Συνεχίζω με νέα κριτική, μετά την προχθεσινή του Fury... Αυτή τη φορά, απομακρυνόμαστε από πολέμους, καταστροφές και ακριβές παραγωγές και τριγυρνάμε στη Νέα Υόρκη του 1961, παρέα με τους λατρεμένους και τρελούς αδελφούς Κοέν.
Πιο συγκεκριμένα, μεταφερόμαστε στο Greenwich Village για να δούμε έναν ακόμα από τους αξιαγάπητους losers που μας έχουν παρουσιάσει τόσα χρόνια. Το Inside Llewyn Davis, λοιπόν, καταγράφει τον Llewyn να προσπαθεί να τα καταφέρει ως φολκ τραγουδιστής, στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή (ακριβώς πάνω στην επαναφορά της φολκ στο προσκήνιο), αλλά δυστυχώς για εκείνον, δεν είναι ούτε τυχερός, αλλά ούτε έχει αυτό το κάτι μαγικό που χρειάζεται για να γίνεις "big fat star".
SPOILER ALERT
Πολλοί, βλέποντας το εξώφυλλο της ταινίας, πίστεψαν πως είναι μια Κοενική μεταφορά της αρχής της καριέρας του Bob Dylan.
Κάποιοι, πιο γνώστες της φολκ μουσικής, πίστεψαν πως είναι η μεταφορά της αυτοβιογραφίας του Dave Van Ronk και όχι αδίκως, μιας και υπάρχει άλμπουμ "Inside Dave Van Ronk" του 1964 από τον ίδιο. Παρ'όλα αυτά. οι αδελφοί Κοέν μας εκπλήσσουν για ακόμη μια φορά, μιας και αποφάσισαν να κάνουν μία μίξη των δύο, αλλά και να προσθέσουν δικά τους -αυτό έλειπε- στοιχεία. Ο Llewyn, λοιπόν, σαν άλλος Οδυσσέας προσπαθεί να επιβιώσει στον σκληρό χειμώνα της Νέας Υόρκης, περιφερόμενος από καναπέ σε καναπέ όσων γνωστών και φίλων του έχουν απομείνει, παρέα με έναν σάκο και την κιθάρα του. Συνοδοιπόρος του, μα περισσότερο μια Κοενική αλληγορία μέσα στην ταινία μας, ο γάτος ενός φιλικού ζευγαριού, τον οποίο χάνει ο πρωταγωνιστής μας, μα καταφέρνει να ξαναβρεί το δρόμο του προς το σπίτι... Τ' όνομα του γάτου? Οδυσσέας...
Πανέμορφα τραγούδια ντύνουν το "κυκλικό κωμικό δράμα" ,όπως μ'αρέσει να αποκαλώ τις ταινίες των Κοέν και όπως τους φαντάζομαι να τις δημιουργούν. Ένας από τους λόγους που λάτρεψα το στυλ τους είναι η ΜΗ-ανάγκη τους για κλείσιμο, εξού και το ...κυκλικό!
Πολλά από τα δραματικά στοιχεία της ταινίας μοιάζουν με το Barton Fink, αλλά κυρίως, απολαμβάνουμε ακόμα ένα road trip, όπως μόνο τα δύο αδέλφια ξέρουν να δημιουργούν (π.χ. O Brother, Where Art Thou?)... Ένα road trip, χωρίς πραγματικό τέλος, αλλά με τη δημιουργία ακόμα περισσότερων αποριών για την τύχη του πρωταγωνιστή μας. Όλα ήταν ένα όνειρο ή μήπως η ζωή του είναι προκαθορισμένη από την ατυχία του?
Κι εκεί που όλα αρχίζουν και τελειώνουν -μα πάντα μένουν ίδια- για τον Llewyn, ένας νεαρός τραγουδιστής ακούγεται στο βάθος με εκείνη την λεπτή χαρακτηριστική φωνή και το τρελό μαλλί του(τον Bobby εννοώ), έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο ολόκληρο μέσα από τη μουσική του, την ίδια μουσική με τον loser μας... Όλα είναι στιγμές και οι Κοέν το αποτυπώνουν γλαφυρά και παραστατικά μέσα σ' ένα δύωρο.
Bonus, η συμμετοχή του υπέροχου John Goodman, ως μισοτελειωμένου-μισότρελου Jazz-ίστα..
Σίγουρα, δεν είναι η καλύτερη ταινία τους, ούτε καν στην 5άδα τους, αλλά ακόμα κι εδώ το στίγμα τους είναι φανερό, αν και, ίσως, θα έπρεπε να διαρκεί λίγο παραπάνω ώστε να μπούμε καλύτερα στο κλίμα της εποχής. Δε μου άρεσε η συμμετοχή του Justin Timberlake, παρόλο που ταιριάζει στο ρόλο του βλαχοχίπστερ-καριερίστα της εποχής και πιστεύω πως θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος πρωταγωνιστής από τον Oscar Isaac...
Βαθμολογία : 7/10
Καλύτερη ατάκα : Llewyn: "In my experience, the world's divided into two kinds of people. The kind who divide the world into two kinds of people..."
Jean: "And losers? "
Καλύτερη σκηνή: Η σκηνή όπου ο Llewyn παρουσιάζει ένα τραγούδι του σε έναν "μεγαλοπαραγωγό" του Σικάγο, το οποίο, μάλιστα, είναι όντως παρμένο από την αυτοβιογραφία του Van Ronk.
Προτείνεται : Σε φίλους των Κοέν, ανεπιφύλακτα... Στους υπολοίπους, give it a try...
...Until next time...
...Καλή θέαση σε όλους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου