Mad Max: Fury Road - Κριτική Ταινίας - Movie Review

Καλημέρα σας...

Συνεχίζουμε τις κριτικές ταινιών με το μετα-αποκαλυπτικό "παιδί" του George Miller, το νέο Mad Max: Fury Road. Ας ξεκινήσουμε, για μια ακόμη φορά, από τα βασικά. Ακριβώς 30 χρόνια μετά το τελευταίο Mad Max του, με πρωταγωνιστή τον Mel Gibson, ο σκηνοθέτης επιστρέφει με το μοναδικό franchise που κατάφερε να έχει μια κάποια επιτυχία για τον ίδιο, μετά από σχεδόν 40 χρόνια καριέρας.

Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι μεγάλος φαν του είδους των b-movies, παρ'όλα αυτά οι εποχές που "βγήκε" το πρώτο Mad Max ήταν τέτοιες που επέτρεψαν στον Miller να φτιάξει έναν μύθο γύρω από τον χαρακτήρα, έναν ήρωα. Σε συνέχεια, λοιπόν, αυτού του τρελού χαρακτήρα και της τρελής "γιορτής" των αυτοκινητιστικών κυνηγητών, έρχεται ο Tom Hardy να ενσαρκώσει έναν ρόλο -θα έλεγες- κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. 

Για όσους δεν ξέρουν την "ιστορία" του Max, να πούμε ότι βρισκόμαστε κάποια χρόνια μετά την κατάρρευση του σημερινού "πολιτισμού" και οι μόνοι που επιβιώνουν είναι οι αδίστακτοι και οι "πετρελαιο-κατέχοντες". Λαοί μέσα σε πολιτική, πολιτισμική και κοσμική ανέχεια, προσπαθούν να επιβιώσουν τις λεηλασίες των "αναρχικών" και την έλλειψη φαγητού-πόσιμου νερού. Σε αυτήν εδώ την ταινία, κάτι ανάμεσα σε remake και επαναπροσδιορισμό όλων των δεδομένων της αρχικής, ο Miller τοποθετεί στον κεντρικό άξονα της ιστορίας την Furiosa, μια άγρια Αμαζόνα-στρατηγό του Immortan Joe (ο αρχηγός της φυλής, που υπόσχεται στους Αλμπίνο πολεμιστές του μια θέση στη Βαλχάλα). Όταν, όμως, εκείνη δεν υπακούσει τις εντολές του αρχηγού της και προσπαθήσει να χαράξει το δρόμο της μέσα στην έρημο, τότε όλα αλλάζουν κι ένα τρελό κυνήγι ξεκινάει...

SPOILERS

Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά, τα οποία νομίζω είναι πολύ ξεκάθαρα σε αυτό το δύωρο καταιγισμό δράσης.

Αρχικά, να πω ότι η ταινία αποτελεί μια τρομερή απόδειξη του γιατί ο κινηματογράφος-δράσης έχει ανέβει τόσο πολύ πια. Σε σχέση με την παλιά ταινία, όπου -απολύτως λογικά- οι σκηνές δράσης ήταν τουλάχιστον αστείες, εδώ είσαι με κομμένη την ανάσα σε παραπάνω από τη μισή ταινία. "Αυτό έλειπε" θα έλεγε κάποιος, αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο να φτιάξεις μια ταινία ξεκάθαρης δράσης και να μην κάνεις ατοπήματα (πολλά τα παραδείγματα).

Τρομερή ερμηνεία από την Charlize Theron, με την απαραίτητη "τρέλα στο μάτι" να ξεπερνά τα αναμενόμενα.. Τολμώ να πω ότι είναι η καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της, μετά το Monster του 2003. Συνεχίζουμε με τη σκηνοθεσία αυτή καθαυτή από τον Miller. Εξαιρετική δουλειά, με πλήρη εκμετάλλευστη του φυσικού χώρου, της σκόνης, των βουνών κλπ. Κυρίως, όμως, ξεχωρίζουν οι ΥΠΕΡΟΧΕΣ -σχεδόν μαγευτικές- βραδινές σκηνές, που προσωπικά δεν ήθελα να τελειώσουν. Μαζί, λοιπόν, με την πολύ καλή και προσεγμένη φωτογραφία της ταινίας, ο Miller θέτει νέα υψηλά standars για όποιον θέλει να βγάλει action-B-movie από εδώ και πέρα. 

Τελευταίο, αλλά και ωραιότερο, ο ΚΙΘΑΡΙΣΤΑΣ. Ναι ρε παιδιά, όλες οι εκστρατείες έτσι πρέπει να γίνονται. Με κάποιον τύπο δεμένο σαν σε κατάρτι να παίζει θεσπέσια ηλεκτρική κιθάρα και πίσω του να βαράνε τα τύμπανα του πολέμου. Πανέξυπνη και με "λεπτό" χιούμορ σκηνοθετική παρέμβαση, που προσθέτει ακόμη μεγαλύτερη αξία στην τρομερή μουσική της ταινίας.

Ας περάσουμε στα αρνητικά της ταινίας, τα οποία -ίσως- μόνο κάποιος που δεν αγαπάει το είδος θα επεσήμανε.

Ξεκινάω από το πιο βασικό όλων. Η ταινία λέγεται Mad Max κι ο Max είναι δευτερεύον ρόλος. Θα έπρεπε να λέγεται Mad Furiosa. Εντάξει, George Miller, όλοι καταλάβαμε ότι θα βγάλεις και δεύτερη ταινία... Και πάλι, όμως, ο Hardy αδικείται, καθώς φαίνεται να είναι ένας βοηθητικός ρόλος, όσο είναι και ο αλμπίνο πολεμιστής Nux. 

Δεύτερον, η ταινία ξεκινάει καταιγιστικά, σε πιάνει από το λαιμό και σου λέει "ΠΑΜΕ". Παρ'όλα αυτά, είναι τόση η... καταιγίδα των πρώτων λεπτών, που μετά κάπου "πέφτει". 

Τρίτον και σπουδαιότερο για έναν μη-λάτρη των b-movies (όπως είπα και πριν) είναι το γεγονός πως η ταινία, στην ουσία, δεν έχει πλοκή. Έχει έναν καταιγισμό δράσης, εμπνευσμένο μεν, σκέτη δράση δε. Δεν αναπτύσσονται οι χαρακτήρες ούτε στο ελάχιστο (ειδικά σε σχέση με την αρχική τριλογία) και όσο κι αν το κάνει επίτηδες ο σκηνοθέτης για να μας δείξει σκηνές από το παρελθόν του Max στην επόμενη (έτσι το φαντάζομαι εγώ), δεν παύει η ταινία να μοιάζει ελλιπής. Εμφανίζονται τόσες πολλές "φυλές" - είδη ανθρώπων και κατηγορίες, που κάτι θα έπρεπε να παρουσιάσει, έστω κι αν θυσίαζε μισή ώρα δράσης ή αν η ταινία γινόταν μισή ώρα περισσότερη.

Mad Max, λοιπόν, 36 χρόνια μετά τον πρώτο. Μια ταινία φτιαγμένη να βλέπεται ΜΟΝΟ σε κινηματογραφικό πανί και όχι στο σπίτι και την οθόνη του υπολογιστή. Πάρτε, λοιπόν, τα ποπ-κορν σας, αδειάστε το μυαλό σας και απολαύστε "άπειρα" οχήματα κάθε είδους να τρέχουν στην έρημο...

Βαθμολογία :  8/10

Καλύτερη ατάκα : "Hope is a Mistake" , καθώς και η αρχική του ατάκα :
"My name is Max. My world is reduced to a single instinct: Survive. As the world fell it was hard to know who was more crazy. Me... Or everyone else."

Καλύτερη σκηνή :  Με διαφορά από τη δεύτερη, η νυχτερινή σκηνή με τον "Bullet Farmer" να εφορμά εναντίον των επαναστατών πάνω στο όχημά του, gun blazing που λένε και οι Αμερικανοί.

Προτείνεται :  Ναι. Προτιμήστε, όμως, τον κινηματογράφο όσοι μπορείτε, η ταινία το αξίζει.

...Until next time...

...Καλή θέαση σε όλους...

White God (Fehér isten) - Κριτική Ταινίας - Movie Review

Καλησπέρα σας... 

Σε "κριτική" έκσταση τις τελευταίες μέρες, φτάνω χτες να δω τη νέα ταινία του Kornél Mundruczó, White God. Ξεκινώντας από τα βασικά, η ταινία ήταν η επίσημη πρόταση της Ουγγαρίας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας του 2014-'15, όπου δεν κατάφερε να μπει στην τελική 5άδα, από την οποία νικήτρια ανακηρύχθηκε η -λατρεμένη πια- Ida. Δύο τα νοήματα της ταινίας, ένα το επιφανειακό που παρουσιάζεται στην ιστορία καθαυτή κι ένα αυτό που κρύβεται πίσω από κάθε σκηνή.. Αυτό θα προσπαθήσω να "ψυχογραφήσω" όσο καλύτερα μπορώ.

Το "πορτρέτο" του σκηνοθέτη περιλαμβάνει μια νεαρή κοπέλα στη σύγχρονη Ουγγαρία, η οποία παρέα με το σκύλο της, Hagen, περνά ξένοιαστες στιγμές, εώς ότου ο πατέρας της τον πετάξει στην άκρη του δρόμου. Ο ημίαιμος σκύλος δεν είναι πουθενά ευπρόσδεκτος, μιας και οι πρακτικές των "σύγχρονων" κοινωνιών απαιτούν να πληρώνει φόρο όποιος έχει στην κατοχή του έναν τέτοιο -όχι ράτσας- σκύλο. Αφού, λοιπόν, χωρίζονται οι δρόμοι των δύο, της μικρής Lili και του Hagen (τον οποίο "υποδύονται" 2 διαφορετικοί σκύλοι στην ταινία), εμείς παρακολουθούμε τις παράλληλες ζωές τους. Η Lili προσπαθεί απεγνωσμένα να ξαναβρεί το σκύλο της, θυμωμένη με τον αυταρχικό πατέρα της, ενώ από την άλλη ο Hagen πέφτει από τον έναν "κακό" στον άλλον, καταλήγοντας στα χέρια ενός ανθρώπου που ασχολείται με τις κυνομαχίες. Θα καταφέρουν να ξαναενωθούν...?

Spoilers

Με εξαιρετικό τρόπο, ο σκηνοθέτης μας δείχνει το πως μετατρέπονται οι σκύλοι "του καναπέ" (όπως αποκαλούν τον Hagen στην ταινία) σε σκυλιά-δολοφόνοι (σκληρές σκηνές, που, όμως, έγιναν μέσω μοντάζ και χωρίς να βασανιστούν πραγματικά ζώα). Μέσα σε λίγες εβδομάδες, το γλυκό σκυλάκι που έγλυφε το χέρι ακόμη κι ενός ξένου, αρχίζει να γρυλίζει σε οτιδήποτε βρεθεί μπροστά του, φτάνοντας να σκοτώσει με "μίσος" τον αντίπαλο σκύλο που θα βρεθεί στο ρινγκ απέναντί του. Κι ενώ τον περιμένει μια τρομερή "καριέρα" ως δολοφόνος του ρινγκ, ο Hagen αποδρά κι επιστρέφει στους υπόλοιπους αδέσποτους φίλους του. Εκεί, για κακή του τύχη, τον μαζεύουν στο "καταφύγιο" της πόλης(ο γνωστός μας μπόγιας δηλαδή). Κι εκεί που όλα μοιάζουν δυσοίωνα για τον σκυλάκο μας και όλους τους φίλους του μέσα στο καταφύγιο, εκείνοι καταφέρνουν να αποδράσουν και να ξεχυθούν στους δρόμους της Βουδαπέστης. Όχι, όμως, αναίμακτα. Σαν αρχηγός συμμορίας-αγέλης, ο Hagen καθοδηγεί τους σκύλους εναντίον των ανθρώπων που του έκαναν κακό, όπως για παράδειγμα τον τσιγγάνο που τον πούλησε ως σκύλο κυνομαχιών και παίρνει την εκδίκησή του. Αφού "επισκέπτονται" αρκετούς, κατευθύνονται προς τη Lili. Εκείνη, έχοντας ακόμη την αθωότητα στην καρδιά της και όχι τη σκληρή και αδυσώπητη λογική του ενήλικα, ελπίζει και προσπαθεί μέχρι τελευταία στιγμή να "λογικέψει" το σκύλο της, σε αντίθεση με τον πατέρα της... Ποιος θα νικήσει στο τέλος? Η αγάπη ή ο φόβος...?

Τρομερή ταινία, ακόμη και ως "σκέτη" περιγραφή της παραπάνω ιστορίας. Όμως, όχι, δεν ήταν ούτε το μισό της. 

