprise bitch που λέει κι ο Pinkman, δεν είναι εκείνοι που θα βγεις να παρτάρεις(wtf is that?). Είναι εκείνοι που θα κάτσεις σπίτι τους για μπύρες και ηλίθια αστεία περί λυκείου και φοιτητικής ζωής, είναι εκείνοι που θα βουλώσουν το στόμα τους και θα κάτσουν 2 μέτρα παραδίπλα αφήνοντάς σε στην ησυχία σου, δίνοντάς σου όση ώρα χρειάζεσαι για να σταθείς στα πόδια σου. Είναι εκείνοι που όταν πουν "τι έπαθες;" θα καταλάβεις το ενδιαφέρον στα μάτια τους, εκείνοι που θα έρθουν σπίτι σου ή θα απαντήσουν στο τηλέφωνο όταν και όποτε το χρειαστείς. 

Μπορεί εγώ να είμαι γεροπαράξενος και ανάποδος, αλλά ρε φίλε, η κοινωνία που ζεις δεν είναι ίσια. Η κοινωνία που ζεις εξυψώνει το τίποτα και το κάνει νούμερο 1. Το '98 οι Active Member έγραφαν "Στην εποχή αυτή που ζούμε των μετρίων, βασιλιάδες οι τρελοί των ηλιθίων" και ξέρεις κάτι, είχαν δίκιο. Δεν ξέρω για το '98, αλλά σίγουρα ο στίχος ισχύει στο έπακρό του στη σημερινή υποκουλτούρα που ζούμε. Ποια παγκόσμια οικονομία και ξένος δάκτυλος σου φταίει για τα δεινά σου, όταν οι μόνοι "σπουδαίοι" άνθρωποι που ξέρεις δεν έχουν καμία σχέση με τους Έλληνες που διαπρέπουν σε επιστήμες/τεχνολογία κλπ, αλλά ασχολούνται με κοκτέιλς και τατουάζ?
Που κολλάνε όλα αυτά με το "περίεργο ζώο ο άνθρωπος" θα με ρωτήσεις. Θα σου πω, αν δεν έκλεισες το link ακόμη. Δε γεννήθηκες να λατρεύεις το τίποτα, δε μεγάλωσες να τραγουδάς Πάολα σε ξεκωλάδικα περιμένοντας το γκομενάκι απέναντι να ανέβει στο τραπέζι μπας και δεις το βρακί της, δεν ονειρεύτηκες να έχεις 100 "φίλους" στο smartphone έτοιμους για ποτάρες. Κάπου, κανείς νομίζω δεν ξέρει που, το χάσαμε. Και οι νέες γενιές το χάνουν όλο και πιο γρήγορα. Μπλέξαμε σε ένα πλαίσιο, ένα τριπάκι, που μας επιβάλλει συμπεριφορές, ντυσίματα, κουρέματα και λυκοφιλίες. Γι'αυτό είμαστε περίεργα ζώα. Γιατί, ως ζώα, θα έπρεπε να φροντίζουμε τις ανάγκες μας και τις ανάγκες των δικών μας. Αντ'αυτού, φροντίζουμε τις ψευτοανάγκες μιας κοινωνίας που δε μας προσφέρει τίποτα παρά αποξένωση και ψεύτικη χαρά. Κανείς δε γεύεται τα συναισθήματά του, όλα έρχονται κονσερβοποιημένα, όπως "πρέπει να είναι". 

Και σε ρωτάω "φίλε" μου, αν δεν κλάψεις στ'αλήθεια, ποιος σου είπε ότι γελάς με την καρδιά σου?

Παρακμή...