Όπου σκύλοι σε καταφύγιο βάλτε οποιαδήποτε μειονότητα γύρω σας, όπου καταφύγιο βάλτε οποιασδήποτε μορφής γκέτο έχετε κοντά σας και τέλος βάλτε τους εαυτούς σας στη θέση του πατέρα (και όχι της κόρης, μη χαίρεστε) και τότε θα δείτε τι εννοώ. 

Η ταινία ονομάζεται White God, ο Λευκός Θεός δηλαδή, για κάποιο λόγο. Θεωρώ πως ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος θέλει να αποδώσει αυτόν το ρόλο στο δυτικό πολιτισμό, στον οποίο ζούμε και νιώθουμε θεοί, συμπεριφερόμενοι αφ'υψηλού σε οτιδήποτε πιο αδύναμο ή καλόβουλο από εμάς. Αντί να "χρησιμοποιήσει" ως μέσο του ένα μικρό παιδί-πρόσφυγα, ο σκηνοθέτης αποφασίζει να προχωρήσει με έναν σκύλο. Πολύ έξυπνη και δύσκολη επιλογή, αφού προφανώς θέλει αρκετά "κόλπα" για να βγάλεις τα ίδια συναισθήματα στον θεατή σου. Παρ'όλα αυτά, τα καταφέρνει με τον καλύτερο τρόπο, με τη βοήθεια και της εξαιρετικής μικρής Zsófia Psotta στο ρόλο της Lili, αλλά και με την εξαιρετική μουσική που εμπλουτίζει την ταινία από την πρώτη ως την τελευταία σκηνή. Ακόμη και οι σκηνές με τη χορωδία της μικρής έχουν κάτι να δώσουν, για όσους θέλουν να το εκλάβουν. Ο "καταπιεστής"-μεσοαστός δάσκαλος της χορωδίας είναι τόσο αυστηρός και ανέπαφος συναισθημάτων που έχει ξεχάσει την αξία της ίδιας της μουσικής που διδάσκει, σε αντίθεση με τις αγνές καρδιές των σκυλιών, τα οποία "έλκονται" από την μελωδία των μουσικών οργάνων. 

-Μα καλά, όλα αυτά από μια ταινία με σκύλους?

-Ω, ναι! Διότι δεν πρόκειται για μια ταινία με σκύλους, απλώς οι σκύλοι είναι το "μέσο". Κανείς δεν πρέπει να καταπιέζει ή να καταπιέζεται. Όποιος το ξεχνά, θα έρθει η μέρα που θα το βρει μπροστά του. Όλοι μας ξεχνάμε πόσο αθώοι ήμαστε ως παιδιά (όπως ο πατέρας της ιστορίας μας), όμως έρχονται στιγμές στη ζωή μας που μας το θυμίζουν και δεν πρέπει να τις αφήνουμε να περνάνε ανεκμετάλλευτες. 

Η ταινία δε μας διδάσκει μόνο την πιθανή εκδίκηση των καταπιεσμένων μειονοτήτων και τον πανικό του "κραταιού" μπροστά σε αυτή, δεν προσπαθεί μόνο να μας αφυπνίσει για τα προβλήματα που ταλανίζουν όλες τις σύγχρονες κοινωνίες(αποξένωση, γκετοποίηση, μίσος, εκμετάλλευση), αλλά πάνω από όλα μας διδάσκει την ισότητα. Μια ισότητα, ίσως ουτοπική, που και να την κατακτούσαμε, ποιος ξέρει πόσο θα κρατούσε?

Μια ισότητα, που απεικονίζεται με τον πιο γλαφυρό και χορταστικό(για το μάτι) τρόπο στην τελευταία σκηνή της ταινίας.

Σπουδαίες αλληγορίες, σπουδαίες μουσούδες, πολύ καλή ερμηνεία από τη μικρή πρωταγωνίστρια και καταπληκτική μουσική ένδυση.

Βαθμολογία :  8/10

Καλύτερη ατάκα : "Everything terrible is something that needs our love."  Η αρχική πρόταση της ταινίας, από τον λυρικό ποιητή και πεζογράφο Rainer Maria Rilke, τα λέει όλα.

Καλύτερη σκηνή :  Ξεκάθαρα και με διαφορά, η τελευταία σκηνή της ταινίας.

Προτείνεται :  Ανεπιφύλακτα. Για να μην πω "επιβάλλεται"...

...Until next time...

...Καλή θέαση σε όλους...

Nightcrawler - Κριτική Ταινίας - Movie Review

Καλησπέρα σας...

Μετά το "μεγάλο ταλέντο της Δανίας" επιστρέφουμε στο Hollywood και στη νέα ταινία του Jake Gyllenhaal, το Nightcrawler (όνομα "κλεμμένο" από χαρακτήρα της Marvel). Ύστερα από 2-3 μήνες διάφορων θριαμβευτικών σχολίων για την ταινία και τον ίδιο τον Gyllenhaal, αποφάσισα χτες πως ήρθε η ώρα να τη δω. Ας δούμε τι "είδαμε"...

Καταρχήν, το σχόλιο για τον ίδιο τον πρωταγωνιστή είναι πως πρέπει να αποφασίσει επιτέλους τι είδους ηθοποιός θέλει να είναι. Θέλει να είναι το είδος του "παίζω παντού και κάνω ότι να'ναι" ή παίζω εκεί που αξίζει. Δεν μπορείς μέσα σε 2 χρόνια να παίζεις σε Prisoners, Enemy, Nightcrawler και ταυτόχρονα και σε αυτό... Ίσως, μια καλή ευκαιρία να απαλλαγεί από τέτοιες ταινίες να είναι το επερχόμενο Southpaw, το οποίο περιμένω με αγωνία.

Ως προς την ταινία, τώρα... Είναι η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Dan Gilroy (συγγραφέας επιτυχιών όπως The Fall, Real Steel, The Bourne Legacy κλπ) κι αυτό φαίνεται ακόμη και σε ένα απαίδευτο μάτι. Η όλη σκηνοθετική του ενέργεια "σπαταλείται" στις εναλλαγές και στα εξυπνακίστικα πλάνα κι έτσι δεν καταφέρνει να χτίσει τον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή του, πόσο μάλλον και όλων των υπολοίπων. Η ταινία αφορά έναν νεαρό άντρα που ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά και φαίνεται πως είναι διατεθειμένος να κάνει οτιδήποτε για να τη βρει. Μέσω ενός τυχαίου περιστατικού, συναντά τον κόσμο των "ελεύθερων cameramen", ανθρώπων που παρακολουθώντας τις συχνότητες της αστυνομίας, πηγαίνουν σε διάφορα δυστυχήματα που ίσως έχουν τηλεοπτικό ενδιαφέρον και τα καταγράφουν με τις κάμερές τους, ώστε να τα πουλήσουν στα κανάλια. Αγοράζοντας, λοιπόν, μια κάμερα και έναν δέκτη αστυνομικών συχνοτήτων, ο Louis Bloom (Gyllenhaal) με τη βοήθεια ενός υπαλλήλου που προσλαμβάνει, αρχίζουν να ψάχνουν "ιστορίες" μέσα στους δρόμους του Λος Άντζελες. Ο Αμερικανός πολίτης, όπως και οι περισσότεροι λαοί (εμείς για παράδειγμα) διψάει για αίμα κι έτσι οι "δουλειές" πάνε καλά για τον Lou και τον βοηθό του. 

Το θέμα είναι:  Μπορεί, απλώς, να κάθεται και να περιμένει την είδηση να έρθει σε αυτόν....?

Spoilers

Ο Louis αρχίζει να εθίζεται στην επιτυχία που του αποφέρει η δουλειά του κι έτσι προσπαθεί να "εκβιάζει" καταστάσεις για καλύτερα πλάνα, τα οποία πουλά σε μια βετεράνο των ειδήσεων, τη Rene Russo (ναι τη Russo)... Ο σκηνοθέτης μας δείχνει μια από τις πιο κυνικές δουλειές που θα μπορούσε να έχει ένας άνθρωπος στη σημερινή κοινωνία. Και τι καλύτερο για να την αναδείξεις, από το "κενό" και "τρελό" βλέμμα του Gyllenhaal.. Αλλά, δυστυχώς, τα θετικά της ταινίας σταματούν κάπου εδώ.

Όπως συχνά συμβαίνει, το ότι έχεις μια ωραία ιδέα για ταινία, δε σημαίνει ότι και το αποτέλεσμα θα είναι εξίσου καλό. Ας δούμε, λοιπόν, το πως ακόμη μια έξυπνη ταινία έπεσε "χαμηλά"...

Πρώτον, από τα πρώτα 15' της ταινίας καταλαβαίνεις περίπου πως θα εξελιχθεί μέχρι το τέλος της και δυστυχώς, ο σκηνοθέτης δεν μας εκπλήσσει πουθενά, κανένα plot twist που λένε και στο Αμέρικα. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας "χαμένος", βρίσκει μια δουλειά που θέλει πολύ προσπάθεια και κυνισμό, τα καταφέρνει, ανέρχεται-ανέρχεται ως ότου συναντήσει κάποιο εμπόδιο, το οποίο ξεπερνά φτιάχνοντας ο ίδιος τη "μοίρα" του, είτε λέγοντας ψέματα στην αστυνομία είτε ακόμη και δολοφονώντας... 

Δεύτερον και πολύ χειρότερο, όσο κενά τα περιέγραψα στην παραπάνω παράγραφο, έτσι ακριβώς τα παρουσιάζει και ο σκηνοθέτης. Καμία κορύφωση στο έργο, κανένα ξέσπασμα, καμία διαμάχη, κανένα "σκληρό" πλάνο, μια μουντή σταθερή οριζόντια γραμμή, σα νεκρός σε νοσοκομείο.

Τρίτον, ποιος ξέθαψε τη Rene Russo από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και την έβαλε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο? Κάθε φορά που την έβλεπα, σκεφτόμουν ότι θα πεταχτεί ο Mel Gibson από το Φονικό Όπλο και ο Danny Glover με την ατάκα "I'm too old for this shit"... Καμία επαφή με το αντικείμενο και με το ρόλο της, πλήρως αδιάφορη και flat, όπως και η υπόλοιπη ταινία, εκτός φυσικά του Gyllenhaal, που είναι ακόμη μια φορά καταπληκτικός.

Εξίσου απογοητευτικό και το υπόλοιπο καστ της ταινίας, με τον "βοηθό" του Louis Bloom να είναι βγαλμένος από B-Movie, παίζοντας τον "χαζούλη" καλοκάγαθο ανθρωπάκο που μπλέκεται στα δίχτυα του κακού. Δεν ξέρω μόνο αν φταίει κυρίως ο ηθοποιός (δεν τον έχω δει αλλού) ή ο σκηνοθέτης που του ζήτησε να παίξει έτσι το ρόλο του.

To sum up (που λέγαμε και στις εκθέσεις των Αγγλικών), η ταινία είναι υπερτιμημένη (7.9 στο IMDb, αν και στοιχηματίζω πως θα πέσει αρκετά), μιας και μιλάει για ένα θέμα που αγγίζει αρκετά τους Αμερικάνους, ενώ εμάς όχι και αναδεικνύει τη σαπίλα που κρύβεται πίσω από τα δελτία ειδήσεων της Αμερικής των ευκαιριών. Όπως όλα τα δελτία ειδήσεων του κόσμου, κυνηγάνε το αίμα κι όπου και όπως το βρούνε, είναι δαιτεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να το δείξουν σε αποκλειστικότητα...
Μιας και δεν είχε ξαναβγεί ανάλογη ταινία με θέμα τους Nightcrawlers των ειδήσεων(που στην πραγματικότητα είναι οι γαιοσκώληκες, ενώ μεταφορικά είναι αυτοί που χώνονται παντού, εκεί που δεν τους σπέρνουν θα έλεγα), οφείλω να της δώσω το "βραβείο" της πρωτοτυπίας, αλλά δυστυχώς, μόνο αυτό. Μια έξυπνη ιδέα κι ένας καλός ηθοποιός δεν αρκούν...

Βαθμολογία : 6/10

Καλύτερη ατάκα : "Do you know what fear stands for? False Evidence Appearing Real."

Καλύτερη σκηνή : Όλη η σκηνή με την Russo να δίνει οδηγίες στους παρουσιαστές του δελτίου για το τι να πουν, ενώ παράλληλα στην οθόνη των τηλεθεατών φαίνονται κάποια φρικιαστικά πλάνα που ο "περήφανος" Gyllenhaal έχει βιντεοσκοπήσει.. So real.

Προτείνεται :  Και ναι και όχι. Τίποτα ιδιαίτερο σαν ταινία, αλλά όχι και κακή. Δε θα σας συναρπάσει- επ ουδενί- αλλά δε θα σας πάρει και ο ύπνος, βλέποντάς τη.

...Until next time...

...Καλή θέαση σε όλους...

Dogville - Κριτική Ταινίας - Movie Review

Καλημέρα σας, για ακόμη μια φορά επανέρχομαι με μια "κριτική" ταινίας, αυτή τη φορά του Δανού Lars von Trier και πιο συγκεκριμένα, το Dogville του 2003.

Ξεκινώντας και για να μπούμε λίγο στο νόημα της ταινίας, βλέπουμε μια γυναίκα (Nicole Kidman) να καταφθάνει σε ένα χωριό ψηλά στα βουνά, ψάχνοντας για καταφύγιο και τους ανθρώπους του χωριού να προσπαθούν να αποφασίσουν αν θα τη βοηθήσουν ή όχι. Πολύ έξυπνο στοιχείο με το οποίο ξεκινάει η ταινία είναι η περιγραφή του χωριού αλλά και το γεγονός πως όλη η ταινία εξελίσσεται σε ένα σκηνικό, με υποτιθέμενες πόρτες και σπίτια, που πρέπει να τα φτιάξουμε στη φαντασία μας. Αρκετά έξυπνη πινελιά, καθώς υπάρχουν στιγμές που βλέπουμε μια συζήτηση στο δρόμο και στην ουσία βλέπουμε και τι γίνεται μέσα στο από πίσω σπίτι..

 Spoilers

Μπαίνοντας πιο βαθιά στα νοήματα και τις σκηνές της ταινίας, ας δούμε παρέα τι μας προσέφερε αυτή η ΤΡΙΩΡΗ ταινία. Ξεκινώντας από αυτό το τελευταίο, το "τρίωρη", αισθάνομαι αναγκασμένος να πάρω τηλέφωνο τον Trier να του πω ότι η ταινία του μπορούσε να φτιαχτεί μέσα σε 1ω30λ. Εκείνος, βέβαια, αποφάσισε να το "τραβήξει από τα μαλλιά" και να το φτάσει σχεδόν στις 3 ώρες, ως συνήθως, όπως έκανε και με το Nymphomaniac(το οποίο βγήκε και σε δυο μέλη).

Ας αρχίσω από τα θετικά, μιας και είναι λίγα... 

Πρώτον, η Kidman είναι παραδόξως καλή σε αυτήν την ταινία, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους του καστ, οι οποίοι φαίνονται σα να μην ξέρουν κατά που να κάνουν μέσα στις σκηνές που δε συμμετέχουν(όπως είπα νωρίτερα, φαίνονται όλοι, σχεδόν συνέχεια). Είναι απλή, λιτή όπως απαιτεί ο ρόλος της και οι υπέροχες ματάρες της τη βοηθάνε να φαίνεται "άδεια" και αθώα..

Δεύτερον, το ανέφερα και νωρίτερα, η ιδέα με τα άδεια σκηνικά και κιμωλίες στο πάτωμα εκεί που "θα ήταν" το σπίτι είναι μια πολύ έξυπνη ιδέα και μάλιστα απαιτεί τρομερή δεξιότητα από πλευράς σκηνοθέτη..

Τρίτον και τελευταίο, το γενικό concept πριν την ταινία, όπως και στις περισσότερες του Trier, είναι αρκετά έξυπνο και το θέμα με το οποίο καταπιάνεται αρκετά ενδιαφέρον.. Μια μικρή κοινωνία που της δίνεται εξουσία πάνω σε κάποιον και το εκμεταλλεύεται στο έπακρον.. Το θέμα είναι η εκτέλεση (κι έτσι περνάμε στα αρνητικά):

Πρώτα απ'όλα, ξεκινώντας από το τελευταίο, ο Trier μοιάζει να προσπαθεί να "περάσει" -όχι και τόσο υπογείως- μια αρνητική κριτική για την Αμερικανική κοινωνία, κυρίως ως προς το παρελθόν της (σκλάβοι). Όχι μόνο δεν τα καταφέρνει, αλλά η προσπάθειά του είναι τόσο κακή που το καταλαβαίνει μέχρι κι ο ίδιος και αναγκάζεται να βάλει φωτογραφίες από φτωχούς Αμερικανούς στο τέλος της ταινίας, μαζί με το τραγούδι Young American, μπας και μας πείσει για το "νόημα" της ταινίας του, εκβιάζοντας το συναίσθημα που αποκτάς όταν αντιλαμβάνεσαι πως μια ταινία είναι αληθινή ιστορία (αυτή, φυσικά, δεν είναι).

Συνεχίζοντας, περνάμε στις τελευταίες σκηνές της ταινίας -με πολύ σπόιλερ- στις οποίες το φιλεύσπλαχνο πλάσμα, η Νικόλ, όχι μόνο αποφασίζει να πάρει εκδίκηση για όσα της έκαναν στο Dogville, αλλά τους καίει, βάζει τη μάνα να βλέπει τα παιδιά της να πεθαίνουν και στο τέλος πυροβολεί η ίδια έναν από αυτούς (αυτόν που την πρόδωσε περισσότερο από όλους). Είπαμε, αν θες να δεις υπερβολή της υπερβολής, βλέπεις Trier. Αχρείαστες ατάκες περί υπεροψίας ολοκληρώνουν ένα από τα χειρότερα κλεισίματα ταινίας ever. Ακόμη μια φορά, βλέπουμε πως μπορείς να πάρεις μια έξυπνη ιδέα (το τέλος της αθωότητας, στην ουσία) και να τη διαλύσεις με ανοησίες.

Φτάνουμε στο κυρίως μενού... Ο Trier, όπως είπα και νωρίτερα, είχε μια ωραία ιδέα (αν ήταν δική του) και την κατέστρεψε με συνοπτικές διαδικασίες. Η ιδέα περιλαμβάνει το τι θα έκανε ο μέσος, απαίδευτος άνθρωπος αν του δινόταν η ευκαιρία να εξουσιάσει έναν άλλο άνθρωπο. Τέλεια!!

"Πως να το καταστρέψω;;" μοιάζει να σκέφτηκε η ψευτοκουλτούρα της Δανίας και Κλικ! ήρθε η ιδέα. Ας το γεμίσω από την αρχή ως το τέλος με υπερβολή και αχρείαστες, ανούσιες σκηνές. Κι έτσι, βλέπουμε ένα ολόκληρο χωριό να εκμεταλλεύεται μια γυναίκα, δίχως ίχνος τύψεων από ΚΑΝΕΝΑΝ, εκτός του "φίλου" της, ο οποίος, όμως (επειδή ο Trier πρέπει να δικαιολογήσει αυτούς που τον λένε ιδιοφυία), είναι και αυτός που θα την προδώσει... Ειλικρινά, τόση πολλή μαζεμένη κακή εκτέλεση με κάνει να γελάω στο τέλος. Της φοράνε μέχρι και κολάρο με βαρίδιο στα πόδια, σαν κανονικός σκλάβος (αυτό που τόνισα στην αρχή του άρθρου) και ΦΥΣΙΚΑ, μιας και μιλάμε για Trier, ο βιασμός "πάει σύννεφο". Την βιάζουν ΟΛΟΙ στο χωριό κι αυτήν κάθεται εκεί, αμέτοχη και στοργική ως προς τα λάθη των ανθρώπων.Ευτυχώς, για τα μάτια μας, που είναι η Kidman κι όχι καμιά άγνωστη ηθοποιός, αλλιώς θα είχε τον διπλάσιο χρόνο σε βιασμό η ταινία..

Δεν ξέρω αν μπορώ να περιγράψω με λέξεις την απογοήτευση που νιώθω κάθε φορά που παρακολουθώ ταινία αυτού του τύπου.. Και δεν είναι ότι "δε μ'αρέσει" -κι άλλοι δε μ'αρέσουν- αλλά είναι πως ο άνθρωπος αυτός προσπαθεί με το ζόρι να προκαλέσει συναισθήματα στον θεατή, συναισθήματα μίσους, απέχθειας και πόθου, καταφέρνοντας απλώς να με αηδιάσει ή να με εκνευρίσει. Ακόμη ένας συνδυασμός καλή ιδέα-κακή εκτέλεση , λοιπόν, από τον Trier, τον "μεγάλο Δανό σκηνοθέτη"...

Βαθμολογία : 4/10

Καλύτερη ατάκα : "There's a family with kids. Do the kids and make the mother watch. Tell her you'll stop if she can hold back her tears. I owe her that."

Καλύτερη σκηνή : Η στιγμή που η Kidman προσπαθεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της.

Προτείνεται :  Μόνο σε όσους έχουν δει άλλες ταινίες του Trier και για κάποιο λόγο τους άρεσαν.

...Until next time...

...Καλή θέαση σε όλους...